Αφήνοντας τη Θερμή, μετά τον Άι-Γιώργη, ο δρόμος αιωρείται σε απόκρημνη βραχώδη ακτή, με τον ασβεστολιθικό λόφο, που φιλοξενεί τον Άι-Λια στην κορυφή του. Γαλαζοπράσινα νερά και βράχια. Σε λίγο το Πεταλίδι είναι μπροστά μας.

... με τον Άγιο Ελευθέριο

Μία πλαζ, πασίγνωστη με το ξενοδοχείο (37 κρεβάτια το 1993), προσφέρει υπέροχο τόπο για μπάνιο, φαγητό και ανάπαυση. Πριν από αυτό, το εξωκκλήσι του Αγίου Ελευθερίου στέκει επάνω από τη θάλασσα. Υπήρχε ένας ραβδωτός κίονας μπροστά του.

Οι Άγιοι Ακίνδυνοι

Η ιστορία όμως γράφεται εσωτερικά, μέσα στον ελαιώνα, δυτικά του ξενοδοχείου. Ένας δρόμος χώνεται σε μια ρεματιά με νερά και πυκνή βλάστηση. Ένας τόπος κρυμμένος, όχι μακριά από τη θάλασσα. Στα 1894, ο Αρχοντόπουλος, αναφέρει στη θέση «Καρυές, μονήδριον των Αγίων Ακινδύνων, Ακίνδυνου, Πηγάσιου, Αφθόνιου, Ελπιδοφόρου και Ανεμπόδιστου, μεθ’ ενός μοναχού και αγιάσματος».

... με τα κελιά

Ήταν λοιπόν εδώ το Μοναστήρι των Αγίων Ακινδύνων που αναφέρεται και σε ένα τυπικό του 1647. Η εκκλησία, μεγάλη, λιθόκτιστη, με ξυλόγλυπτο τέμπλο και μαρμάρινα μανουάλια, εγκαινιάστηκε στις 15 Ιουλίου του 1894 (επιγραφή στην πρόσοψη). Γύρω, κλιμακωτά, στέκονται τα χαμηλά κτίσματα των κελιών.

... με το «αγίασμα» και το επίθημα

Στη γιορτή (2 Νοεμβρίου) παλιά γινόταν μεγάλο πανηγύρι και το Πάσχα θυσία του κουλμπανιού. Στα 1909, πάλι στη θέση «Καρυές», αναφέρεται το «εκκλησίδιον μεθ’ ικανής περιοχής και τινών κελίων» (Τάξης). Κάτω από το ιερό, εξωτερικά, υπάρχει πηγάδι με ωραιότατο επιστόμιο από κόκκινη πέτρα, που αποτελεί το αναφερόμενο αγίασμα.

... και τη στέρνα

Όμως εδώ μέσα, το επίθημα από σκούρο γκρίζο μάρμαρο, καθώς και ο εντοιχισμένος κοσμήτης στον ανατολικό τοίχο, δείχνουν την ύπαρξη του παλαιού ναού, ίσως του 17ου αι.. Σ’ αυτό το παλιό μοναστήρι πιθανόν να ανήκε και η υπόγεια δεξαμενή, με το τετράγωνο άνοιγμα, που υπάρχει στην αυλή.

Γύρω, αγροτόσπιτα

Πιστεύω ότι εδώ υπήρχε η θέση «Καρυές» με το μοναστήρι και όχι στη θέση που βρίσκεται τώρα ο Άγιος Ραφαήλ.