Κάθε φορά που την έβλεπα ήταν όλο και πιο λυπημένη, όλο και περισσότερο βυθισμένη στο πένθος της. Δεντράκι μού θύμιζε που το χτύπησε κεραυνός και κάηκαν τα κλαδιά του. Πουλί που έχασε το ταίρι του κι έμεινε ορφανό. Σαν εκείνα τα πουλιά που στη ζωή τους έχουν μονάχα ένα ταίρι παντοτινά.

Τόσο βαθιά ήταν η λύπη της, τόσο μεγάλος ο καημός της, τόσο αγιάτρευτη η πληγή της. Δεν έβρισκα τα λόγια να την παρηγορήσω, δεν μπορούσαν οι λέξεις να εκφράσουν την πραγματική έννοια του χαμού και της θλίψης. Έχαναν στο στόμα μου το νόημά τους, χόρευαν απατηλά νοήματα, σκορπίζονταν σα φύλλα ξερά στον αέρα.

Μονάχα την αγκάλιαζα κάθε φορά που την έβλεπα μ’ όλη τη δύναμη της ψυχής μου μήπως «μεταγγίσω» λίγο απ’ τη ζεστασιά της ζωής που της έλειπε και που δεν έβρισκε πουθενά. Λίγο ν’ αγγίξω με την αγάπη μου την πληγωμένη της καρδιά.

Λίγα τα λόγια της κι αυτά λυπημένα, ψίθυροι και νοήματα που της φέρναν δάκρυα. Σπάνιες οι επισκέψεις της μα τόσο καλοδεχούμενες κι, όταν ερχόταν στο σπίτι μας, το βλέμμα της εδώ κι εκεί σε πράγματα γνώριμα που της έφερναν στο νου αλλοτινές στιγμές, χαρούμενες, περασμένες ευτυχίες. Ευτυχίες που δεν τις γνωρίζουμε τις συγκεκριμένες στιγμές... και χανόταν σε άπειρες σκέψεις. Νεράκι μονάχα της πρόσφερα στα παλιά ποτήρια της μαμάς μου, που κι αυτά θύμιζαν σ’ εμένα άλλες εποχές αγαπημένες.

Σε πόσο παλιούς χρόνους; Πόσους αιώνες πριν; Πώς μετριέται ο χρόνος άραγε, ο δικός μας χρόνος με περιστατικά ζωής, στιγμές, λεπτά, δευτερόλεπτα, με αγάπες, με λύπες, με λόγια, με έρωτες, με φιλιά, με χαμόγελα, δάκρυα; Πώς;

Άλλαζα τα λόγια μου μη δω δάκρυα στα μάτια της, να μην τη δω να κλάψει, μονάχα χαρούμενη, μονάχα ζωντανή... Δεν ήξερα αν το μπορούσα. Αγιάτρευτος ο πόνος της, μεγάλος. Ένα τεράστιο «γιατί» πλανιόταν στον αέρα, στις σκέψεις, στα λόγια της, αναπάντητο και σκληρό. Λαθεύουν κάποτε οι σκέψεις των ανθρώπων, παίρνουν άλλους δρόμους, άλλες διαστάσεις, τρέχουν βιαστικά. Όμως, πόσο μεγαλείο ψυχής μπορεί να κρύβουν μερικοί άνθρωποι ακόμη και σε τέτοιες καταστροφές...

Κατέβηκε τα σκαλοπάτια ήσυχα και σιωπηλά όπως ήρθε. Διακριτικά όπως πάντα. Σουρούπωνε, άρχισαν να λάμπουν τ’ αστέρια στον ουρανό. Ανάμεσα σε τόση λάμψη θα είναι όλοι μαζί όσοι αγαπήσαμε παντοτινά στη ζωή μας.

Το βλέμμα μου πάνω της κι όλες οι ευχές μαζί της για ένα καινούριο αύριο, χωρίς δάκρυα, μονάχα με θύμησες γλυκές κι αγαπημένες των ανθρώπων που μας συνόδευσαν στο διάβα της ζωής μας.

Σεπτέμβρης 2017

«Αφιερωμένο σε δύο πολύ αγαπημένους φίλους»

Δωροθέα Δημητρίου