Μέχρι πριν από λίγες δεκαετίες, δηλαδή προτού γίνει η αγγλική γλώσσα μια πλήρης και καθολική Linguafranca, προφέραμε εξελληνισμένα πολλά ξένα τοπωνύμια, όπως λέμε λ.χ. σήμερα το Μόναχο ή τη Νέα Υόρκη.

Λέγαμε λοιπόν (και φυσικά και κλίναμε σε όλες τις πτώσεις) Κανταβριγία το Κέιμπριτζ, Βουρδίγαλα το Μπορντό (τώρα η ονομασία έχει μείνει μόνο στον μυκητοκτόνο γεωπονικό πολτό και στη Βουρδιγάλειο περίοδο του καινοζωικού αιώνα της Γης), Μαγχεστέρη το Μάντσεστερ, Αμστελόδαμο το Άμστερνταμ, Μεδιόλανο το Μιλάνο, Λούγδουνο την Λιόν, Χογκόγκη το Χονγκ Κονγκ,Ουηρώνα τη Βερόνα, Ακυίσγρανον το Εξ λα Σαπέλ, Διαρβεκίρη το τουρκικό Ντιγιαρμπακίρ (ο τόπος του Χαλκού) και τόοοοσα άλλα που σήμερα μας φαίνονται περίεργα, ιδίως άμα διαβάσουμε την «Στοιχειώδη Γεωγραφία» του Ι. Κοκκώνη (έκδοση Α. Κορομηλά 1859).

Μας φαίνονται βέβαια περίεργα, γιατί σε πολλά εξ αυτών ξεχάσαμε και την ελληνική τους προέλευση, όπως λ.χ. ο Βορυσθένης που έγινε Δνείπερος, ο Δάναστρις που έγινε Δνείστερος, ο ποταμός Τάναϊς που έγινε Ντον ή το Πάνορμον της Σικελίας που έγινε Παλέρμο και η Νεάπολις που έγινε Νάπολι.

Όλα αυτά τα προλογικά ήταν για να καταλήξουμε σε αυτό που υπήρξε η αφορμή αυτού του άρθρου, που είναι η Φλόριδα.

Λυσσάξαμε αυτές τις μέρες, εξαιτίας του φοβερού αρχαιοελληνικού Γίγαντα Τυφώνα, να λέμε της …Φλόριντα (και δεν ξέρω γιατί δεν λέμε και Φλάριντα, όπως δηλαδή το προφέρουν οι Αμερικάνοι …) κατακρεουργημένο και φυσικά άκλιτο.

Όλα αυτά τα γελοία, γιατί δεν γνωρίζουμε την ιστορία της ελληνικής γλώσσας και την διεθνή πρωτοκαθεδρία της.

Κι ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Από την ιαπετική, από όπου κατάγεται όλη η λεγόμενη ινδοευρωπαϊκή ομογλωσσία, ρίζα «φλε» έχουμε το αρχαίο αρχικό ρήμα «φλέω» που σημαίνει ροή, διόγκωση, γέμισμα και ευκαρπία.

Το θέμα για τις γλωσσικές ανάγκες παραλλάχθηκε σε φλο-, φλοι-, φλυ-, φλι- και φλα- και έδωσε σωρεία εννοιών στην ελληνική αλλά και στην κληρονόμο της Λατινική:

Φλέβα, φλόος και συνηρ. φλους (το φυτό, το άνθος αλλά και το πουκάμισο του φιδιού), φλοιός, φλοίσβος, πομφόλυγα (η φυσαλίδα), φλύζω (αναβράζω, κατακλύζω και φλυαρώ),φλυδάω (υγραίνομαι, μαλακώνω και σιχλιάζω, από το οποίο λέμε στη Σάμο σίχλιασμα το σούρουπο) φλυδαρός, φλύαρος και φλεδών η φλυαρία, φληνάφημα, φλύκταινα, εκφλαίνω, εκφλυνδάνω, οινόφλυξ (μεθυσμένος), παφλάζω (αναδιπλ. τύπος του φλάω και φλάζω, που το χρησιμοποιούμε στα κύματα)……

Να θυμίσουμε ότι Φλεύς, Φλέων και Φλοίος ήταν τρεις από τις προσωνυμίες του Διονύσου, και το Φλοιά που ήταν της Περσεφόνης.

Οι Λατίνοι με τη σειρά τους είπαν flemina το πρήξιμο, fleo το δακρύζω, fluoτο ρέω, fluctusτο κύμα, floτο φυσώ, flosτο άνθος (οι Άγγλοι το έκαναν blossom) και εξ αυτού Flora την Χλωρίδα.

Από το Flora έχουμε τελικά την Florida, ένα εύστοχο όνομα για την αμερικανική εκείνη πολιτεία του Νότου, όπου όλα ρέουν και ανθούν, αλλά και που όλα μπορούν να καταστραφούν από τη μια στιγμή στην άλλη, λόγω των βαρομετρικών ιδιαιτεροτήτων της περιοχής.

Είναι όθεν έγκλημα και θανάσιμη λήθη να λέμε «της Φλόριντα» αντί να λέμε το ορθό και ιστορικά έντιμο «της Φλόριδας», που κάποτε ήταν και «της Φλώριδας», προφανώς για να συγγενεύει με την ελληνική «χλωρίδα».

Εξάλλου, και επειδή θυμηθήκαμε τις πρόσφατες καταστροφές στη Φλόριδα, άραγε πώς θα λέγαμε τον κυκλώνα (cyclone) και τον τυφώνα (typhoon) αν δεν υπήρχε η ελληνική γλώσσα;

Είναι καιρός να γυρίσουμε και να κοιτάξουμε προς τα πίσω και μεις οι Έλληνες τη γλώσσα μας, υπενθυμίζοντας ότι από εδώ ξεκίνησαν όλα, όπως -προς τιμήν τους- το κάνουν πολλοί ψαγμένοι ξένοι της τέχνης, της ιατρικής και της επιστήμης ….