Τι θα μπορούσε ακόμα να δει ο επισκέπτης μέσα στη Μόρια. Να περιηγηθεί με προσοχή τα σοκάκια και την αγορά, επιμένοντας στη λεπτομέρεια της αρχιτεκτονικής κληρονομιάς. Τεράστιος ο ελαιώνας γύρω. Τέσσερα τα ελαιοτριβεία που λειτουργούσαν. Τώρα ένα, στην έξοδο. Του Γιανέλλη, με τη βρύση απ’ έξω και την ψιλόλιγνη καπνοδόχο. Και πιο πέρα, στο δρόμο, ακόμα ένα. Αρχικά τού Κουτσουρίδη και μετά άλλαξε αρκετούς ιδιοκτήτες.

Αξίζει τον κόπο το χαμηλό εργοστάσιο στην είσοδο, με τους φεγγίτες, που τώρα γκρεμίζει. Τούβλα από το αντικρινό Γεννιτσαροχώρι. Το έφτιαξε το 1906 ο Σημαντήρης για να αλέθει τις ελιές των κτημάτων του, που στα 1936 ανήκει πια στα Φιλανθρωπικά. Μετά τον Άι-Βασίλη, υψώνεται η υπέροχη καπνοδόχος του ελαιοτριβείου του Μ. Ζερμπίνη.Κτήριο υπόδειγμα της βιομηχανικής αρχιτεκτονικής. Με το καζάνι και τις αντλίες τού 1891, από το λεσβιακό μηχανουργείο του Λουκά Καραμιτζόπουλου και την εγγλέζικη ατμομηχανή «Ruston» τού Lincoln. Δούλεψε μέχρι το 1954. Το αρχοντικό της οικογένειας δίπλα του κτίστηκε στα 1899. Αυτά τα τρία δούλευαν το 1912. Το χωριό στα 1850 είχε ολίγιστους Τούρκους.

Η ωραιότατη, διπρόσωπη βρύση στην πλατεία, φτιαγμένη από κοκκινωπή ηφαιστειακή πέτρα, είναι μνημείο. Την έφτιαξε ένας Τούρκος για την ψυχή της γυναίκας του, στα 1774. Κάτω από την αγορά, η μεγάλη «βρυσάρα» θεωρείται παλαιότερη. Μια άλλη αξιόλογη κρήνη βρίσκεται στον κάτω δρόμο (μονόδρομος), στην αρχή του. Είναι μαρμάρινη και την χάρισε ο Δουκάκης Παραδέλλης, στα 1909. Η μοναδικότητά της είναι το ανάγλυφο στεφάνι επάνω από την επιγραφή. Αποτελείται από κλαδί ελιάς και κλαδί βελανιδιάς, τα δύο προϊόντα του νησιού, που έθρεφαν χιλιάδες ανθρώπους. Στη Μόρια όταν πας, ταμπέλες θα σε οδηγήσουν και στο μεγαλύτερο τμήμα του Ρωμαϊκού Υδραγωγείου.