Μια χειμαρρώδης νεροποντή ξέσπασε στην Αθήνα: Την παρατηρούσα πίσω από την μπαλκονόπορτα να δυναμώνει, να αγριεύει, να παρασέρνει τα πάντα στο διάβα της: Να καθαρίζει, να γεννά μικρά, πρόσκαιρα ευτυχώς ποταμάκια στους γύρω δρόμους, να ξεπλένει τα αυτοκίνητα, τις τέντες, την ατμόσφαιρα. Καλός ακόμη ο καιρός, υψηλές οι θερμοκρασίες και η πρώτη ψύχρα του φθινοπώρου πιρούνιασε το δέρμα, ορμώντας μέσα στο σπίτι από το ανοιχτό παράθυρο: Γλυκιά ανατριχίλα, μαζί με την αίσθηση, κυριολεκτικά την αίσθηση και καθόλου την εντύπωση ότι ο καιρός αλλάζει.

Ήταν ένα απόγευμα χωρίς υποχρεώσεις, από εκείνα τα λίγα που σου αφήνουν μια ανάσα να χαθείς, για να ρεμβάσεις και να καθαρίσει το μυαλό. Μια ξύλινη ξαπλώστρα, κατά μήκος μιας μεγάλης παραλίας, όπου κολυμπούσαμε από φοιτητές. Το ένα χέρι στη δροσερή άμμο και στο άλλο να σε χαϊδεύει το κύμα, παράλληλα με το νησάκι της Πέτρας, που φαίνεται τόσο κοντά στο βάθος, χωρίς να είναι. Ο ήλιος ζεστός ακόμη, τόσο, ώστε να μαυρίζεις, χωρίς να τον φοβάσαι, μεριάζει για να φανεί ο Μόλυβος απέναντι, αμφιθεατρικός και αχειροποίητος. Προσδοκία για νυχτερινή διασκέδαση, ηρεμία, γαλήνη, ηδονή, η απόλυτη ευτυχία! Αυτή η εικόνα μου καθαρίζει το μυαλό πάντα. Ειδικά μόλις μπαίνει το φθινόπωρο. Ειδικά, όταν έχει ξεσπάσει το μπουρίνι. Ειδικά όταν έχω επιστρέψει στην Αθήνα και στις καθημερινές αυξημένες υποχρεώσεις μου και μια μικρή ρωγμή στον χρόνο αφήνει ένα ελάχιστο περιθώριο να ονειρεύομαι. Την ίδια μεγάλη παραλία, την ίδια ξύλινη ξαπλώστρα, στα αυγουστιάτικα μελτέμια, στο μικρό καλοκαίρι τέλη καλοκαιριού, την ατέλειωτη θάλασσα και την ιδέα, την απατηλή, ότι γίνεσαι ένα με την αλμύρα: βουτάς, πριν στεγνώσεις βουτάς ξανά και ξανά, και πάλι. Το βλέμμα χάνεται στο τοπίο, χωρίς να ψάχνει τίποτα, χωρίς (επιτέλους!) να περιμένει τίποτα, χωρίς τίποτα να το αγχώνει. Αργά το μεσημέρι, το διαδέχεται το απόγευμα, ο ήλιος χάνεται στο βάθος του ορίζοντα, ο ουρανός γεμίζει θεσπέσια χρώματα, τα σύννεφα παίρνουν παράξενα σχήματα. Δοκιμάζεις να διηγηθείς παραμύθια με τις εικόνες τους. Ασάφεια δημιουργική, τα μυστήρια του σύμπαντος. Αρχίζει να νυχτώνει και η παραλία είναι γεμάτη. Είσαι ακόμη μέσα στη θάλασσα. Βαθιά. Σκοτεινιάζει και όλα χάνονται: αμυδρές γραμμές τα σώματα, οι φιγούρες, όλα ίδια, όλα διαφορετικά, τι σημασία έχει; Την απόλαυση της όρασης διαδέχεται η ηδονή της ακοής, που απολαμβάνει τη μουσική από μια γειτονική εξέδρα.

Βαριέσαι να σκεφτείς και μόνον άλλον λόγο για την ύπαρξή σου πέρα από το να χαίρεσαι με όσα ζεις. Δροσερή θάλασσα, υγρά σώματα, που καταναλώνουν δροσερά ηδύποτα μέσα στη νύχτα. Ακούν, βλέπουν, αγγίζουν, γεύονται, νιώθουν τη μυρωδιά της θάλασσας γύρω και πάνω τους. Ευλογία! Ευλογία που δεν πηγάζει από άλλες, παράλληλες απολαύσεις, αλλά από τη στιγμή αυτή και μόνον! Ο φυσικός άνθρωπος! Η επιστροφή στην αγκαλιά της φύσης! Ένας μικρός παράδεισος!

Η βροχή εξακολουθεί να πέφτει ασταμάτητα. Μια ακόμη κακοκαιρία με όνομα. Νέα μόδα που κυριάρχησε την τελευταία δεκαετία: κακοκαιρίες με αρχαία ελληνικά ονόματα. Κάθε επιδείνωση και ένας μύθος! Μα τώρα σοβαρά; Προσπαθεί ο άνθρωπος να βάλει χαλινάρι στη φύση, βαφτίζοντάς τη; Λες και θα μπορούσε ποτέ να γίνει κομμάτι του περίφημου πολιτισμού; Ο πολιτισμός υπάρχει σε αντίστιξη με το φυσικό τοπίο αποφασίζω και πλησιάζω και πάλι την μπαλκονόπορτα: Όταν η φύση αποφασίζει να επισκεφτεί τον πολιτισμό, το πράγμα γίνεται παράταιρο, δύσκολο, περίπλοκο. Μάλλον δεν προοδεύσαμε και τόσο! Ή μήπως παραμένουμε σταθερά ανοργάνωτοι;

Δεν θέλω να μάθω την απάντηση. Οι καθαρτικές ιδιότητες του νερού, βρόχινου και θαλασσινού είναι ακόμη μπερδεμένες στο κεφάλι μου. Για το καλό μου, υποθέτω. Χαλαρώνω αφάνταστα, χαίρομαι το θέαμα, αποκτώ αφορμές να ανακινώ μνήμες υδάτινες, που με κάνουν να γίνομαι ακόμη πιο ευτυχισμένη! Τι περισσότερο μπορεί να ζητήσει ο άνθρωπος;

Είναι το τηλέφωνο που χτυπά. Ο αφόρητος ήχος του πολιτισμού διακόπτει τον οργασμό της φύσης. Πρέπει να το σηκώσω.