Το δεύτερο ασβεστολιθικό, επιβλητικό ύψωμα, επάνω από τον αμαξιτό, είναι ο Άι-Λιας. Η απόκρημνη, κάθετη πλευρά του πέφτει σχεδόν πάνω από τον κόλπο, ενώ η ανατολική ανηφορίζει έως επάνω σκεπασμένη με τον ελαιώνα. Μετερίζι στα νερά του κόρφου, βιγλίζει τους θυμούς του, τις μπουνάτσες του και τα παιχνίδια των χρωμάτων με το φως. Από αυτή την πλευρά ανηφορίζει ο δρόμος με καλύτερη πρόσβαση από το υδραγωγείο της Μόριας. Γι’ αυτό και αυτό το χωριό τον γιορτάζει στη χάρη του. Ένα μακρόστενο πλάτωμα στην κορυφή, οδηγεί στο νότιο, υψηλότερο άκρο, όπου είναι κτισμένο το εξωκκλήσι. Ελάχιστα κεραμικά γύρω του και κυρίως παλιά κεραμίδια, δείχνουν τη διαχρονική ύπαρξη κάποιου ιερού εδώ επάνω. Αυτό το πλάτωμα έχει ελιές, καμίνια ασβεστόπετρας, πρόβατα και μαντριά, καθώς και μια ενδιαφέρουσα μικροχλωρίδα (Legousia hybrida κ.ά.).

Από εδώ πάνω η θέα φθάνει και μέχρι τα ανατολικά παράλια, το Αϊβαλί και την Ίδη. Μέσα στον ελαιώνα βλέπω τους πεσσούς του υδραγωγείου και την κάτασπρη Αγία Βαρβάρα των Παμφίλων.

Στο ύψωμα, στην πλευρά που βλέπει προς τον κόλπο, σε αρκετό ύψος, υπάρχει σπήλαιο, με μεγάλη είσοδο που φαίνεται από το δρόμο. Επάνω από αυτό υπάρχει άλλο μακρόστενο άνοιγμα, το οποίο επικοινωνεί με το βάθος του σπηλαίου. Γνωστό σαν «της Γριάς το πήδημα», το σπήλαιο φιλοξένησε κατοίκους κατά την 4η π.Χ. χιλιετία, δηλαδή στη Νεολιθική Εποχή. Κεραμική και πέτρινα εργαλεία, καθώς και ώχρα, βρέθηκαν στο σπήλαιο. Έγινε ανασκαφή από την Εφορεία Αρχαιοτήτων. Ήταν πιθανόν ψαράδες εκεί επάνω (όστρακα από θαλασσινά), κοντά, όπως θα δούμε, στην άλλη προϊστορική θέση της περιοχής.