Οι λέξεις «βιβλική καταστροφή» που χρησιμοποιήθηκαν κατά κόρον για να περιγράψουν τον πρόσφατο σεισμικό όλεθρο της ΝΑ Τουρκίας φαντάζουν πολύ μικρές και ανήμπορες, μιας και δεν θυμούμαστε από τη Βίβλο τόσο μεγάλες συμφορές, πλήν ίσως της τεκτονικής (ή αστρικής) καταστροφής των Σοδόμων και Γομόρρων.

Είδαμε προχθές στην Τουρκία φοβερούς και αλλεπάλληλους σεισμούς στο μέγεθος των 8 Ρίχτερ, με τους φτωχούς και ανυποψίαστους ανθρώπους νύχτα στα κρεβάτια τους και τον αδυσώπητο χιονιά έξω να παραμονεύει.

Πέρασαν εκατομμύρια χρόνια και ο άνθρωπος -πέραν ενός αντισεισμικού κανονισμού, κι αυτού μόνο στις έντιμες και προηγμένες χώρες- συνεχίζει να είναι έρμαιο και άθυρμα του Γίγαντα Εγκέλαδου, κι ας λέει η Μυθολογία με έναν παραμυθητικό λόγο ότι τον νίκησε η Αθηνά, η θεά της σοφίας και της τέχνης, και τον έθαψε κάτω από την Αίτνα της Σικελίας, που όμως συνεχίζουν οι υποχθόνιες κινήσεις του να προκαλούν σεισμούς, η δε πνοή του ηφαιστειακές εκρήξεις.

Σχετικοί με σεισμούς και ηφαίστεια ήταν και άλλοι δύο Γίγαντες της προφητικής Γιγαντομαχίας, ο Αλκυονεύς που τον έθαψε ο Ηρακλής κάτω από τον Βεζούβιο, και ο Πολυβώτης που τον κυνήγησε ο Ποσειδώνας και τον έκανε πέτρα σχηματίζοντας έτσι τη νήσο Νίσυρο.

Ο ίδιος ο Ποσειδώνας, καίτοι εκ των νικητών της Γιγαντομαχίας, συνέχισε να είναι ο αρμόδιος των σεισμών, εξ ου και η προσωνυμία του «ενοσίγαιος» δηλαδή αυτός που σείει και κλονίζει τη γη.

Η Αντιόχεια, η πάλαι ποτέ αγλαή και εξέχουσα πόλη των ελληνιστικών χρόνων και των πρώτων αιώνων της Ορθοδοξίας, καταστράφηκε από σεισμούς, όπως μας λέει η ιστορία, έντεκα τουλάχιστον φορές από το 148 π.Χ. μέχρι το 1872μ.Χ.

Το να καταστρέφεται όμως άλλη μια φορά σήμερα με τόσα μέσα και τόση τεχνική πρόοδο που υπάρχει γενικά στον κόσμο, είναι ένα λυπηρό παράδοξο και ένα όνειδος.

Και δεν είναι μόνο η Αντιόχεια και τουρκιστί Αντάκ(ε)ια.

Δέκα-δώδεκα μεγάλες πόλεις της περιοχής με συνολικό πληθυσμό σχεδόν είκοσι εκατομμυρίων έπαθαν ανείπωτες καταστροφές, και όλη η φτωχή χώρα μια τεράστια και ανεπανόρθωτη ανθρωπιστική, υγειονομική και οικονομική κρίση.

Οι πόλεις αυτές βρίσκονται πάνω στο αντεστραμμένο σεισμικό τόξο της ανατολικής Ανατολίας που ξεκινάει, όπως μας λένε οι ειδικοί, περίπου από τον κόλπο της Μερσίνας και την άκρη του κυπριακού τόξου, περνάει από τον κόλπο της Αλεξανδρέτας και ανηφορίζει ανατολικά παρακολουθώντας τον ποταμό Ευφράτη και τις οροσειρές της αρχαίας Γορδυαίας ή Καρδουχίας (εξ ου και Κουρδιστάν!) που είναι η κοιτίδα των Κούρδων, μέχρι να συναντήσει την κατάληξη του βορείου τουρκικού τόξου γύρω από τη λίμνη Βαν.

Διαδραματίστηκαν συγκλονιστικές στιγμές μέσα στα ερείπια και ακούσαμε πάλι να διακηρύσσεται ότι η ζωή είναι υπέρτατη αξία, ωστόσο σε τέτοια ακραία πραγματικότητα υπάρχει και η ένσταση ότι τυχερός (…) είναι αυτός που χάνει τη ζωή του όταν έχει ήδη χάσει όλα τα αγαπημένα του πρόσωπα και όλα τα υπάρχοντά του σε μια ρημαγμένη χώρα.

Οι πληγές που άνοιξαν πάλι αυτοί οι τρομεροί σεισμοί του αιώνα και οι αβάσταχτες εικόνες παιδιών και αθώων ψυχών μέσα στα ερείπια, έρχονται να μας υπενθυμίσουν ότι αφού, όπως φαίνεται, ο άνθρωπος δεν μπορεί να γίνει θεός αλλά ούτε καν ημίθεος, τουλάχιστον ας προσπαθεί να γίνει άνθρωπος σώφρων, προμηθεύς και χρήσιμος.