Πολύ πιθανόν η Μήδεια να σιγοτραγουδούσε το «Βιτριόλι» του Τσιτσάνη, λίγο πιο φάλτσα ίσως από τη Μαρίκα Νίνου, όταν έστειλε δώρο γάμου στην Κρέουσα το ποτισμένο στο δηλητήριο φόρεμα: «Όποιος στον έρωτα σωστά δεν περπατήσει/ένα μπουκάλι βιτριόλι θ’ αντικρίσει».

Ως αθώοι μπροστά σε μία ακόμη δημόσια αμαρτία βρεθήκαμε όλοι απαρτία από χτες, μπροστά στις οθόνες μας με τα τηλεκοντρόλ στο χέρι, το μπολ με τα νόστιμα ανθυγιεινά στα πόδια μας, να μάθουμε όλες τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες μιας τραγικής ιστορίας από αυτές που άνετα γίνονται αυτοτελές επεισόδιο σε τηλεοπτική σειρά ειδεχθών εγκλημάτων.

Δύο νέες γυναίκες που την τελευταία πενταετία έφυγαν από το μικρό ορεινό χωριό τους και από τη φημισμένη για τη συντηρητικότητά της Αιτωλοακαρνανία εγκαταστάθηκαν στην Αθήνα αναζητώντας μια καλύτερη ζωή, προσπαθώντας να ζήσουν το ελληνικό όνειρο που η αθάνατη ελληνική επαρχία στερεί συνήθως από τους ονειροπόλους. Δυο γυναίκες τριάντα πέντε χρονών πάνω-κάτω, σε μια ηλικία κατάλληλη να σταδιοδρομούν επαγγελματικά, να κάνουν οικογένεια, να ανατρέφουν παιδιά, να χαίρονται τα νιάτα τους και τη ζωή, βρέθηκαν να πρωταγωνιστούν σε έναν εφιάλτη και για τις δύο. Χωρίς λόγο. Χωρίς τέλος και χωρίς επιστροφή.

Ατυχώς και για τις δύο η «καλή ζωή», όπως φαίνεται από τις αναρτήσεις τους στα κοινωνικά δίκτυα ήταν προκλητικές, στα όρια του κιτς εμφανίσεις, ακριβά αυτοκίνητα, συμμετοχές σε τηλεπαιχνίδια, φωτογραφίες μπροστά από διάσημα τουριστικά αξιοθέατα, κότερα και τολμηρά μαγιό. Η μία μπαινόβγαινε στα αστυνομικά τμήματα, κάθε φορά που χώριζε, η δεύτερη ζήλευε παράφορα τον δικηγόρο φίλο της, τον οποίο μάλλον έβλεπε ως τον καλό «γαμπρό». Δεν έφτασε το αίσθημα ως την εκκλησία, έφθασε η επίδοξη νύφη στο έγκλημα. Απλά πράγματα! Δεν με θέλεις πολύ, σε θέλω πολύ… Η λύση είναι απλή: Προμηθευόμαστε ένα μπουκάλι βιτριόλι (από πού άραγε;) και ντουγρού επίθεση στα μούτρα της αντιζήλου! Ωραία πράγματα. Να δω άμα την κάνω όπως την κάνω, αν εσύ θα εξακολουθήσεις να τη θες. (Ότι θα θέλει κάποια άλλη και ύστερα άλλη και μετά μία ακόμη, δεν πέρασε από το μυαλό της - μυαλό, λέμε τώρα! Πόσα μπουκάλια βιτριόλι δικαιούται η απατημένη από δικηγόρο, πόσα η απελπισθείσα από γιατρό, να μην υπολογίσω για επιχειρηματία ή δημόσιο πρόσωπο, γιατί αυτοδίκαια το κασέ ανεβαίνει!)

Ένα πρόσωπο κλειδί εξίσου ένοχο στην υπόθεση είναι αυτό που προμήθευσε το βιτριόλι. Περιμένω να μάθω το προφίλ του. Μια συμβουλή αν είχε δώσει στην υστερική δράστρια, αν είχε αρνηθεί να βοηθήσει, για τις δυο γυναίκες ακόμη ο ήλιος θα ήταν κάθε μέρα φωτεινός.

Εξελίχθηκε άραγε η ζωή των γυναικών αυτών στην πρωτεύουσα; Ή μήπως η ανωνυμία του πλήθους ενεργοποίησε τον αυτοεξευτελισμό, που η κλειστή επαρχιακή κοινωνία δε θα επέτρεπε να εκδηλωθεί σε τέτοιο εύρος; Πόσο μοντέρνα είναι μια γυναίκα που γνωρίζει το πιο εξελιγμένο μοντέλο ενός ακριβού αυτοκινήτου αλλά στερείται αυτοσεβασμού; Πόση αυτοπεποίθηση διαθέτει πραγματικά μια «εντυπωσιακή» γυναίκα που στοχοποιεί μια άλλη ως αντίζηλο, χωρίς συγκεκριμένες αποδείξεις; Πόση αυτογνωσία έχει μια νέα κοπέλα που ξεχνά ότι ο έρωτας δεν έχει ιδιοκτησιακό καθεστώς αλλά ο καθένας ελκύεται από ό,τι του υπαγορεύουν οι νευρώνες του εγκεφάλου του; Πόσο σέβεται τον έρωτα, για χάρη του οποίου φτάνει στο έγκλημα; Μπορείς να κρατήσεις έναν άνθρωπο, που δεν σε θέλει πια; Ρητορικό το ερώτημα. Εκείνο που εκκρεμεί, είναι: «Γιατί να κρατήσεις κοντά σου έναν άνθρωπο που σε έχει ξεπεράσει;» «Από εγωισμό» είναι η απάντηση αλλά στη φυλακή η μία από τις κυρίες θα βρει τον χρόνο να το συνειδητοποιήσει. Προσωρινά οι τίτλοι του τέλους για μας τους πολλούς τουλάχιστον γράφονται από την ακριβή πένα ενός επώνυμου δικηγόρου, γιατί το δράμα, όπως και να το κάνουμε, ε, το θέλει το αλατοπίπερό του!

«Η πόλις θα σε ακολουθεί». Και το χωριό επίσης. Αφιερωμένο στους εραστές της αστυφιλίας προς αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής.