Την περασμένη Κυριακή, 26-5-2019, ολοκληρώθηκε η «πρώτη μάχη» των εκλογών που δόθηκε σε δύο μέτωπα, το Ευρωπαϊκό και το Αυτοδιοικητικό, με αποτέλεσμα την πανωλεθρία και τη συντριβή του κυβερνώντος κόμματος. Ο ΣΥΡΙΖΑ καταποντίστηκε σε όλα τα επίπεδα, σε όλες τις περιοχές και σε όλες τις ηλικίες. Προσπαθώντας να ερμηνεύσουν την ήττα τους τα στελέχη του υποστήριξαν πως το κλίμα είναι αναστρέψιμο, ότι χάθηκε μια «μάχη», αλλά δεν χάθηκε ο «πόλεμος»* ότι η τελική σύγκρουση με την αντιπολίτευση θα δοθεί στις επικείμενες βουλευτικές εκλογές. Το ζήτημα είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει εξαντλήσει όλα του τα πολεμοφόδια και δεν μπορεί να καταλάβει κανείς ποια είναι τα νέα όπλα που θα χρησιμοποιήσει, όπλα που να δικαιολογούν τις ελπίδες για νίκη που καλλιεργεί! Ελπίζουμε τα όπλα που θα χρησιμοποιήσει ο ΣΥΡΙΖΑ να μην είναι «μαζικής καταστροφής», γιατί το θηρίο, όταν ξεψυχά, γίνεται πολύ επικίνδυνο! Ήδη πολλοί, ακόμη και ευνοούμενοι από τα διάφορα επιδόματα που αφειδώς προσφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ, τα παρομοιάζουν με τροφή που εμπεριέχει μια μικρή δόση δηλητηρίου, που οδηγεί αυτόν που την παίρνει στον αργό θάνατο, εννοώντας πως, όταν αδειάζεις το ταμείο για μικροκομματικούς σκοπούς, μπορεί να οδηγήσεις τη χώρα σε χειρότερες περιπέτειες. Και τότε η δεύτερη πλάνη θα είναι «χείρων» της πρώτης. Δεν είναι άσχετο το γεγονός πως οι λεγόμενοι «θεσμοί», όπως η Κομισιόν, κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου.

Είναι επόμενο ο Πρωθυπουργός να προσπαθήσει να πείσει τον ελληνικό λαό ότι αυτά που προτίθεται και σχεδιάζει να του προσφέρει ή αυτά που του πρόσφερε είναι καλύτερα από αυτά που του τάζει ο αρχηγός της αντιπολίτευσης. Και θα επιστρατεύσει στην προσπάθειά του αυτή όλους τους «τρόπους πειθούς», την επίκληση της λογικής και του συναισθήματος, την επίκληση στο ήθος το δικό του, σε αυτό που ονομάζει «ηθικό πλεονέκτημα», αν και αυτό έχει τελείως ξεθωριάσει, και φυσικά την επίθεση στο ήθος του αντιπάλου, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Καλεί μάλιστα ο Πρωθυπουργός τον αντίπαλό του σε τηλεοπτική διαλογική συζήτηση, στο περίφημο «ντιμπέιτ», λες και αυτό θα λύσει το πρόβλημα. Προφανώς ο Πρωθυπουργός «πεποιθώς» στη ρητορική του δεινότητα που κανείς δεν αμφισβητεί πιστεύει πως έτσι θα τον συντρίψει.

Βέβαια, ο διάλογος είναι η ουσία της δημοκρατίας. Ο λόγος είναι το μόνο μέσο που διαφωτίζει τα έργα που πρόκειται να γίνουν και αποκαλύπτει τις προθέσεις των αντιπάλων. Το είχε πει ο Διόδοτος σ’ εκείνη τη θυελλώδη συνεδρίαση της Εκκλησίας του Δήμου στην αρχαία Αθήνα, όταν οι Αθηναίοι συζητούσαν για την τύχη των Μυτιληναίων που είχαν αποστατήσει από την Αθηναϊκή συμμαχία τον Ιούλιο του 428 π.Χ. Απαντώντας στον δημαγωγό Κλέωνα που υποστήριζε τη θανατική καταδίκη όλων των Μυτιληναίων ο Διόδοτος είπε πως «όποιος υποστηρίζει πως τα λόγια δεν γίνονται δάσκαλοι των πραγμάτων, πως δεν διαφωτίζουν τις καταστάσεις, ή είναι ανόητος ή έχει κάποιο συμφέρον». Και εξήγησε: «Ανόητος είναι, εάν νομίζει πως είναι δυνατό να μιλήσει κανείς με κάποιο άλλο τρόπο για τα μελλοντικά και άγνωστα πράγματα, και έχει συμφέρον, εάν, θέλοντας να πείσει τους ακροατές για κάτι το αισχρό, νομίζει πως δε θα μπορούσε να μιλήσει με εύσχημο τρόπο γι’ αυτό το αισχρό και πως θα μπορούσε να καταβάλει τους αντιπάλους του και να επηρεάσει τους ακροατές του συκοφαντώντας με ωραίο τρόπο» (Θουκ. ΙΙΙ. 39).

Όμως πολλοί είναι οι πολιτικοί στην κυβερνώσα παράταξη που έχοντας εμπιστοσύνη στη ρητορική τους δεινότητα προσπαθούν να αποδείξουν πως κάθε τι το αρνητικό που έχει γίνει δεν έχει γίνει και οι αποφάσεις που έχουν ληφθεί δεν έχουν ληφθεί ή, κινούμενοι από το προσωπικό ή κομματικό τους συμφέρον, προσπαθούν να παρασύρουν και να εξαπατήσουν τον λαό εκπονώντας έναν εύσχημο και εντυπωσιακό λόγο. Αλλά, όπως είπε ο Κλέων, στην ίδια συνεδρίαση «από τέτοιους αγώνες η πόλη δίνει τα βραβεία σε άλλους, ενώ η ίδια αναλαμβάνει τους κινδύνους». Ο Κλέων κατηγορεί τους Αθηναίους ότι ευθύνονται γι’ αυτή την κατάσταση, γιατί «αγωνοθετούν» με κακό τρόπο, καταντώντας να γίνουν «θεαταί …των λόγων και ακροαταί …των έργων» (Θουκ. ΙΙΙ. 38). Σε αυτή την διαστροφή της κρίσης των πολιτών ελπίζουν όσοι επιχειρούν να τους διαφωτίσουν. Αλήθεια, πόσο επίκαιρα είναι τα λόγια αυτά; Και να φανταστεί κανείς πως όλα αυτά τα λέει ένας δημαγωγός που στήριζε την πολιτική του στον λαϊκισμό! Και οι δικοί μας πολιτικοί, όπως ο Κλέων, γνωρίζουν πως είναι δυνατό να διαστρέψουν την κρίση των πολιτών, με αποτέλεσμα, όταν ακούν δύο ρήτορες να τους προτείνουν δύο αντίθετα πράγματα να πηγαίνουν με το μέρος εκείνου που είναι πιο ικανός να αποκρύπτει την αλήθεια ή να ντύνει το ψέμα με το ένδυμα της αλήθειας.

Με αυτά τα δεδομένα πολύ φοβούμαι πως από ένα «ντιμπέιτ» μεταξύ των δύο αρχηγών των μεγάλων κομμάτων δεν πρόκειται να κερδίσει τίποτε ο ελληνικός λαός. Δεν πρόκειται να διαφωτιστεί καθόλου. Υπάρχει έστω και μία φορά που οι πολιτικοί αρχηγοί υλοποίησαν όσα υποσχέθηκαν στον λαό σε παρόμοια «ντιμπέιτ;». Υπάρχει κανένας πρωθυπουργός που να μην έχει καταπατήσει τον όρκο που έδωσε αναλαμβάνοντας την εξουσία; Υπάρχει κανείς που να μην απογοήτευσε τους ψηφοφόρους του; Θαρρώ, λοιπόν, πως θα είναι χάσιμο χρόνου και για τους πολιτικούς και για τους πολίτες το να παρακολουθήσουν μια τέτοια τηλεοπτική «φιέστα». Όλα αυτά «τα καραγκιοζλίκια» είναι που δημιουργούν την απέχθεια του ελληνικού λαού τόσο προς την πολιτική όσο και προς τους πολιτικούς, με αποτέλεσμα η αποχή από την κάλπη όσο περνούν τα χρόνια να μεγαλώνει. Ο κόσμος δεν πρόκειται να αλλάξει, αν δεν αλλάξουν πρώτα οι πολιτικοί μας.