Ήταν ένα μεσημέρι του Ιουλίου του 2011, όταν χτύπησε το τηλέφωνο. Στην άλλη άκρη ο Αντώνης Πλάτων.

- Θέλω να μιλήσω με την Ανθή, τη συμπάθειά μου.

- Είναι στη δουλειά της, φίλτατέ μου Αντώνη, του απαντώ.

- Τότε θα τα πω σε σένα, που κάθεσαι. Θέλω να αναλάβετε με την Ανθή να επιμεληθείτε την έκδοση της «Πολιτικής Ιστορίας της Λέσβου». Έχω συνεννοηθεί με τον Μανόλη, θα βγει από την «Αιολίδα» μόλις το ετοιμάσετε.

- Αντώνη, είναι καλοκαίρι, έχουμε μικρά παιδιά, που θέλουν μπάνια, βόλτες… Ας το αφήσουμε για το φθινόπωρο.

- Ξέρεις, εγώ είμαι κάποιας ηλικίας. Δεν μπορώ να αναβάλω κάτι που έχω αποφασίσει. Έλα από τα γραφεία της «Εργάνης» να τα πούμε από κοντά.

Ανταμώσαμε ένα πολύ ζεστό απόγευμα στην «Εργάνη». Ο Αντώνης με εφηβικό πάθος βοηθούσε μερικούς φοιτητές σε μια εργασία τους. Κατέβαζε ντοσιέ με τοπικές εφημερίδες, υποδείκνυε άρθρα, συζητούσε μαζί τους για την ιστορία της Λέσβου. Έμεινα για ώρα να τον παρακολουθώ και να θαυμάζω το ζήλο του, την προθυμία του, τις πολλές γνώσεις του. Μου δίνει έναν παραφουσκωμένο φάκελο.

- Μέσα είναι το υλικό. Το έχω γράψει με τον Γιώργο Παπαπαναγιώτου. Πάρ’ το και δες πώς θα γίνει βιβλίο. Να μην αργήσει πολύ, όμως, γιατί μετά θα βγάλουμε την «Ιστορία της Λεσβιακής δημοσιογραφίας», τα «Λεσβιακά τσιγάρα», τα «Λεσβιακά ποτά» και την ιστορία του «Λεσβιακού ποδοσφαίρου».

Ανοίγω το φάκελο και βλέπω δεκάδες ψηφοδέλτια, προκηρύξεις, φωτογραφίες.

- Βρε, Αντώνη, πώς τα μάζεψες όλα αυτά. Είσαι μεγάλος συλλέκτης!

- Δεν μ’ αρέσουν οι συλλέκτες. Αυτοί τα αγοράζουν, τα κλειδώνουν στα συρτάρια τους, τα έχουν για τον εαυτό τους, δε δίνουν σε κανέναν τίποτα. Εγώ τα μαζεύω, για να τα διασώσω, να μην πεταχτούν στα σκουπίδια, και τα διαθέτω σε όποιον μου τα ζητήσει. Θέλω να πηγαίνουν στην έρευνα, σ’ αυτούς που τα χρειάζονται, που τα μελετάνε.

- Αντώνη, μην είσαι απόλυτος. Υπάρχουν συλλέκτες που διαθέτουν τις συλλογές τους στους ερευνητές.

- Εντάξει, τότε εγώ ανήκω σ’ αυτούς. Πόσο καιρό θα χρειαστείτε για το βιβλίο; Άμα τελειώσετε θα σου δώσω την αφίσα του Καρδασού και τα τσιγαρόκουτα που σου αρέσουν. Ή, μάλλον, θα τα δώσω στην Ανθή, γιατί αυτή είναι η συμπάθειά μου…

Για πολλούς μήνες βρισκόμασταν τακτικότατα στην «Εργάνη» και συζητούσαμε για το βιβλίο του που τελικά χωρίστηκε σε δύο τόμους. Δουλειά εξαιρετική, πρωτότυπη και μοναδική για την ελληνική βιβλιογραφία. Η χαρά του μεγάλη.

Αρχίσαμε να προγραμματίζουμε την επόμενη έκδοση. Η μεγάλη του αγάπη ήταν το λεσβιακό ποδόσφαιρο. Αρχειακό υλικό πλουσιότατο.

- Βάλ’ τα σε σειρά και εγώ θα τα επιμεληθώ, του έλεγα συχνά στην καφετέρια, όπου απολάμβανε ποδοσφαιρικούς αγώνες.

- Συνεννοήσου με τον Κουκουνιά και ελάτε να δούμε τι έχω και τι λείπει.

Τον Απρίλιο του 2012 παρουσίασε στον ΦΟΜ το δικό μου «Λεσβιακό Ημερολόγιο». Γενναιόδωρος, όπως πάντα είπε θετικότατα λόγια και ευχήθηκε ο τόμος να συνεχιστεί για πολλά χρόνια. Με τη σειρά μου αντευχήθηκα να εκδοθούν και οι δικές του μελέτες. Δυστυχώς, όμως, διάφοροι περισπασμοί δεν μας επέτρεψαν να τα ολοκληρώσουμε.

Προχθές, ένα ζεστό μεσημέρι του Ιουλίου, συγγενείς, φίλοι, γνωστοί αποχαιρετήσαμε τον γλυκύτατο Αντώνη. «Έφυγε» αφήνοντας πίσω του, ανάμεσα στα άλλα, τη μεγάλη του αγάπη για τη Λέσβο, τα βιβλία του, τις μελέτες και τα άρθρα του, τα αρχεία του -μεγάλο μέρος άφησε στη Δημόσια Βιβλιοθήκη-, τον ζήλο του για την πρωτογενή έρευνα, το χιούμορ του και την προσήλωσή του στις μικρές και τις μεγάλες απολαύσεις-δώρα της ζωής: την καλή παρέα, το ουζάκι και το ψητό καλαμαράκι, τη θάλασσα, το διάβασμα του τοπικού Τύπου, το ποδόσφαιρο και τον Αιολικό.