Στον απόηχο μιας συνεδρίασης της ολομέλειας της βουλής

Πριν από λίγες μέρες συνεδρίασε η Ολομέλεια της Βουλής, για να ψηφίσει τον νόμο για τον γάμο των ομοφυλόφιλων ζευγαριών. Ο κόσμος θαύμασε το πνεύμα της «συναίνεσης» που υπήρξε ανάμεσα στα τρία μεγάλα κόμματα. Όμως η «συναίνεση» αυτή έφερε στο νου μας περιπτώσεις από το παρελθόν που το ένα κόμμα κατηγορούσε το άλλο, αν τύχαινε να ψηφίσει κάποια πρόταση της κυβέρνησης. Δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις που η κυβέρνηση κατηγορούνταν ότι συμπορεύεται με τη «Χρυσή Αυγή», αν τύχαινε να συμπέσουν οι απόψεις τους για ένα θέμα. Διερωτάται, λοιπόν, κανείς αν τα τρία μεγάλα κόμματα, τα κόμματα εξουσίας, όπως λέγονται, ταυτίζονται ιδεολογικά και οι δήθεν διαφορές μεταξύ τους που προβάλλονται είναι επίπλαστες και υποκριτικές. Δεν μπορεί, δηλαδή, ένα πράγμα να είναι σωστό σε μια περίπτωση και το ίδιο πράγμα να είναι λάθος σε μια άλλη!

Το ζήτημα είναι ότι ο θεσμός της οικογένειας δέχτηκε με τον νόμο αυτό ένα πλήγμα. Από τότε που η δικτάτορες του 1967 έκαναν σύνθημά τους το «Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια» αυτοί οι θεσμοί στήθηκαν απέναντι στο απόσπασμα των δήθεν «προοδευτικών» και «δημοκρατικών» δυνάμεων και άρχισαν να πυροβολούνται. Η λογική που επικράτησε ήταν η εξής: Οι δικτάτορες στηρίζουν την Πατρίδα, τη Θρησκεία και την Οικογένεια-Όποιος στηρίζει αυτούς τους θεσμούς είναι οπαδός των δικτατόρων-Αν ,λοιπόν, εξαφανίσουμε αυτούς τους θεσμούς, θα εξαφανίσουμε και τους οπαδούς των δικτατόρων και τους ίδιους τους δικτάτορες! Τετράγωνη λογική, αλήθεια!

‘Αρχισε, λοιπόν, το «ροκάνισμα» αυτών των θεσμών και των αξιών που περικλείουν. Πρώτα πρώτα δέχτηκε ισχυρό πλήγμα η έννοια της Πατρίδας για την οποία ο Πλάτων είπε «Μητρός τε και πατρός και των άλλων προγόνων απάντων τιμιώτερόν εστι πατρίς και σεμνότερον και αγιώτερον και εν μείζονι μοίρα και παρά θεοίς και παρ’ ανθρώποις τοις νουν έχουσιν» (Κρίτων, 51 b 6) δηλαδή πως «στην κρίση και των θεών και των συνετών ανθρώπων η πατρίδα είναι αγιότερη και σεμνότερη και τιμιότερη και από τον πατέρα και από τη μητέρα και από όλους τους προγόνους», την πατρίδα για την οποία αγωνίστηκαν και θυσιάστηκαν οι πρόγονοί μας. Η παγκοσμιοποίηση, η μετανάστευση, νόμιμη ή μη, η «κατασκευή» ενώσεων κρατών κ.λπ. είχαν σαν αποτέλεσμα να πέσουν τα σύνορα και να αποδυναμωθεί η έννοια της Πατρίδας. .

Ακολούθησε η θρησκεία για την οποία αγωνίστηκαν οι Έλληνες του 1821 και διακήρυξαν πως αγωνίζονται για «του Χριστού την πίστιν την αγίαν» και για την οποία ο Πλούταρχος είχε πει « Εύροις αν επιών πόλεις ατειχίστους, αγραμμάτους, αβασίλευτους, αοίκους, αχρημάτους, νομίσματος μη δεομένας, απείρους θεάτρων και γυμνασίων , ανιέρου δε πόλεως και αθέου, μη χρωμένης ευχαίς μηδ’ όρκοις μηδέ μαντείαις μηδέ θυσίαις επ’ αγαθοίς μηδ’ αποτροπαίς κακών ουδείς εστιν ουδ’έσται γεγονώς θεατής» (Προς ΚΩΛΩΤΙΝ 1125 Ε) που σημαίνει «θα μπορούσες να βρεις γυρίζοντας πόλεις χωρίς τείχη, χωρίς εκπαίδευση, χωρίς βασιλιάδες, ακατοίκητες, χωρίς χρήματα, πόλεις που δεν έχουν ανάγκη από νόμισμα, πόλεις που δεν ξέρουν από θέατρα και γυμναστήρια, αλλά πόλη χωρίς ιερά και χωρίς θεούς , πόλη που δε χρησιμοποιεί προσευχές ούτε όρκους ούτε μαντείες ούτε θυσίες για το καλό ούτε και τρόπους αποτροπής του κακού κανένας δεν έχει δει ούτε και πρόκειται να δει». Και ο Πλούταρχος τελειώνει λέγοντας πως «Τούτο μέντοι το συνεκτικόν απάσης κοινωνίας και νομοθεσίας έρεισμα και βάθρον», δηλαδή αυτό, η θρησκεία, «είναι το στοιχείο που συνέχει μια κοινωνία, το στήριγμα και το βάθρο της νομοθεσίας». Αυτό , λοιπόν, το στοιχείο έπρεπε να αποδυναμωθεί και να απαξιωθεί στο όνομα της παγκοσμιοποίησης. Και αυτό έγινε με το «ψαλίδισμα» των τελετουργιών της, όπως ο «πολιτικός γάμος» , η «καύση των νεκρών» κ.λπ. , εν ονόματι πάντα των «δικαιωμάτων» των πολιτών και της «ελευθερίας» τους!

Και το τελευταίο ήταν η οικογένεια, το κύτταρο της κοινωνίας. Η επιχείρηση αυτή βρίσκεται σε εξέλιξη και κανείς δε γνωρίζει πού θα καταλήξει! Η αλήθεια είναι πως η ζωή έχει καταντήσει να είναι τραγική για όλους τους ανθρώπους. Κάθε μέρα βλέπουμε ποικίλα δράματα να παίζονται σε όλα τα επίπεδα. Ισχύουν και στη ζωή οι όροι της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας. Ο Αριστοτέλης μιλούσε για «περιπέτεια» -έστι δε περιπέτεια η εις το εναντίον των πραττομένων μεταβολή» (Ποιητική, 1452a-b), που σημαίνει πως « η περιπέτεια είναι η εξέλιξη των πραγμάτων αντίθετα με αυτό που επιδιώκουν οι ενδιαφερόμενοι». Οι δικτάτορες υιοθετώντας το τρίπτυχο Πατρίς-Θρησκεία- Οικογένεια προφανώς επιδίωκαν να ισχυροποιήσουν και να ενδυναμώσουν αυτούς τους θεσμούς, αλλά με την πολιτική τους πέτυχαν το αντίθετο αποτέλεσμα: να τους απαξιώσουν και να τους αποδυναμώσουν.

Στην εν λόγω συνεδρίαση της Βουλής ακούστηκαν πολλά και διάφορα , σοβαρά και γελοία, αλλά όλοι συμφωνούσαν πως και τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια έχουν ίσα δικαιώματα με τα ετερόφυλα. Αλήθεια, έχουμε όλοι οι πολίτες τα ίδια δικαιώματα; Έχω εγώ , για παράδειγμα, τα ίδια δικαιώματα με ένα βουλευτή; Και αν δεν έχω, τι είναι αυτό που μας διαφοροποιεί; Τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια συμβάλλουν, για παράδειγμα, το ίδιο, όπως τα ετερόφυλα, στην αντιμετώπιση του δημογραφικού προβλήματος, που είναι ένα από τα σοβαρότερα προβλήματα που απειλεί το έθνος μας με αφανισμό; Γιατί , λοιπόν, να έχουν ίδια δικαιώματα;

Επειδή η «κοινή γνώμη» δε φαινόταν να συμμερίζεται την άποψη της κυβέρνησης, επιστρατεύτηκαν τα ΜΜΕ που, όπως είναι γνωστό, παίζουν μεγάλο ρόλο στη διαμόρφωσή της. Γνωρίζοντας πως οι ιδέες είναι σαν τα καρφιά και πως μια εικόνα αξίζει όσο χίλιες λέξεις, βομβάρδιζαν από το πρωί μέχρι το βράδυ τους πολίτες με εικόνες ομοφυλόφιλων ζευγαριών, χαρούμενων και ευτυχισμένων, με μικρά γελαστά παιδιά στην αγκαλιά τους στην προσπάθειά τους να πείσουν τον κόσμο πως τα παιδιά που θα αποκτήσουν αυτά τα ζευγάρια θα ζήσουν «ζωή χαρισάμενη». Βέβαια, δεν έκανε κανείς καμιά προβολή στο μέλλον και δε μίλησε για τις συνέπειες που ενδέχεται να έχει γι’ αυτά τα παιδιά η συνειδητοποίηση της πραγματικότητας. Βέβαια, πολλοί επικαλέστηκαν και μελέτες που δήθεν δείχνουν πως μια τέτοια σχέση δεν έχει αρνητικές συνέπειες για τα παιδιά. Κι όμως είναι γνωστό πως δαπανούνται τεράστια ποσά για την προώθηση αυτής της ιδέας στην Αμερική και αλλού και πως πολλές από τις αναφερόμενες μελέτες είναι κατευθυνόμενες και πλαστές. Η επιστημονική αλήθεια πολλές φορές θυσιάζεται στον βωμό τους συμφέροντος.

Πάντως, καλό θα είναι να θυμηθούμε πως τα δεινά για τον Οιδίποδα, όπως αυτός παρουσιάζεται στον Οιδίποδα Τύραννο του Σοφοκλή, άρχισαν από τη στιγμή που κάποιος φίλος του, κάνοντας ένα είδος bullying που είναι μόδα στην εποχή μας, τον αποκάλεσε στη διάρκεια ενός συμποσίου «νόθο». Αλήθεια, υπάρχει κανείς που να πιστεύει πως αυτά τα παιδιά δε θα βιώσουν κάποια παρόμοια αντιμετώπιση, όταν μεγαλώσουν και ενταχθούν στο σχολικό ή φιλικό τους περιβάλλον; Βέβαια, όπως έλεγε ο Δημοσθένης, «προς το τελευταίον εκβάν έκαστον των πριν υπαρξάντων κρίνεται» , δηλαδή το κάθε τι κρίνεται από το αποτέλεσμά του. Ας ελπίσουμε πως τα πράγματα θα εξελιχθούν διαφορετικά, όπως πιστεύουν οι πιο αισιόδοξοι…. (Συνεχίζεται)