Φύγανε από το σπίτι την τελευταία μέρα του Σεπτέμβρη ή περίπου εκεί κοντά. Όλα τα κορίτσια: Η Άλκηστη, η Ελένη, η Ανδρομάχη, η Κασσάνδρα, η Εκάβη, οι αρχόντισσες της Τροίας. Τις παρακολουθούσα να κατεβαίνουν τη σκάλα, κρατώντας βαλίτσες και μπόγους, να διασχίζουν το στενό δρομάκι και να χάνονται με κατεύθυνση τη στάση του τραμ. «Όταν φεύγουν τα μουσαφιριά, κάνουμε φασίνα επιστημονική. Και για να καθαρίσει το σπίτι και για να συνηθίσουμε το φευγιό» έλεγε η μάνα μου - δίκιο είχε. Πρωτομηνιά με βρήκε με τη σκούπα, τα ξεσκονόπανα , τα λογής καθαριστικά υγρά, όλα περίεργα μπερδεμένα μπροστά στα πόδια μου. Ενώ υπολόγιζα τις μεζούρες του πλυντηρίου, σκεπτόμουν τα βιβλία που μαζεύτηκαν στα ράφια, τα χαρτιά που σκίστηκαν, τα αρχεία που οργανώθηκαν στον υπολογιστή και τα ντοσιέ που κατέβηκαν στην αποθήκη. Μαζί μ’ αυτά μετρούσα τις μέρες των διακοπών που φύγανε αγκαλιά με το λάπτοπ, στην Αθήνα (αυτό κι αν ήταν πρόβλημα) και στην Πέτρα, τα τελευταία τέσσερα καλοκαίρια, όσο βάσταξε αυτή η δοκιμασία και η απαιτητική αλλά ιδιαίτερη συνεργασία με τα απρόοπτα, τα κέρδη και τις αγωνίες της.

Θυμόμουν τις σελίδες από μια διπλωματική που διάβασα στην επιτροπή αξιολόγησης τον Ιούλιο του 2020, το λογίδριο με τις ιδέες που υποστήριξα, την άγνοια κινδύνου, τα ξενύχτια στη διάρκεια του εγκλεισμού, όταν ο εφιάλτης συναντούσε τη δημιουργικότητα και το όνειρο την παραίσθηση. Θυμάμαι προσχέδια που ακυρώσαμε, ιδέες που διαμορφώσαμε, καυγάδες και διαφωνίες, «θα του περάσει» λέγαμε «αυτουνού που παίζει πιο δυνατές μπουνιές». Μια τετράδα καθηγητών, κάποιοι τότε διευθυντές, ό, τι να ‘ναι στο κεφάλι μας και μια επόπτρια πανεπιστημιακός επίσης με δημιουργική τρέλα, που - σωστά μάλλον- μας εμπιστευόταν, όταν χτίζαμε και όταν γκρεμίζαμε.

Ξεκινήσαμε, σχεδιάζοντας το πρόγραμμα σπουδών για τα αρχαία ελληνικά από το πρωτότυπο και από τη μετάφραση στο γυμνάσιο, την επιμόρφωση των εκπαιδευτικών, τους νέους οδηγούς σπουδών και φυσικά τα σχολικά βιβλία. Θυμάμαι με καμάρι το πάθος και την τρέλα της δημιουργίας και όλες τις ακρότητες που μας ένωσαν στο περίεργο αλλά μοναδικό αυτό ταξίδι: Στιγμιότυπο ένα: Τρεις τα μεσάνυχτα τηλεφωνεί ο ένας στο σπίτι του άλλου, σηκώνει η σύζυγος από τον ύπνο το τηλέφωνο, «ξυπνήστε τον» ακούει από την άλλη άκρη της γραμμής, γυναικεία η φωνή. Ξυπνά εκείνος, σαν να μη συμβαίνει τίποτα, βγάζει από το κομοδίνο του το μπλοκάκι και αρχίζει να σημειώνει. Ώσπου ξημερώνει. Σκηνή δεύτερη: 13 Αυγούστου μεσημέρι οδηγώ στις στροφές της Καλλονής, όταν χτυπά το κινητό. «Να γυρίσω σπίτι και να μου πεις σε μισή ώρα;» «Πιάσε άκρη, θα το ξεχάσω, επείγει». Σταμάτησα στο φυλάκιο των παρατηρητών, με ένα γκρουπ τουριστών να με κοιτά περίεργα. Οριακά πρόλαβα ηλιοβασίλεμα στην παραλία.

Στιγμιότυπο τρίτο: Τελευταία Κυριακή του Μάη η δεύτερη δόση του εμβολίου έχει άσχημες παρενέργειες. Η μέρα περνά με την Καίτη και την Ευγενία που φυλάνε σκοπιά διαδικτυακά και κουτσομπολεύουν, προσέχοντας μην χρειαστεί να καλέσουν ασθενοφόρο. 2 Ιουνίου του ‘21 τηλεφωνώ στην επόπτρια, αλλάζω άρδην τον σχεδιασμό στον Εύμηλο που πενθεί την Άλκηστη και στην Άλκηστη που επιστρέφει από τον Κάτω Κόσμο. «Από Λάζου ….. Λάζαρος- ενσυναίσθηση» σχολιάζει η ομάδα, διαβάζοντας τα καινούργια αρχεία.

Τέσσερα χρόνια μετά τις είδα να φεύγουν. Φιλενάδες μου πια. Στάθηκα στο κεφαλόσκαλο και τις καμάρωνα. Ήμουν περήφανη για κείνες και για την ομάδα που μεγάλωσε, απογοητεύτηκε, ενθουσιάστηκε, δημιούργησε. Σήμερα παρακολουθώ από το απόγευμα την ανακοίνωση των ονομάτων των κριτών των νέων σχολικών βιβλίων, πολλά γνωστά τα ονόματα, ο τόπος είναι μικρός, πάνω- κάτω γνωριζόμαστε. Εύχομαι αυτή η ιδιότυπη συνεργασία που θα ολοκληρώσει την πρώτη της διαδρομή τα Χριστούγεννα να ανοίξει τις πόρτες των σπιτιών και τις ψυχές των μαθητών, για να δεχτούν τη νέα γνώση. Συνεχίζω το καθάρισμα γαλήνια, χωρίς αγωνία. Από παιδί ήξερα κάθε φορά τι δικαιούμαι να περιμένω.