Απαγορεύεται η αναπαραγωγή με οποιονδήποτε τρόπο.
Απαγορεύεται η αναπαραγωγή με οποιονδήποτε τρόπο.
Ένα σοβαρό θέμα που έχει στοιχειώσει την ελληνική πολιτεία -και κατ’ επέκτασιν την ελληνική κοινωνία- και που δεν το έχουμε πάρει στα σοβαρά, είναι η περίφημη ανταποδοτικότητα των φόρων.
Οι φόροι, ως γνωστόν, είναι το έσοδο του Κράτους με το οποίο πρέπει να επιστρέφουν αγαθά και υπηρεσίες στους πολίτες και να επουλώνονται αδικίες.
Το κράτος δεν έχει ίδια κεφάλαια, αλλά διαχειρίζεται ξένα χρήματα με βάση τεθειμένους συνταγματικούς κανόνες.
Στο Ρωμαϊκό Δίκαιο περιγράφονται τέσσερις απλοί και μονολεκτικοί κανόνες που εναλλάσσονται με το ρήμαDO(δίνω) και με το ρήμαFACIO (πράττω) και ρυθμίζουν τις σχέσεις του ανθρώπου με τον θεό και με τους συνανθρώπους του.
Ο πρώτος από αυτούς τους κανόνες είναι το «DOUTDES» δηλαδή «δίνω για να δώσεις».
Στη θέση του θεού αν πούμε ότι εναλλάσσεται το κράτος, αυτό το αλισβερίσι αποκρυσταλλώνει και θεσμοποιεί τις βασικές σχέσεις των όντων.
«Δώσε Θεέ μου δυο λαδίκες λάδι, και γω σου ανάβω το καντήλι».
Τα ίδια επικαλείται και ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος στη Λειτουργία του: «Τα σα εκ των σων σοι προσφέρομεν …» δηλαδή «δέξου κάτι από αυτά που εσύ μας έδωσες …»
Όμοια και στο κράτος.
Σου δίνω «κύριε Κράτος» ένα τμήμα από τα έσοδά μου για να μου το γυρίσεις σε αγαθά, υποδομές και υπηρεσίες, για τα οποία αδυνατώ να έχω πρόσβαση ή να τα παραγάγω ο ίδιος.
Εάν τώρα οι φόροι μας κάθε χρόνο κινούνται σε σταθερά επίπεδα -για να μην πω αυξητικά- αλλά υπολείπονται και ασθενούν η παιδεία, η νοσοκομειακή περίθαλψη, η απονομή της δικαιοσύνης, οι ασφαλείς και φτηνές συγκοινωνίες, η ασφάλειά μας και άλλα επίσης σοβαρά και αναγκαία, αυτό σημαίνει ότι τους φόρους μας τους τρώει ανεπιστρεπτί η αχανής κρατική χαβούζα.
Ένα επίσης μέλημα των φόρων, μάλιστα συνταγματικά υποδεικνυόμενο, είναι να εξασφαλίσουν τη δίκαιη και αναλογική επιβάρυνση των πολιτών.
Μια σημερινή οικογένεια με ένα εισόδημα π.χ. 1500 ΕΥΡΩ, που δεν της επιτρέπει ούτε να διανοηθεί να ζήσει, στο τέλος του χρόνου βάσει της φορολογικής μας νομοθεσίας, οφείλει και φόρο εισοδήματος!
Οι δήθεν επανορθώσεις με τα περιστασιακά επιδόματα πάσης φύσεως δεν είναι αρκετά για να χτίσουν μια σταθερή οικονομική αυτοτέλεια του πολίτη.
Οι φόροι, τα χαρτόσημα και τα τέλη που αφορούσαν κάποτε γραφική ενέργεια και διεκπεραίωση θα πρέπει να καταργηθούν εφόσον εξέλιπε η αντίστοιχη δραστηριότητα και τα πλείστα γίνονται πλέον ηλεκτρονικά και άυλα ερήμην της Δημόσιας Διοίκησης.
Ακόμα και αυτοί οι υψηλοί φορολογικοί συντελεστές θα πρέπει να μειωθούν γιατί δυσχεραίνουν την επιχειρηματικότητα, την επενδυτική έρευνα και τη διεθνή ανταγωνιστικότητα των ελληνικών επιχειρήσεων.
Σήμερα με τους μικρότερους μισθούς της Ευρώπης πληρώνουμε (κι αυτό ειλικρινά είναι μια μαγική εικόνα) έναν σκασμό λεφτά για φαϊ, θέρμανση, καύσιμα, υγεία, παιδεία …Πώς;;
Πρέπει να μαζευτεί το κράτος (κι ας κάνει αρχή απ’ το Υπουργικό Συμβούλιο) για να μπορέσει να ανασάνει ο πολίτης.
Είναι αδιανόητο ένας μισοπεθαμένος ιδιώτης (αγγλιστί idiot..) να ταϊζει δύο δημοσίους υπαλλήλους και άλλους δύο του ευρύτερου κοπανιστού αέρα.
Κάτι ακόμα που έχει σημασία είναι ότι στη ζωή όλα πρέπει να είναι ανάλογα και δίκαια.
Εάν, για παράδειγμα, εγώ στη Σάμο δεν έχω μετρό, δεν έχω μεγάλα και αξιόπιστα νοσοκομεία, δεν έχω σχολές, δεν έχω μεγάλη και φτηνή αγορά και σύγχρονο οδικό δίκτυο με πεζοδρόμια και αερογέφυρες, γιατί να πληρώνω τον ίδιο ακριβώς φόρο εισοδήματος με τον Αθηναίο;;
Υπάρχουν πολλά θέματα που θα πρέπει να λύσει το κράτος.
Και εάν τέλος αυτό σ’ αυτές τις αιτιάσεις μας αντιτάξει ότι οι ανείσπρακτοι φόροι πλησιάζουν τα 3/5 του ΑΕΠ (!), αυτό ακριβώς είναι που θα πρέπει να το βάλει σε σκέψεις, για το πώς φτάσαμε ως εδώ και κυρίως για το ποιος ευθύνεται …