Δημόσιο πρόσωπο, με ιδιαίτερα προβεβλημένο γαμήλιο βίο, χώρισε με όχι ιδιαίτερα ωραίο τρόπο πρόσφατα. Συνήθως έναν παθιασμένο έρωτα ακολουθεί ένα έντονο διαζύγιο, στην ανακοίνωση του οποίου κουβεντιάζουμε πολλά και διαφορετικά: για την κρίση στον θεσμό του γάμου, για τα κριτήρια, με τα οποία πρέπει αυτός να συνάπτεται (γιατί να πρέπει;) Πουθενά δεν καταλήγουμε. Οι φανατικοί εργένηδες θυμούνται την ατάκα της εθνικής μας επετείου και την προσφέρουν ως απάντηση σε κάθε μελλοντική πρόταση γάμου. «Να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο». Είναι μία άποψη! Επίκαιρη στην τελευταία της σκηνή η «Στέλλα» του Κακογιάννη - ο ματαιωμένος γάμος γίνεται παραμονές της 28^ης Οκτωβρίου-συνηγορεί! Να αρνούμαστε τις προτάσεις γάμου ή να τις δεχόμαστε;

Η απάντηση και τα κριτήρια στο ερώτημα είναι υποκειμενική υπόθεση: Το πάθος; Η ασφάλεια; Η οικονομική εγγύηση; Η επαγγελματική ιδιότητα του ετέρου ημίσεως; Τίποτα από αυτά; Ποιος θα μας πει τι είναι σωστό και τι λάθος; Ποιος ξέρει; Ποιος γράφει κανόνες για τις ζωές των άλλων; Η ευτυχία καθενός είναι ίση με το μπόι του. Και καλά να είσαι ψηλός, μεταφορικά πάντα!

Μια μεγάλη μερίδα των υποψήφιων θυμάτων, προχωρά στο απονενοημένο με γνώμονα την κοινωνική κριτική. Εδώ που τα λέμε, ποιος δεν θέλει να έχει την ευδόκιμη μνεία γνωστών και φίλων; Ποιος δεν ψοφά να τον μακαρίζει ο κοινωνικός του περίγυρος; «Για τα μάτια του κόσμου» καταδέχεται και τραγουδά ένα σπαραξικάρδιο, απίστευτα ταπεινό στο περιεχόμενό του άσμα ο Λουδοβίκος. Είκοσι χρόνια τώρα. «Στα χέρια του κόσμου να βάλεις τη βέρα, να μοιραστείτε τον καημό»!!! «Απαπα, ζοχάδα! Τον τσάκισε η χωρισμένη απελπισθείσα τον καλλιτέχνη» θυμάμαι να ειρωνεύεται άλλη μια φανατική εργένισσα!

«Ο γάμος είναι ωραίος ως εναλλακτική μορφή τουρισμού» ισχυρίζεται φίλος. «Είναι θέαμα, είναι μπίζνα, ρε παιδί μου, δεν είναι για μένα τώρα που μεγάλωσα». Όταν βλέπαμε παιδιά τις ελληνικές ταινίες, μπορεί και να πιστεύαμε στο σπορ! Ξεχείλιζε από την telefunken ο ασπρόμαυρος ιδεαλισμός: Ο Φωτόπουλος έκλεβε τη Γιούλη με το σαραβαλάκι. Η Βουγιουκλάκη πάντα παντρευόταν από έρωτα τον Παπαμιχαήλ! Ποιον να παντρευτεί και να μην δακρύζει το σύμπαν - τον Καλογήρου; Μα τον Καλογήρου; Ο Καζάκος αγόραζε βέρες για την Καρέζη, έλιωνα με τη σκηνή στο «Κοντσέρτο για πολυβόλα» Ακόμη με συγκινεί. Η σκηνή! Είναι τόσο ωραίος άντρας στη μικρή οθόνη! Τόσο ερωτικός! Είναι κι αυτή η ταινία επίκαιρη- λόγω της ημέρας, που λέγαμε. «Όχι» ακούω από παντού! Καλά ντε! Μπα, καούρα! Μεγαλώσαμε, σοβαρέψαμε, προσγειωθήκαμε, ξεπεράσαμε τα πάντα, αλλά (το γράφω και αμαρτία δεν έχω) έτσι και βάλει την ταινία τις επόμενες μέρες, όλα θα τα παρατήσω και θα καθίσω να τη δω. Ως το τέλος!

Ένα άλλο ακανθώδες ζήτημα που αναβίωσε αυτές τις ημέρες, συνέπεια και συνέχεια του πρώτου ήταν το πεπρωμένο των παιδιών ενός ναυαγισμένου γάμου! Μεταξύ μας δεν είναι πια και τόσο τραγικά τα πράγματα: Τα περισσότερα παιδιά σε μονογονεϊκές οικογένειες μεγαλώνουν υγιέστατα! Κάτι μας λέει, σ’ αυτό ομόφωνα συμφωνήσαμε, ότι συνήθως τα παιδιά για ένα διάστημα στην αρχή ενός χωρισμού γίνονται μπαλάκι στον εγωισμό των γονέων. Τα παιδιά δεν τα γεννούν, για να ζουν γι’ αυτά ούτε για να ζουν εκείνα για τους γονείς τους. Προφανώς ώσπου να αυτονομηθούν οι γονείς μοιράζονται την ευθύνη της ανατροφής τους, είναι δεν είναι σύντροφοι. Η ζωή συνεχίζεται. Τα παιδιά έχουν τη δική τους ζωή, αυτό έλειπε, οι γονείς επίσης τη δική τους. Στην εποχή μας κανείς δεν ζει ούτε αμαρτάνει για τα παιδιά του. Αμαρτάνει, αν ζει μόνον γι’ αυτά. Σε βάρος του εαυτού του. Κάθε φορά που ακούτε μια τέτοια δήλωση, σκέτη δικαιολογία είναι. Εσείς φταίτε. Πολύ στενό μαρκάρισμα κάνετε, το πνίγετε το πρόσωπο απέναντι και ψάχνει διέξοδο. Από κάπου πρέπει να στρίψει. Είναι ωραίο άλλοθι τα παιδιά!

Εστιάζουμε στο εθνικό τριήμερο! Δρόμο οι μαύρες σκέψεις έστω και σε λευκό φόντο!