Ποίηση σημαίνει πάνω από όλα δημιουργία, γέννηση, παραγωγή. Ποίηση σημαίνει πιο ειδικά δημιουργία με τις λέξεις και τις τεχνικές του λόγου. Σημαίνει καλλιτεχνική σύλληψη που αναδημιουργεί τον κόσμο με τη φαντασία, την αισθητική, το όνειρο. Σημαίνει ερμηνεία και αναστοχασμό της ζωής. Δεν είναι τυχαίο που η παγκόσμια ημέρα της ποίησης ορίστηκε η μέρα της θερινής ισημερίας, το συμβολικό γενέθλιο της άνοιξης. Ποίηση σημαίνει δηλαδή από το 1999 ένα και το αυτό με την αναγέννηση της φύσης και της ζωής, με το τέλος του χειμώνα, με την ανθοφορία, την καρποφορία, με το ζεστό φως του ήλιου! Η ποίηση βγάζει το πνεύμα από τη χειμερία νάρκη, κάνει τον άνθρωπο να απολαμβάνει τη ζωοδότρα ανάσα της άνοιξης, τροφοδοτείται από τη χαρά της ζωής, την επαφή με τη φύση, από την αρμύρα της θάλασσας, από το φως των αστεριών. Η ποίηση είναι τέχνη, στρέφει τον αναγνώστη της στα ενδότερα, στις αλήθειες της ζωής, όπως δεν μπορεί να τις προσεγγίσει η επιστήμη, με ενσυναίσθηση και με ένστικτο. Στρέφει τον άνθρωπο στον καθρέφτη που αντικρίζει τον εαυτό του, όπως είναι και όπως τον ονειρεύεται, στήνει το δίχτυ, για να τον βοηθήσει να περάσει από τη μία στην άλλη άκρη της γέφυρας.

Η ποίηση είναι ευλογία, είναι μία θεϊκή δύναμη που ζωντανεύει την πραγματικότητα με άλλα υλικά, με τη βοήθεια των αισθήσεων, με τη δύναμη της έμπνευσης και με τα εργαλεία της γλώσσας. Γλώσσα και ποίηση αδερφωμένες δημιουργούν- μια τέχνη ακατανίκητη στη γοητεία της. Ο άνθρωπος υποτάσσεται στη μαγεία της τέχνης, της παραδίνεται, βλέπει την αλήθεια που κρύβει μέσα της και απολαμβάνει τις τεχνικές της. Ποίηση είναι πάνω από όλα ένας άλλος τρόπος, διαφορετικός από τον καθημερινό να πεις τα πράγματα με το όνομά τους. Επιμένοντας στο πώς και όχι στο τι.

Η καθιέρωση της γιορτής της παγκόσμιας μέρας της ποίησης στις 21 Μαρτίου από τη γενική συνέλευση της Ουνέσκο έχει την ελληνική σφραγίδα. Ήταν πρόταση του τότε Έλληνα πρέσβη, του λογοτέχνη Βασίλη Βασιλικού, η οποία έγινε ομόφωνα δεκτή. Έναν χρόνο πριν την αυγή του νέου αιώνα και κάθε χρόνο από τότε την ίδια μέρα η άνοιξη πιάνει το χέρι της ποίησης, πιάνει αγκαζέ τη γλώσσα και δίνουν το σύνθημα ότι ο χειμώνας τέλειωσε και πιο όμορφες μέρες μας περιμένουν. Και εμείς τις υποδεχόμαστε, γράφοντας ποιήματα, διαβάζοντας ποιήματα, ζώντας ποιητικά, προσπαθώντας να ζήσουμε με ποίηση, βάζοντας λίγη ποίηση στη ζωή μας. Και πολλή δημιουργία. Αγαπάμε, αγαπιόμαστε, ερωτευόμαστε, αναπνέουμε, αγκαλιάζουμε τη φύση, απολαμβάνουμε τις αχτίδες του ήλιου, χαιρόμαστε το φως, ρεμβάζουμε δίπλα στη θάλασσα, γελάμε, ονειρευόμαστε, κάνουμε τα όνειρά μας πράξη και συνεχίζουμε να ονειρευόμαστε.

Στη φετινή επέτειο της ποίησης το μυαλό γυρίζει στον ποιητή και στιχουργό Μιχάλη Γκανά, που έφυγε από κοντά μας τον περασμένο Νοέμβριο. Ποιητής της ιθαγένειας, της ελληνικής επαρχίας, της ποίησης της καθημερινής ζωής, όλων εκείνων των ανεπαίσθητων στιγμών που όλοι ζούμε, αν τις ζούμε με ποίηση, με τέχνη και με παρρησία. Ποιητής της φύσης, των πουλιών και των δέντρων, ποιητής με διακείμενα μεγάλα ποιητικά έργα- προγόνους των δικών του, ελληνικά και ξένα, χαμηλόφωνος, τρυφερός, βελούδινος.

Δεν ξεχνάμε ότι η νεοελληνική ποίηση έφτασε στα χείλη όλων, κυρίως όσων δεν διαβάζουν ποίηση, όταν από την δεκαετία του 1960 και έπειτα γνωστοί Έλληνες μουσικοσυνθέτες μελοποίησαν τα έργα σπουδαίων Ελλήνων ποιητών. Ο Γκανάς εντάσσεται ως στιχουργός στην παράδοση αυτή και καταφέρνει να σημειώσει μεγάλες επιτυχίες, μέσα στη δεκαετία του 1990, όταν όμως ήδη έχει αρχίσει να ανατέλλει από τα μέσα της περασμένης δεκαετίας το άστρο των τραγουδοποιών- σε μία όχι τόσο ευνοϊκή περίοδο για τους στιχουργούς, πόσο μάλλον για τους ποιητές. Τραγούδια του επένδυσαν τηλεοπτικές σειρές, ταυτίστηκαν με μια ολόκληρη γενιά, τη δική μου, δέθηκαν με τη νιότη μας: Γράφει ο ίδιος:

τραγούδι μου

και συ μανάβη της φωνής μου

ανάβεις σπίρτα μες στο αίμα μου

ανάβεις το ξερό χορτάρι

πέτρινο το γεφύρι πέτρινο

δεν καίγεται μαυρίζει («Ακάθιστος Δείπνος», 1978)