Οι Τούρκοι ερχόμενοι από παλιά προς Δυσμάς δανείστηκαν πολλές αλλοεθνείς λέξεις για να διαμορφώσουν τη δική τους γλώσσα.

Πήραν πολλές περσικές και αραβικές τη αδεία του κοινού Ισλάμ. Πήραν και αρκετές ελληνικές για να προσδιορίσουν λήμματα ανωτέρας εννοίας, όμως με την τετρακοσίων χρόνων οθωμανική επικυριαρχία τους σχεδόν σ’ όλη την ανατολή δάνεισαν και χιλιάδες λέξεις στους σκλαβωμένους λαούς με αποτέλεσμα η νέα ελληνική γλώσσα να συμπεριλαμβάνει σήμερα περί τις δύο χιλιάδες τουρκικές λέξεις, γραμματικά εξελληνισμένες καθώς και περί τα χίλια επώνυμα τουρκικής ρίζας.

Μέχρι πριν λίγα χρόνια άκουγες π.χ. στην αγροτική Σάμο την τουρκική λέξη «γιαρντίμ» (yardim) που σημαίνει βοήθεια και συνδρομή.

Μάλιστα επειδή στο νησί επικρατεί (ακόμα θα έλεγα) κώφωση του καταληκτικού φωνήεντος αλλά και του μη τονιζομένου, το λέγαμε γιαρντίμ, όπως ακριβώς οι Τούρκοι.

Αυτό ήταν μια αλληλοβοήθεια των οικογενειών στις αγροτικές τους ιδίως ασχολίες με ανταλλαγή εργασίας και φυσικά χωρίς αμοιβή εκατέρωθεν.

Ήταν πράγματι μια θεάρεστη κοινωνική λειτουργία που θα πρέπει να έχει τις ρίζες της στις «ανταλλακτικές» οικονομίες των πρώτων αγροτικών κοινωνιών, μια συνήθεια που έδενε συναισθηματικά τους ανθρώπους και δη τους γείτονες των μικρών κοινωνιών.

Ταυτόχρονα έλυνε το θέμα της έγκαιρης αντιμετώπισης των αγροτικών εργασιών χωρίς να καταφεύγουμε στη μισθωμένη απασχόληση χειρωνακτών και άλλων δυσεύρετων εργατών.

Ήταν τις εποχές εκείνες που επικρατούσε το δόγμα «ο θεός και ο γείτονας» σε αντίθεση με τις σημερινές ψυχρές, περίκλειστες και συμφεροντολογικές κοινωνίες μας, που όλα τα μετρούν με τον πήχη του χρήματος και της μάταιης επίδειξης.

Όλα αυτά μου ήρθαν στο νου μου προχθές που παρακολουθήσαμε από τις οθόνες τη μεγαλειώδη συνδρομή και τις επικές διασώσεις θυμάτων του τρομερού σεισμού της 6^ης Φεβρουαρίου στην Τουρκία.

Η ανιδιοτελής βοήθεια προς δοκιμαζομένους συνανθρώπους είναι ύψιστη αρετή και η κορωνίδα της ευαγγελικής «φιλοσοφίας».

Εκείνο όμως που πέτυχε περισσότερο στην περίπτωση της Τουρκίας ήταν να αλλάξει τα συναισθήματα του λαού της απέναντι στην Ελλάδα, και ταυτόχρονα να εκθέσει την ηγεσία της, μια ηγεσία που ορέγεται χρόνια τώρα να διαρπάσει (και τουρκιστί να διαγουμίσει) ελληνικό χώρο, κάνοντας ρεσάλτο στα νησιά-ναυαρχίδες της επιστήμης, της τέχνης και του παγκόσμιου πολιτισμού.