«Άνοιξε την τηλεόραση!» : Η φωνή της ακουγόταν επιτακτική, παρά την προχωρημένη ώρα. «Σε ποιο κανάλι; Τι γίνεται;» τόλμησα να ρωτήσω. «Να δεις έναν πραγματικό τυφώνα που όλα θα τα σαρώσει και θα τα παρασύρει στο διάβα του». Μου είπε πού. Και άνοιξα. Και τον παρακολούθησα. Όσο πρόλαβα δηλαδή, γιατί ο Μορφέας τυφώνας δεν είναι, είναι όμως μεγάλος κατακτητής. Αλλά εκείνη δεν με άφηνε. Το τηλέφωνο χτυπούσε ασταμάτητα μέσα στη νύχτα: «Σε λίγο θα σταλεί και μήνυμα στο 112, όπως το πας» διαμαρτυρήθηκα. «Πες μου ειλικρινά : Δεν σου έχει λείψει;»

Η αλήθεια ήταν ότι με διασκέδαζε στο γυαλί. Κάτι στο βάθος μέσα μου παραδέχτηκε ότι μου είχε λείψει: Η όμορφη φυσιογνωμία που ρουφούσε δημόσια τον καφέ του, οι βόλτες με τον σκύλο, η πρωινή γυμναστική, τα γραμμωμένα μπράτσα που ξεπρόβαλαν μέσα από το αθλητικό άσπρο φανελάκι, το ακριβό διαμέρισμα και η πισίνα στο υπέροχο εξοχικό. Ναι κάθε φορά που τον έβλεπα, έκανα στάση και τον άκουγα. Αν τον έβλεπα στον δρόμο, θα ικέτευα για μία selfie μαζί του. Δεν έκρινα τα λόγια του: «Αριστερός είναι αυτός που δεν του αρέσει η σημερινή κατάσταση και μου λέει στον δρόμο: «Εμπρός, άλλαξέ τα όλα». Είναι αυτό «αριστερός»; Τι σημασία έχει; Η σύγχρονη διδακτική επιμένει στην αξία της πρόσληψης των εννοιών από τον εκπαιδευόμενο. Με όρους διαφοροποιημένης διδασκαλίας στην πρώτη κλίμακα του προσδιορισμού των εννοιών απαριθμούνται όσοι περιγράφουν τι δεν είναι η προσδιοριζόμενη έννοια. Στην πρώτη από το τέλος. Ούτε αυτό είχε σημασία όμως. Στη δημόσια σφαίρα σημασία έχει η επιρροή και η γοητεία που ασκεί ένα πρόσωπο στα πλήθη. Τον άκουγα, η διάθεσή μου αυτόματα βελτιώθηκε. Υστερεί στην άρθρωση. Τρώει λέξεις και συλλαβές. Καλύτερος από τον Σημίτη πάντως. Αν και εντελώς διαφορετικός. Το πλατύ στέρνο ασφυκτιά κάτω από το μοδάτο πουκάμισο. Τον συμπαθώ! Πολύ περισσότερο από πολλούς συνυποψήφιους και προκατόχους του. «Θα τον ψήφιζες;» δέχομαι αναπάντεχα (ή όχι και τόσο) την ερώτηση. «Ως φίλη του πολιτικού σχηματισμού του οπωσδήποτε». Πάντως θα έκανα ό, τι μπορούσα, για να του δώσουν καθημερινή εκπομπή στην τηλεόραση. Νομίζω μετά τον Αρναούτογλου αυτή τη στιγμή, δεν υπάρχει περισσότερο συμπαθής persona στη δημόσια σφαίρα.

Δεν ψηφίζεις όμως ούτε παντρεύεσαι με γνώμονα τον διονυσιασμό. Όχι κατά κανόνα τουλάχιστον. Όπως στην προσωπική πορεία αρκετών ανθρώπων εισβάλλει ξαφνικά ένα μοιραίο πρόσωπο, ακατάλληλο φαινομενικά και πάντως αταίριαστο με το κοινωνικό τους προφίλ και ανατρέπει την εξέλιξή της, το ίδιο συμβαίνει και στον δημόσιο βίο. Είναι αυτό το πρόσωπο. Αμφιβάλλω. Μεγαλώσαμε για αλλαγές ή βολευτήκαμε με σιγουράκια που εγγυώνται την αταλάντευτη και ανέφελη διατήρηση των κεκτημένων;

Εξακολουθεί να μου είναι ιδιαίτερα συμπαθής. Με συλλαμβάνω να μονολογώ το ευφυολόγημα του Βολταίρου: «Δεν συμφωνώ με όσα λες, αλλά θα υπερασπιζόμουν με πάθος το δικαίωμά σου ελεύθερα να εκφράζεις όσα πιστεύεις». «Αλήθεια, εσύ θα τον ψηφίσεις;» αντιγυρίζω την ερώτηση στη φίλη που ταράζει την ηρεμία του ύπνου μου. Δεν απαντά. Δεν είναι σίγουρη. Χαμογελά. «Δεν είναι υπέροχος;» με ξεκουφαίνει. Έκανα την ίδια ερώτηση την περασμένη Κυριακή για νέο υποψήφιο του τρίτου κόμματος σε δύο φίλους μου και από τότε αναρωτιέμαι αν κινδυνεύω να τους χάσω. Άσχετα αν την ίδια γνώμη είχαν και πολλοί οπαδοί και «φίλοι» της παράταξης.

«Στην ελληνική πολιτική σκηνή εισβάλλουν τυφώνες» με πρόλαβαν οι μεταμεσονύχτιες μεταφορές. Η καθηγητριούλα πάντα επαναστατεί : «Καταστροφικοί είναι οι τυφώνες. Άστοχο το καλολογικό» παρατήρησα. «Άσε που τον συγκεκριμένο τον υποβάθμισαν σε κυκεώνα με το καλημέρα. Διάλεξε άλλον παραλληλισμό». «Δες τον καλά! Κρατά ένα σφουγγάρι , θα τους σβήσει όλους». «Πού κολλά το σφουγγάρι;» «Η περιοχή που πλήγηκε είχε σφουγγαράδες! Δεν το ήξερες;» Τι ακούω βραδιάτικα! Οικονομική ιστορία ομογενών. Πολιτικές προβλέψεις. Συναισθηματικές κορώνες! Αναρωτιέμαι ύστερα αν έφαγα βαριά και έκανα ταραγμένο ύπνο. Τουλάχιστον χαμογελούσα, στον ύπνο μου!