Μια πλαστική σακούλα χορεύει σαν τρελή στη θέση του συνοδηγού, ενώ το αυτοκίνητο διασχίζει τον κεντρικό επαρχιακό δρόμο του νησιού. Το ρεύμα του αέρα που σχηματίζεται από τα απέναντι παράθυρα της επιτρέπει να μην σταματά τις φιγούρες. Ένα ακόμη καλοκαίρι στο νησί έφτασε στο τέλος. Ζωηρό σαν τον χορό που ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια μου. Πριν από λίγες μέρες έπεσε στα χέρια μου το σχολικό λεύκωμα μιας παιδικής φίλης. Φυλλομετρώντας το, γελάσαμε με την καρδιά μας, όσο σκεφτόμασταν το «Αλητάκι», το «Φιλαράκι», τον «Dracula», τον «Λαλάκη», τον «Καμικάζι» και τον «UB40» με τις καψούρες, τις σκοτούρες και τις αμπελοφιλοσοφίες τους. Αρχές της δεκαετίας του ογδόντα, γυμνάσιο οι περισσότεροι προσδιορίζουμε στην αρχή το λεύκωμα: «Ακόμα δεν το μάθατε «λεύκωμα» τι σημαίνει; Κόλπο της Ελενίτσας μας όλα να τα μαθαίνει» γράφει η «Ιουλιέτα». «Ιουλιέτα» υπογράφω εγώ. Η παρέα περιγράφει το σχολείο σαν «τον παράδεισο και την κόλαση μαζί». Μερικά πράγματα δεν αλλάζουν. Ωστόσο ονειρεύεται να διδάσκεται στις σχολικές αίθουσες το σεξ. «Θα ήμουν σημαιοφόρος» γράφει ο «Ανώνυμος Αθηναίος» που μεταξύ μας είναι απολύτως επώνυμος! «Θα διδάσκαμε, ρε» σημειώνει κάποιος και μέσα μου σκέφτομαι ότι κάτι αντίστοιχο πιστεύει και η σημερινή γενιά. «Να μάθουμε και τίποτα χρήσιμο». «Να μην μας κάνουν τις δύσκολες τα κορίτσια».

Εποχή της βιντεοταινίας, του πανκ, των πρώτων χρόνων της «Αλλαγής». «Έχετε προβληματιστεί ποτέ από την εποχή μας;» «Να σταματήσει ο Ρήγκαν τις αηδίες, χώμα μας βλέπω όλους». «Είναι να μην προβληματιστείς σήμερα;» γράφει εκπρόσωπος μιας γενιάς που δεν γνώρισε ούτε οικονομική κρίση ούτε κορονοϊό. «Ζω στην εποχή μου χωρίς να ρωτώ γιατί» σχολιάζει σοφά κάποιος. Τι περισσότερο να κάνει;

Κάποιοι αισθάνονται πιο ελεύθεροι να γράψουν τη γνώμη τους πίσω από ψευδώνυμα, που ελπίζουν ότι οι γονείς δεν θα αποκρυπτογραφήσουν. «Αγάπη ήταν κάποτε μεγάλη ιστορία, μα σήμερα κατάντησε μεγάλη μ…» (καταλάβατε τι). «Καλά αυτό δεν το λες και λάθος» σχολιάζω και τρώω τη φάπα μου. «Ένας Ρωμαλέος Ωραίος Σατανάς» είναι ο ΕΡΩΣ από την ακροστιχίδα. Είναι της μόδας τα ποιήματα-ακροστιχίδες με τα ονόματα. Όλοι και όλες γράφαμε. «Αγάπη είναι το αλλιώτικο κοίταγμα κάτω από το φως του φεγγαριού». Καλοκαίρια με φεγγαράδα, τα ερωτευμένα γυμνασιόπαιδα αντάλλασσαν βλέμματα όλο πάθος. Τώρα κοιτάζονται για αυτοεπιβεβαίωση. Ζήτω τα νιάτα! «Έρωτας είναι το φιλί των αγγέλων στα άστρα» (Βίκτωρας Ουγκώ). Είχαμε και επίπεδο, όχι αστεία. Κάνανε καλή δουλειά οι φιλόλογοι ή μήπως το είχαμε τσιμπήσει από άλλο λεύκωμα; Θα σας γελάσω. Όλοι διατηρούσαμε τετράδια με στιχάκια, εξυπνάδες και ατάκες. Τα λευκώματα γύριζαν από χέρι σε χέρι και ελπίζαμε ότι θα πέσουν και σ’ αυτό του αγαπημένου μας, ώστε να διαβάσει τα παράπονα και τα συναισθήματά μας.

Η ερώτηση αφορά μια νύχτα που μας έμεινε αξέχαστη. Διάφορες ημερομηνίες με καρδιές ως απάντηση. «16 Αυγούστου 1983, 9:15-9:30 το βράδυ» γράφει η Ιουλιέτα. Δίδεται αμοιβή σε όποιον θυμάται τι συνέβη εκείνο το βράδυ! Πάντως στην περιγραφή του ιδανικού συντρόφου κάποια είναι εντελώς συνειδητοποιημένη: «Θέλω έναν χαρακτήρα σωστό, ήρεμο, αρρενωπό και λογικό που να διαθέτει και κάποια φάτσα». «Ε, τέτοιον αγάπησες», σχολιάζω. «Σοβαρός είναι, ωραίος είναι, όταν έμεινε έγκυος αυτή που αγαπούσε εκείνος την παντρεύτηκε. Μέχρι το τεστ της αγόρασε». Όλοι συμπαθούμε περιέργως τις καταχρήσεις: «Να πίνω, να καπνίζω, να κάνω σεξ ώσπου να πεθάνω». Δεν ζει πια. Έζησε μέσα στις στερήσεις. Στο τέλος καταθέτουμε ένα μας όνειρο: «Να ευτυχήσω» γράφουν σωστά οι περισσότεροι. Αυτό το όνειρο κυνηγούμε όλοι. Ακόμη. Ευτυχώς ακόμη. «Να γίνω χρήσιμη στην κοινωνία» γράφει η Ιουλιέτα. Έγινε άραγε;

Η σακούλα εξακολουθεί τον τρελό της χορό. Κάποια στιγμή ξεφεύγει από το μισάνοιχτο παράθυρο και συναντιέται με το άπειρο. Νέοι μιας άλλης εποχής, μεσήλικες αγχωμένοι πια. Ιστορίες μιας μακρινής εποχής, ματαιώσεις, όνειρα ξεπερασμένα, όνειρα κατακτημένα, μαζί με απογοητεύσεις, καημοί μιας εφηβείας που μεγάλωσε γρήγορα. Χαμογελώ. Ακόμα!