Η νέα δεκαετία με βρήκε στην αγκαλιά του James Bond. Εκείνος φορούσε το tuxedo του και εγώ εξώπλατη μακριά τουαλέτα και σατέν γάντια ως τους αγκώνες. Κρατώντας με τρυφερά από το χέρι, με οδήγησε στην αίθουσα χορού. Στροβιλιστήκαμε στο ξύλινο πάτωμα σε ένα αργεντίνικο τάνγκο, παθιάρικο. Είναι ωραία και μυρωδάτα να βρίσκεσαι στην αγκαλιά του James Bond. Είναι αισθησιακά!

Όταν το τραγούδι τέλειωσε, με οδήγησε στο διπλανό δωμάτιο, με σήκωσε και με κάθισε στο σκαμπό του μπαρ. «A vodka martini! Shaken not stirred» ζήτησε με μπλαζέ ύφος. «Ένα σφηνάκι εχινάκεια, δυνατό» είπα. Γύρισα, τον κοίταξα: «Τι κυνηγάμε;» ρώτησα. «Τον Χρόνο, my dear!» απάντησε με φυσικότητα. «Πασχίζουμε να συστήσουμε στη νέα δεκαετία να τον αξιοποιήσει όσο καλύτερα μπορεί, γιατί ο Χρόνος δε χαρίζεται: προχωρά, περνά γρήγορα και αλίμονο σε όποιον τον αφήσει να πάει χαμένος. Ο Χρόνος είναι το υπερόπλο που κρύβει μέσα του την ευτυχία και την παραίτηση, την αποτυχία και τη δικαίωση. Πρέπει να προλάβουμε να μη χαθεί ούτε μια στιγμή».

«Δεν είναι ακριβό, εκτός από επικίνδυνο, να κυνηγάμε τον Χρόνο;» αναρωτήθηκα. Πλησίασε το πρόσωπό του στο δικό μου: «Λεφτά υπάρχουν» μου ψιθύρισε χαμογελώντας. «Μα πώς;» «Αγάπη μου, έκλεισα τις τράπεζες» εξήγησε. «Έχω μιλήσει με τον Θεό! Δεν υπάρχει καλύτερη συμφωνία». Τον κοίταζα κατάματα. Κάτι μου θύμιζαν τα λόγια του… Κάτι απροσδιόριστο. Ένιωσα το χέρι του να χαϊδεύει την τιράντα μου. Ανατρίχιασα. «Εγέρθητι» με πρόσταξε χαμηλόφωνα στο αυτί. «Ε, τώρα το ρίχνουμε το επίπεδο! Go back, Mr Bond!» τον αποπήρα και ανοιγόκλεισα τα μάτια. «Εσύ χαμηλώνεις το επίπεδο, my dear» σχολίασε απογοητευμένος. «Μαζί σου αισθάνομαι πως έχω πάρει την κυβέρνηση αλλά δεν έχω ακόμη την εξουσία».

«Ο Χρόνος» είπα, ξεφυσώντας τον καπνό από την πίπα μου, «δεν είναι εύκολος αντίπαλος. You are licensed to kill! Μπορείς λοιπόν να τον εξοντώσεις». Γέλασε πικρά. «Ο Χρόνος δεν πεθαίνει ούτε γεννιέται. Ο Χρόνος κερδίζεται ή χάνεται». «Ραντεβού στα γουναράδικα λοιπόν!» κάγχασα. «Μην έχεις αυταπάτες ότι θα τα καταφέρεις, δεν θα τα καταφέρεις». «Αναλαμβάνω ακέραια την ευθύνη» ξεκαθάρισε. «Δεν υπάρχουν περιθώρια αναβολής. Βρισκόμαστε στο χείλος της αβύσσου». Ένιωσα το αίμα μου να παγώνει. Όλα αυτά έμοιαζαν να έρχονται από το βάθος ενός άλλου Χρόνου και να κυρίευαν τη σκέψη μου. Ήθελα να ξεφύγω, άρχισα να στριφογυρίζω νευρικά στο σκαμπό και ένιωσα σαν ένα σεντόνι να τυλίγεται άβολα γύρω μου και να με πνίγει. Το κατάλαβε. Ζήτησε τον λογαριασμό. «Θα πληρώσω το μερίδιό μου» δήλωσα. «Μαζί τα φάγαμε αλλά ο άντρας πληρώνει, love» πήρε τη γούνα μου και το χέρι μου και με τράβηξε απαλά προς την έξοδο.

Εκεί που αναρωτιόμουν για τη συνέχεια της βραδιάς άρχισαν σφαίρες να γαζώνουν τα πορτοπαράθυρα του παλιού νεοκλασικού. Τράβηξε το όπλο του, άρχισε να ανταποδίδει τα πυρά, ρίχνοντάς με κάτω, καλύπτοντάς με με το σώμα του. Ζούσα το δικό μου παραμύθι. Ήταν ένα παραμύθι εφιαλτικό και για τον λόγο αυτόν άκρως ρομαντικό! Εκεί κατάλαβα ότι ευτυχώς το ζούσα με τον δικό μου πρίγκιπα. Η αληθινή ζωή όμως δεν εγγυάται ούτε με αυτές τις προϋποθέσεις το αίσιο τέλος.

Ξύπνησα. Ο πυρετός είχε ανεβεί. Το σεντόνι είχε τυλιχτεί ατσούμπαλα γύρω μου, είχα πέσει στο πάτωμα από τον ανήσυχο ύπνο και η θύελλα της Ζηνοβίας σφυροκοπούσε το παντζούρι της κρεβατοκάμαρας. Από την τηλεόραση ακουγόταν η «Ρόζα», φόρος τιμής στον Θάνο Μικρούτσικο. Τα πιο ρομαντικά παραμύθια είναι εφιαλτικά. Το γράφει και η θεωρία της λογοτεχνίας. Στο μαθαίνει και η Ζωή. Από την άλλη τον Χρόνο που κυλά ούτε καν σε όνειρο ακόμη και ο περίφημος 007 δεν κατάφερε να τον σταματήσει. Η επιλογή αν θα διαχειριστούμε τον Χρόνο μας με όνειρο αλλά και με λογισμό είναι προσωπική ευθύνη. Ελπίζω να τον χαρούμε! Καλή χρονιά! Καλώς μας όρισε η νέα δεκαετία!