Ήταν μία από τις πρώτες μου τηλεοπτικές εμφανίσεις….. σε ρεπορτάζ της εκπομπής του Γιώργου Παπαδάκη, στη διάρκεια του οποίου απαντούσα στη δημοσιογράφο, εικοσάχρονη φοιτήτρια τότε ότι τη θεωρώ γυναίκα - πρότυπο. Ήταν αλήθεια. Από τα τέλη της δεκαετίας του ογδόντα και για αρκετά χρόνια μετά διάβαζα με πάθος ό, τι έπεφτε στα χέρια μου γι’ αυτήν. Την είχα δει να παίζει στη δεκαετία του ενενήντα στην «Όπερα της Πεντάρας» του Μπρεχτ. Είχα φύγει από το θέατρο μαγεμένη.
Η πρώτη μας γνωριμία έγινε ένα απόγευμα, όταν εσπευσμένα μεταφέρθηκα σε διπλανό δωμάτιο, γιατί η τηλεόραση πρόβαλε την ασπρόμαυρη ταινία «Η Στέλλα» σε σκηνοθεσία Μιχάλη Κακογιάννη. Κάτι πήρε το αυτί μου, όσο τακτοποιούσα τα γραμματόσημά μου, άλλο βίτσιο κι αυτό τότε, ότι «δεν έπρεπε να δω το έργο αυτό, γιατί ήταν ακατάλληλο για την ηλικία μου». Τράβηξα τον καναπέ του διαδρόμου, τρύπωσα στο αυλάκι που άνοιξε πίσω του, έβγαλα το κεφάλι στην είσοδο της πόρτας του καθιστικού και ξαπλωμένη μπρούμυτα με τα δύο χέρια κολλημένα στο κεφάλι είδα όλη την ταινία, χωρίς να με πάρει κανένας είδηση. Δεν ήμουν σίγουρη ότι την έβρισκα όμορφη την πρωταγωνίστρια. Ήταν πολύ ψηλή και είχε πολύ μεγάλο στόμα. Αυτή ήταν η πρώτη εντύπωση. Μεγάλο στόμα και δεν έπαιζε σε ταινίες ελληνικές, όπως για παράδειγμα ο Αλέκος Αλεξανδράκης. Με φόβισε, εντεκάχρονο παιδί τότε, η ερωτική σκηνή με τον Γιώργο Φούντα στην παραλία: «Κάψε μας, ρε ήλιε». Δεν είχα συνηθίσει να μιλούν έτσι οι ερωτευμένοι. Σε όλες τις ελληνικές ταινίες ζαχάρωναν, δεν παθιάζονταν. Επίσης στις ελληνικές ταινίες που έβλεπα οι ερωτευμένοι πάλευαν να παντρευτούν και τελικά το πετύχαιναν, παρά τα εμπόδια που συναντούσε ο έρωτάς τους: Δεν είχα ξαναδεί πρωταγωνίστρια να εγκαταλείπει τον καλό της, γιατί είχε πάψει να είναι ερωτευμένη μαζί του, να τα φτιάχνει με άλλον, να ζει μαζί του ένα μεγάλο πάθος, να της επιβάλλεται να τον παντρευτεί και να τον παρατά την ημέρα του γάμου, για να χορεύει σέικ με τον Κακκαβά. Σοβαρά τώρα; Αυτή είναι η γυναικεία χειραφέτηση; Τι σημαίνει «χειραφέτηση»; Μου έμεινε όμως η σκηνή με το μαχαίρωμα: Εκείνο το «Φίλα με» λίγο πριν το τέλος, μετά τη μαχαιριά! Δεν ήξερα γιατί , αλλά με πάθιαζε. Μου έδειχνε ότι κάπως αλλιώς ήταν αυτή η ταινία από τις συνηθισμένες. Και η πρωταγωνίστρια. Με μπέρδευε η ηθοποιός!
«Στέλλα, φύγε! Κρατάω μαχαίρι» λοιπόν! Έτσι μπήκε μια χειμωνιάτικη Παρασκευή στη ζωή μου η Μελίνα και δεν έφυγε ποτέ. Είχε λάμψη, τσαμπουκά, μεγάλο στόμα, είχε φινέτσα, κομψή εμφάνιση, είχε πλατύ χαμόγελο! Πέθανε και δεν αποφάσισα αν ήταν ωραία! Είδα όλες της τις ταινίες. Αγάπησα τη «Φαίδρα», μελαγχόλησα με το «Ποτέ την Κυριακή», γέλασα με το «Τοπ Καπί», ξαναείδα τη «Στέλλα». Διάβασα το βιβλίο «της», τη δήθεν αυτοβιογραφία, συνεντεύξεις, την είδα στην τηλεόραση. Ένα ανοιξιάτικο πρωί μας ήρθε στο πανεπιστήμιο, αρχές του ενενήντα: Φορούσε άσπρο πουκάμισο και παντελόνι και λευκά παπούτσια του τένις, αθλητικά, χωρίς κορδόνια. Μελίνα, η αγαπημένη! Η αγωνίστρια ενάντια στη Χούντα, η εμβληματική Υπουργός που απαίτησε την επιστροφή των γλυπτών του Παρθενώνα, κάνοντας την αφαίρεσή τους διεθνή υπόθεση και βάζοντας τα θεμέλια για την ανέγερση του νέου Μουσείου της Ακρόπολης, που όλοι απολαμβάνουμε σήμερα στη σκιά του ιερού βράχου.
Η Μελίνα της τέχνης, της πολιτικής, η διεθνής προσωπικότητα, τα κουτσομπολιά, ο θρύλος, η λάμψη. Η Μελίνα που αναχωρεί για το αμερικανικό νοσοκομείο και γυρίζει τυλιγμένη στη γαλανόλευκη. Ο κιλλίβαντας και η πομπή στο πρώτο νεκροταφείο. Τα χρόνια πέρασαν. Μεγάλωσα. Το είδωλο άρχισε να ξεθωριάζει. Λίγο έχασε τη λάμψη του. Κάπως απομυθοποιήθηκε. Ίσως αντικαταστάθηκε. Η ηλικία που περνά και δημιουργεί άλλα πρότυπα. Κάθε 7 του Μάρτη τη θυμάμαι. Το βράδυ βλέπω πάντα τη «Στέλλα». Η ταινία παραμένει από τις αγαπημένες. Ξέρω τι σημαίνει «χειραφέτηση». Μου το έμαθε πρώτη. Αυτό!