Οι Κυβερνήσεις έχουν, ενορχηστρωμένα σε όλο τον δυτικό κόσμο, βαλθεί να διαλύσουν τις κοινωνικές και τις αξιακές δομές, με το πρόσχημα ότι ο κόσμος αλλάζει και φθείρεται, και θα πρέπει, ντε και καλά, οι νόμοι που θεσπίζονται να αποτυπώνουν αυτή την εξαθλίωση.

Καταργούν λοιπόν σιγά-σιγά και μεθοδικά τους παλαιούς τύπους, τις αρχέγονες και δοκιμασμένες κοινωνικές συμβάσεις, αλλά και το έθος, όπως το ξέρουμε χιλιάδες χρόνια, στον γάμο, την τεκνοποιία και το κληρονομικό δίκαιο.

Υποβαθμίζεται η φυσική παρουσία του δασκάλου στα παιδαγωγικά ιδρύματα (λόγω τεχνολογικής ευχέρειας αλλά και ραστώνης), και έχουμε σταματήσει να εξορκίζουμε -όπως προτρέπουν οι θρησκείες - και τις αυτοκτονίες.

Στο αμέσως προσεχές μέλλον θα δούμε να θεσπίζεται σ’ όλο τον δυτικό κόσμο και η ευθανασία και ίσως και οι αρχαίοι λακωνικοί «αποθέτες» για βρέφη, παρά τη ραγδαία ανάπτυξη της ιατρικής επιστήμης.

Συγκεκριμένα, και για να έρθουμε στο θέμα του άρθρου που είναι αυτή τη φορά το κληρονομικό δίκαιο, επιχειρούνται σαρωτικές αλλαγές με νομοσχέδιο που προωθεί η κυβέρνηση.

Πιο συγκεκριμένα, αποφασίζεται ότι ο καθένας πλέον θα μπορεί να αφήσει την περιουσία του σε κάποιον που έζησε για χρόνια μαζί του, και όχι απαραίτητα σε άτομα άμεσης και τυπικής συγγενικής σχέσης.

Με αυτόν τον τρόπο υποστηρίζεται ότι θεραπεύεται μια νεωτεριστική και ιδιάζουσα κατάσταση των ημερών, η αλήθεια όμως είναι ότι επιβραβεύεται, αν όχι θεοποιείται, η ομοφυλοφιλία και μπαίνει μια οικονομική πια ταφόπετρα στον θεσμό του γάμου και της οικογένειας.

Προωθείται επίσης ο θεσμός των «κληρονομικών συμβάσεων», που σημαίνει ότι μπορεί κάποιος εν δυνάμει διαθέτης να μη τηρήσει τις νόμιμες μοίρες, αλλά να συμφωνήσει με τους κληρονόμους τι ποσοστό θα πάρει ο καθένας, εισάγοντας έτσι λόγους προτιμήσεων, ευαισθησίας ή ακόμα και αποκλεισμού κάποιων κληρονόμων λόγω αντεκδίκησης.

Σχεδιάζει ακόμα το νομοσχέδιο τον αποκλεισμό (!) των υπερηλίκων (άνω των 80;…) από δεδομένη κληρονομιά και, στην περίπτωση που συζητούμε για συζύγους, να περιορίζεται το ποσοστό στο ελάχιστο.

Έρχεται δηλαδή ο νομοθέτης να αξιολογήσει ipsojure, δηλαδή αυτοδικαίως, τα όρια και την αξία της ζωής του επιζήσαντος κληρονόμου (!)

Τέλος, ο «ρηξικέλευθος» νόμος θα καθιερώσει την ψηφιακή διαθήκη καταργουμένης της ιδιόχειρης.

Υποστηρίζεται ότι έτσι θα γλιτώσουμε από νομικούς αγώνες αμφισβητήσεων, η αλήθεια όμως είναι ότι έρχεται πλέον η τεχνολογία να εκδικηθεί το πατροπαράδοτο και χιλιόχρονο σύστημα της γραφής, και ταυτόχρονα να δώσει κι άλλο «ψωμί» κι άλλη δουλειά στους φορτωμένους νοτάριους της εποχής μας…

Το «σωτήριον» έτος 1982 ήταν το Οικογενειακό Δίκαιο.

Τώρα ήρθε, ως φαίνεται, η σειρά του Κληρονομικού.

Αυτός ο δικαιωματισμός, δηλαδή η άνευ όρων προστασία των ατομικών δικαιωμάτων, κάποιοι λένε ότι ξεκίνησε από τον Μέγα Αλέξανδρο, στην ουσία όμως τον είδαμε να κυβερνά την ανθρωπότητα από τη λήξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.

Κάποτε ο άνθρωπος πολεμούσε για ένα έθνος.

Σήμερα έθνη ολόκληρα πολεμούν για έναν άνθρωπο …..