Γνωστή από παλιά η ρήση (προφανώς από τότε που ανθούσαν τα μοναστήρια) και αφορά τις γηγενείς δυσκολίες να επανδρωθεί (ή να επιγυναικωθεί …) ένας θεσμός ή ένα σύστημα.

Την θυμήθηκα όταν διάβαζα τις προάλλες σε στήλη εφημερίδας για σπουδαία εκπαιδευτικά κτίσματα ανά την χώρα που τα τρώει η λειψανδρία και η ερήμωση, και που θα μπορούσε να ισχύει και γι’ αυτά το ρηθέν, εάν υπήρχε μέριμνα και καλή αυτοδιοίκηση όπως υπήρχε κάποτε στις μονές.

Όλη η Ελλάδα είναι γεμάτη από κλειστά και ερειπωμένα κτήρια για τα οποία καμάρωνε πριν από μόλις έναν αιώνα.

Ηπειρώτες από το Μέτσοβο και τα Ζαγοροχώρια κονομημένοι στη Μικρασία και στο Μισίρι, Βλάχοι φλογεροί που πλούτησαν στη Ρωσία και στις Παραδουνάβιες χώρες και ένα σωρό νησιώτες καπεταναίοι που όργωσαν τις θάλασσες του πλανήτη, ένα πράγμα είχαν στο μυαλό τους μόλις καζάντιζαν στην ξενιτιά: να στολίσουν τον άγιο τόπο τους με σχολεία, εκκλησίες και βιβλιοθήκες.

Έκαναν δηλαδή με θέρμη και όραμα όλα όσα θα’πρεπε να κάνει ένα τίμιο κράτος, και δεν μπορούσε, και με αυτό τον τρόπο, με πλεούμενα και με κτήρια, μικροί ελληνικοί τόποι μεγαλούργησαν και συνέβαλαν στο να χτιστεί η νέα Ελλάδα, όταν σκεφτούμε ότι οι Σπέτσες για παράδειγμα έφτασαν να συναγωνίζονται ως ναυτική δύναμη τη Βενετία!

Πίστευα ότι αυτή η εγκατάλειψη και η δημογραφική αναιμία αφορά μόνο τα νησιά και μάλιστα τα μικρά, μέχρι που έμαθα με λύπη ότι ολόκληρα χωριά αδειάζουν και στην ηπειρωτική Ελλάδα.

Στη Φλώρινα λ.χ. ένα επιβλητικό σχολείο, δωρεά του βλάχου Γ. Νίκου, από 400 μαθητές που στέγαζε πριν από πενήντα χρόνια, σήμερα είναι άδειο και φιλοξενεί υπηρεσίες του Αρκτούρου.

Στη Σάμο υπάρχουν δεκάδες μεγάλα πετρόχτιστα σχολεία τη στιγμή που οι εναπομείναντες μαθητές μπορούν να βολευτούν και σε κοντέινερ.

Η Ελλάδα μικραίνει συνεχώς, και το μεγάλο έγκλημα είναι ότι ξεχειλώνει η Αττική σε βάρος της υπαίθρου χώρας.

Όλες οι μεταπολεμικές κυβερνήσεις προσπαθούν με νύχια και με δόντια να εξαφανίσουν την περιφέρεια, αποστερώντας έτσι όλη την Ελλάδα από την ομαλή οικονομική διάρθρωση, την αυτονομία, τη διατήρηση της παράδοσης, τη γλωσσική και την εθιμική της ταυτότητα, την ασφαλή κοινωνική συνοχή.

Μια Ελλάδα που είναι στριμωγμένη στο λεκανοπέδιο και κάνει βόλτες γύρω από την ουρά της με το πόδι κολλημένο στο ντεμπραγκιάζ, είναι άκρως επικίνδυνη και για την οικονομική της υπόσταση και γιατην εθνική της ασφάλεια.

Αυτό το κράτος το βολεμένο και το ακηδές, αντί να φτιάχνει παντού σιδηροδρόμους και νοσοκομεία και άνετους και σύγχρονους δρόμους σε όλη τη χώρα, επεκτείνει με καμάρι τις γραμμές του μετρό, προσκαλώντας πληθυσμούς στην Αττική.

Το γελοίο δε είναι ότι όσο επεκτείνονται οι δημόσιες συγκοινωνίες της πρωτεύουσας (και μάλιστα και με λάθος εκσκαφές(!) όπως είδαμε πρόσφατα) τόσο πληθαίνουν εις πείσμα της προσπάθειας τα ΙΧ στους δρόμους σε σημείο κυκλοφοριακής ασφυξίας.

Αν βέβαια όλα όσα γίνονται είναι θέμα φυσικής νοημοσύνης, τότε ίσως έχουμε ακόμα κάποιες ελπίδες με την εισαγωγή της τεχνητής ……