Παρακολουθώντας κανείς τα τεκταινόμενα εδώ και πολύ καιρό στην πολιτική ζωή της χώρας μας διερωτάται αν μπορεί να περιμένει τίποτε καλό από τα κόμματα που μας εκπροσωπούν. Όλοι παραδέχονται , ακόμη και οι πολιτικοί, πως η δημοκρατία βρίσκεται σε μια περίοδο παρακμής, πως οι θεσμοί που τη στηρίζουν απαξιώνονται καθημερινά και οι πολίτες στρέφουν την πλάτη τους στην πολιτική, την τέχνη που συνέχει την κοινωνία και την οδηγεί στην πρόοδο και την ευημερία. Όσα γίνονται στα κόμματα, όλα ανεξαιρέτως, αλλά ιδιαίτερα στα λεγόμενα «κόμματα εξουσίας», δημιουργούν την αίσθηση στους πολίτες -άλλωστε και πολλοί πολιτικοί το ομολογούν- πως όλοι ενδιαφέρονται για τα «κλειδιά», για τη «σφραγίδα», για την «καρέκλα», δηλαδή για την εξουσία και την κρατική επιδότηση και όλα τα καλά που αυτή συνεπάγεται! Οι πολιτικοί μας λησμονούν πως η εξουσία ως ρυθμιστής της ζωής των υποτελών της οφείλει να είναι πηγή στοργής και πρόνοιας, ευνομίας και πολιτισμού και όχι αυταρχισμού και καταπίεσης, αυθαιρεσίας και καιροσκοπισμού, αδικίας και ιδιοτέλειας. Γιατί βλέπουμε πως τα κόμματα διαβάζουν το βιβλίο της πολιτικής και το ερμηνεύουν με ένα τρόπο που εξυπηρετεί τα στενά κομματικά και ατομικά συμφέροντά τους.

Και είναι φαινόμενο πολιτικής παρακμής ένα χρόνο μετά τις τελευταίες εκλογές να κυβερνά η κυβέρνηση και να μην υπάρχει στη χώρα μας αντιπολίτευση! Είναι φαινόμενο πολιτικής παρακμής να έχει αναδείξει ο λαός αντιπολίτευση ένα κόμμα, τον ΣΥΡΙΖΑ, να είναι τυπικά αντιπολίτευση ένα κόμμα και να παίζει αυτό τον ρόλο, αν τον παίζει, ουσιαστικά ένα άλλο κόμμα, το ΠΑΣΟΚ. Και τα δύο κόμματα ένα χρόνο τώρα έψαχναν και ψάχνουν να βρουν αρχηγό και αδιαφορούν για τα προβλήματα του λαού. Το ΠΑΣΟΚ κατάφερε να καταλήξει και να εκλέξει αρχηγό χωρίς μεγάλες, φαινομενικά τουλάχιστον, αναταράξεις. Θα μπορούσε, όμως, να πει κανείς πως «ώδινεν όρος και έτεκεν μυν», γιατί η βάση επέλεξε ως αρχηγό αυτόν που αμφισβήτησαν πολλοί άλλοι! Επέλεξαν το ίδιο πρόσωπο , τον κ. Ανδρουλάκη. Θα μπορούσε, λοιπόν, να πει κανείς πως έγινε «μεγάλος καβγάς για το τίποτα».

Όμως, εδώ αρχίζουν τα δύσκολα, γιατί οι υπόλοιποι πέντε συνυποψήφιοι έχουν αποκτήσει δικαιώματα ανάλογα με το ποσοστό που πήραν στις εκλογές και θέλουν, έστω και αν δεν το ομολογούν, να τα εξαργυρώσουν. Ο Πρόεδρος του κόμματος έχει καταλάβει και πιέζεται γι’ αυτό πως, αν θέλει να προχωρήσει, πρέπει να συνεργαστεί με αυτούς και να κάνει αλλαγές. Αποδεχόμενος, όμως, την ιδεολογία αυτών οφείλει μοιραία να αποποιηθεί κάποια δικά του ιδεολογικά στοιχεία για τα οποία τον ψήφισαν οι οπαδοί του. Και ήταν πολλοί οι συνυποψήφιοι του κ. Προέδρου και ,όπως λέει ο λαός, «όπου λαλούν πολλά κοκόρια αργεί να ξημερώσει».

Τα πράγματα είναι χειρότερα στον ΣΥΡΙΖΑ. Το κόμμα αυτό βαδίζει με μαθηματική ακρίβεια στη διάλυση. Είναι να γελά κανείς με όσα συμβαίνουν σε αυτό. Δεν ξέρω πόσοι γνήσιοι Συριζαίοι έχουν μείνει στο κόμμα, αλλά όσοι έχουν μείνει κάνουν ό τι μπορούν να το ευτελίσουν, να το γελοιοποιήσουν και να το διαλύσουν. Το κόμμα αυτό πριν ένα χρόνο είχε εκλέξει με πανηγυρικό τρόπο αρχηγό τον κ. Κασσελάκη, παρακάμπτοντας αξιόλογα και γνωστά για τους αγώνες τους στελέχη. Απεδείχθη πως «η κοινή γνώμη» είχε σφάλει στην κρίση και την εκλογή του. Ίσχυσε, όμως, και εδώ το «μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι». Φαίνεται πως ο «Κύριος» είχε τρελάνει τους οπαδούς του ΣΥΡΙΖΑ, γιατί ήθελε να διαλύσει αυτό το κόμμα! Οι εσωκομματικοί αντίπαλοι του κ. Κασσελάκη μάλλον έχουν πειστεί πως στις επικείμενες εκλογές θα υπερισχύσει και θα εκλεγεί αυτός και γι’ αυτό χρησιμοποιούν κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσο να τον βγάλουν από την κούρσα της διεκδίκησης της αρχηγίας και να απαλλαγούν από αυτόν. Μέχρι και τη διαγραφή του από το κόμμα μελετούν και προτείνουν πολλοί! Και είναι πράγματι τραγελαφικό για ένα κόμμα αριστερό να αποκλείει την υποψηφιότητα κάποιου που η βάση, το Συνέδριο, το Ανώτατο κομματικό όργανο επέλεξε ως αρχηγό του κόμματος πριν ένα χρόνο! Ο ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει με ένα γυάλινο δοχείο που έπεσε κάτω ή κάποιος το έριξε και έγινε χίλια κομμάτια και δε νομίζω πως υπάρχει κανείς τόσο ικανός που μπορεί να το ανασυνθέσει!

Όμως και το κυβερνών κόμμα, το κόμμα της Ν.Δ., δεν τα πάει καλύτερα. Φαίνεται πως κάποιοι από το κόμμα δεν μπορούν να συγχωρήσουν στον Πρωθυπουργό το γεγονός ότι κυβερνά χωρίς αντιπολίτευση και βάλθηκαν να παίξουν αυτοί τον ρόλο της. Δεν ξέρω ποιο είναι το κίνητρο της αντίδρασής τους. Πάντως, ο κόσμος πιστεύει πως και εδώ υπόκεινται τα στενά προσωπικά συμφέροντα. Γιατί είναι περίεργο που οι δυο πρώην Πρωθυπουργοί, ο Κ. Καραμανλής και ο Αντ. Σαμαράς, κρατούν αποστάσεις από το κόμμα και τον ίδιο τον Πρωθυπουργό και προσπαθούν να τον απαξιώσουν. Και δεν είναι μόνο το γεγονός ότι πηγαίνουν και οι δύο «χέρι χέρι» σε διάφορες εκδηλώσεις κοινωνικού, πολιτιστικού και πολιτικού χαρακτήρα, δεν είναι μόνο το γεγονός πως παρακάθονται με άτομα από τα άλλα κόμματα και συνομιλούν μαζί τους, άτομα που τους δημιούργησαν στο παρελθόν μεγάλα προβλήματα, δεν είναι μόνο το γεγονός ότι κάνουν δηλώσεις και σχολιάζουν αρνητικά τις κυβερνητικές θέσεις όσον αφορά την οικονομική και εξωτερική πολιτική, είναι και το γεγονός πως, παρόλο ότι επισήμως προσκλήθηκαν, αρνήθηκαν να παρευρεθούν στην εκδήλωση που οργανώθηκε στη Ρηγίλλης για τα 50 χρόνια από την ίδρυση της Νέας Δημοκρατίας, του κόμματος για το οποίο υποτίθεται αγωνίζονται!

Βέβαια, πάντα μέσα στα κόμματα, ιδιαίτερα «τα κόμματα εξουσίας», υπήρχαν οι λεγόμενοι «δελφίνοι». Αλλά το να κατηγορείς την κυβέρνηση και τον Πρωθυπουργό για «προδοσία» και «μειοδοσία», επειδή τάχα διαπραγματεύεται μυστικά τη διαίρεση της Κύπρου και του Αιγαίου, τη στιγμή που όλα τα κυβερνητικά στελέχη διακηρύσσουν πως δε συζητούν κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας μας κ.λπ., δημιουργεί απορία στους οπαδούς της Νέας Δημοκρατίας και υποψίες ότι κάτι δεν πάει καλά. Από την άλλη πλευρά πρέπει να λάβουμε υπόψη πως και οι δύο, και ο κ. Καραμανλής και ο κ. Σαμαράς, κυβέρνησαν τη χώρα, ο λαός έκρινε το πρόγραμμά τους και τους καταδίκασε στις εκλογές. Τώρα τι ζητούν από τον κ Μητσοτάκη; Να εφαρμόσει το δικό τους πρόγραμμα που καταδίκασε ο ελληνικός λαός; Νομίζω πως αυτό πάει πολύ. Όπως και αν έχει το πράγμα, «προς το τελευταίον εκβάν έκαστον των πριν υπαρξάντων κρίνεται», που έλεγε και ο Δημοσθένης. Ας περιμένουμε, λοιπό, αυτό «το τελευταίον εκβάν»…..