Τις σκέφτομαι κάθε φορά που πλησιάζουν: Είναι οι όμορφες μέρες του Πάσχα στο νησί: Μέρες χλωμές, συννεφιασμένες, με τη θάλασσα λάδι, αμυδρή ψύχρα, φοράμε μάλλον βαριά ρούχα, ατενίζουμε τα νησιά, το βάθος του ουρανού, πίνουμε ζεστά ροφήματα και τεμπελιάζουμε ράθυμα στα λίγα καφέ που δειλά αρχίζουν να ανοίγουν, ενώ οι ντόπιες νοικοκυρές δεν ξαδειάζουν από τις πασχαλιάτικες προετοιμασίες: νηστίσιμα για τη Μεγάλη Εβδομάδα, τσουρέκια, καθαριότητες, ψώνια, γλυκά, λαμπάδες, βαμμένα κόκκινα αυγά, άλλο φαγητό για τη Μεγάλη Παρασκευή, άλλο για το μεσημέρι και άλλο για το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου, το γιορτινό τραπέζι της Λαμπρής: αλοιφές, μεζέδες, σαλάτες, όλα χειροποίητα, μόνον το αρνί στην υποχρέωση του νοικοκύρη και αυτό αν!

Εμείς όμως οι «ξενομερίτες» πια θα τα βρούμε όλα έτοιμα. Θα αγοράσουμε γλυκά και κρασί. Δεν θα ζυμώσουμε, δεν θα καθαρίσουμε, δεν θα κουραστούμε. Οι ντόπιες μας κοιτάζουν με αμφιβολία. Ο ήλιος φεύγει πίσω από βαριά σύννεφα, ο ουρανός γίνεται μολυβής, κρυώνει, ψευτοψιχαλίζει, γυρίζουμε από προσκύνημα στον Ταξιάρχη, κουβαλώντας κεραμικά, πίνουμε τσίπουρα στο λιμάνι στο Μόλυβο και απολαμβάνουμε την αρμύρα από τα γρι-γρι που φτάνουν με τη ψαριά στον μώλο. «Δεν ζείτε εδώ, δεν ξέρετε, δεν θυμάστε πώς είναι να ζεις στο χωριό». Δεν θυμάστε- πάλι καλά. Δεν μας ξέγραψαν εντελώς.

Οι δρόμοι και τα σοκάκια μοσχομυρίζουν από τα λουλούδια που ανθίζουν στους κήπους και στα μπαλκόνια. Η γύρη μπερδεύεται γλυκά με μυρωδιές από τα παράθυρα της κουζίνας. Περπατάς και μπαίνεις στον πειρασμό. Μεγάλες ανάσες, σπορ ρούχα, γυαλιά ηλίου από συνήθεια, τιμόνι, μουσική, ξεκούραση. Συζητήσεις για όλα και για τίποτα. Ανταλλαγές νέων και συναντήσεις με πρόσωπα που ζουν στην Αθήνα και δεν τα βλέπεις παρά μόνον στο χωριό. Συναπαντήματα με πρόσωπα που μένουν μόνιμα στο νησί. Κρατούν λίγο οι διακοπές του Πάσχα. Πού χρόνος να προλάβεις όλα να τα δεις και όλους να τους απαντήσεις.

Μεγάλες μέρες, σπίτια με ψηλά ταβάνια, παγωμένοι τοίχοι από τη χειμωνιάτικη κλεισούρα, έχουν τα σπίτια να ζεσταθούν από το καλοκαίρι. Τα παντζούρια κλειστά, οι αράχνες και η σκόνη σε κάθε γωνιά, το ψυγείο εκτός λειτουργίας. Απελπισία τα πρώτα λεπτά της άφιξης. «Να μου λέτε να πηγαίνω λίγο νωρίτερα, να σας καθαρίζω, να συγυρίζω, να το βρίσκετε όπως πρέπει, για να ξεκουράζεστε». - Πώς πρέπει; Στις αναμνήσεις γυρίζει η εικόνα της μάνας μου στην πόρτα, η μυρωδιά από σφουγγάτο και καλαμάρι γεμιστό, ο πατέρας μου με το τσιγάρο και το μπαστούνι του καθισμένος απέναντι από την τηλεόραση. Δεν είναι θέμα καθαριότητας μόνον. Μερικά πράγματα δεν γυρίζουν πίσω. Αλλά ναι! Είναι καλύτερα να βρίσκεις το σπίτι να μοσχομυρίζει και κάτι να αχνίζει στην κουζίνα. Ποτέ δεν τα κατάφερα με όλα αυτά.

Πάσχα στο χωριό σημαίνει ψαλμωδίες από τα μεγάφωνα του Βράχου της Παναγιάς. «Σήμερον κρεμάται επί ξύλου», «Χριστός Ανέστη» και βεγγαλικά να γίνεται η νύχτα μέρα. Σημαίνει περιφορά του Επιταφίου, ψύχρα και ελαφρά ρούχα, ελαφρά γεύματα στην πλατεία, μεγάλα ποτά και αναστοχασμοί με πρόσωπα από το παρελθόν - ήταν τα μεγάλα δώρα της τελευταίας φοράς. Τότε φοβόμουν ότι δεν θα τα αντέξω. Σήμερα αισθάνομαι απλά τυχερή που συνέβησαν και τέλειωσαν, που τα έζησα πριν υποδεχτώ τα δυνατά, τα ακατανίκητα. Πάσχα σημαίνει ξενύχτι. Ακολασία με καλή παρέα και αγαπημένες μουσικές. Να παίρνεις τα κλειδιά της αγοράς. Πόσες φορές το ακούσαμε παιδιά; Να ψάχνεις, για να ανακαλύπτεις ευκαιρίες στα στενά, να τρέχεις με το λιβάνι στο νεκροταφείο, μεσημέρι Μεγάλης Παρασκευής, να προλάβεις ένα τρισάγιο στους δικούς σου. Εκεί όλοι τους. Χωρίς πια γεύσεις, χωρίς πρόσωπα, χωρίς μυρωδιές! Αναμνήσεις και απουσίες. Μόνον μπροστά πάει η ζωή.

Πάσχα στο νησί σημαίνει διαδρομές στη φύση, ήλιος με δόντια και χωρίς, καπέλα και καφέδες στη θέση του οδηγού, ανοιχτές στροφές και πλούσια βλάστηση, καφενεία χαμένα στο πουθενά, γεύσεις σπιτικές, ανατολές και ξημερώματα. Καλοκαίρι που έρχεται. Ευλογία!