Η Μεγάλη Εβδομάδα δεν είναι ακατάλληλη να κουβεντιάζεις για τον θάνατο. Τον ξαφνικό θάνατο: Πρόσφατος φίλος, καλός συνεργάτης, ωραίος άνθρωπος: μηχανόβιος, με ένα μικρό σκάφος για βόλτες το Σαββατοκύριακο, εξοχικό με τζάκι, αστός, με προϋπηρεσία στον ιδιωτικό τομέα, εσχάτως διευθυντής σχολείου…. Εσχάτως! Από τους σπάνιους ανθρώπους που συναντάς στη ζωή και στη δημόσια εκπαίδευση ειδικότερα: Χιουμορίστας, έξυπνος, καλός άνθρωπος, ευγενής! Έφυγε στον ύπνο του! Ανακοπή, είπανε. Δεν είχε καλά-καλά κλείσει τα εξήντα. Συνεργάτης, φίλος εσχάτως κι αυτό! Μία φορά την εβδομάδα περνούσα πάντα από το σχολείο του, να συζητήσουμε: Απολάμβανα την πολιτική του σκέψη, τις ιδέες του για την εκπαίδευση! Θαύμαζα πόσο προστάτευε και εκτιμούσε τους εκπαιδευτικούς του Συλλόγου του. Μέσα σε δύο χρόνια είχε μεταμορφώσει ένα σχολείο. Του είχε δώσει ώθηση, δυναμική ταυτότητα. Έτυχε στο σχολείο αυτό να μαζευτούν φέτος φιλόλογοι που συνάντησα σε διαφορετικές στιγμές της καριέρας μου. Το επισκεπτόμουν συχνά, να ανταλλάξω και μια κουβέντα με φιλικά πρόσωπα, που σίγουρα είναι πιο ειλικρινή στις εξομολογήσεις τους. Ήταν όμορφα! Δεν είναι πια! Η Κυριακή δεν ξημέρωσε για κείνον! Δεν είδε ούτε τον δυνατό ήλιο της ούτε το ηλιοβασίλεμα στο Σούνιο που μαζευτήκαμε να πιούμε έναν καφέ στη μνήμη του. Ένα δυνατό συναίσθημα θλίψης και δυσφορίας με κυριεύει. Δεν μπορώ να χαρώ την άδεια την εορταστική. Δεν έχω καταλάβει ότι πλησιάζει η Ανάσταση. Στο μυαλό μου γυρίζει μια σκηνή από τα «Βατράχια», μια θεατρική περσινή παράσταση, βασισμένη στους «Βατράχους» του Αριστοφάνη. Ο Διόνυσος καταβάλλει τεράστια προσπάθεια μεταμορφωμένος σε Ηρακλή για να κατεβεί στον Κάτω Κόσμο. Το ίδιο και ο θνητός υπηρέτης του. Ο τελευταίος όμως δεν επιστρέφει στη ζωή. Όταν ο άνθρωπος βρεθεί κάτω από τη γη, η ζωή του έχει τελειώσει. Ζω από απόσταση ευτυχώς και το σέβομαι έναν τραγικό θάνατο, που με πληγώνει.

Μέσα στο ζοφερό κλίμα των ημερών που προσπαθώ να αναστρέψω, καταλήγω σε μερικές διαπιστώσεις: Κυρίαρχη είναι ότι αξίζει να θρηνείς μόνον ανθρώπους που φεύγουν από κοντά μας, λόγω αποδημίας εις Κύριον. Μόνον τότε χάνουμε οριστικά ένα αγαπημένο πρόσωπο. Μόνον έτσι επίσης νοείται ο αποχωρισμός. Κανέναν χωρισμό που συντελείται συνειδητά με απόφαση ενός από τα δύο μέρη δεν αξίζει να θρηνείς! Δεν χωρίζεσαι πραγματικά από βούληση ούτε από επιλογή! Μια σχέση απλώς έχει τελειώσει, έχει κλείσει τον κύκλο της! Δύσκολη διαπίστωση, αντιρομαντική, αυθεντικά ειλικρινής όμως, πραγματική

Η δεύτερη και πιο σοβαρή διαπίστωση αφορά τον τρόπο που πρέπει να ζει κάποιος: Ο άνθρωπος πρέπει να απολαμβάνει τη ζωή του, καθημερινά, να σέβεται το μυστήριο της ζωής, το δώρο της και να το τιμά ανελλιπώς. Κάθε μέρα που περνά μπορεί να είναι η τελευταία. Κανείς δεν ξέρει πότε δεν θα ξημερώσει. Δεν αναβάλλουμε, δεν αντιστεκόμαστε στις ανάγκες του εαυτού μας, δεν τον κοροϊδεύουμε, δεν αποφεύγουμε να κάνουμε πράγματα και να συναντήσουμε πρόσωπα που μας ενδιαφέρουν. Μιλάμε. Λέμε τις αλήθειες μας. Αγαπάμε. Το δείχνουμε. Το φωνάζουμε. Το παραδεχόμαστε. Το ζούμε.

Απομακρυνόμαστε από όσα μας φθείρουν. Από αυτά που μας πονούν. Από όσα μας κάνουν να υποφέρουμε. Χαιρόμαστε τη ζωή. Εκμεταλλευόμαστε κάθε ευκαιρία, κάθε στιγμή, για να ζήσουμε. Κάθε στιγμή είναι μοναδική. Ανεπανάληπτη. Μπορεί να γίνει. Από εμάς εξαρτάται. Τουλάχιστον αξίζει να προσπαθήσουμε.

Μια παρέα φίλων πίναμε τσίπουρα πριν μια εβδομάδα και υπολογίζαμε- πόσο επιπόλαια- ότι μας υπολείπονται περίπου δεκαπέντε χρόνια έντονου βίου, ώσπου να αποφασίσουμε ότι προχωρούμε, ότι βαδίζουμε στην τρίτη ηλικία. Ανάμεσά μας ήταν και ο εκλιπών. Θυμάμαι το χαμόγελό του. Το αναγνωρίζω στη φωτογραφία, πίσω από ένα γυάλινο τζάμι στο κοιμητήριο. Είχαμε πει να συναντηθούμε όλοι μαζί σε βραδινή έξοδο, πριν κάποιες μέρες. Δεν κατάφερα να τους ακολουθήσω. Με μαλώσανε. Υποσχέθηκα να επανορθώσω. Δεν πρόλαβα.

Στον χρόνο που μας μένει ελπίζω όλοι να προλάβουμε όσα είναι για μας σημαντικό να ζήσουμε. Καλή Ανάσταση!