Όλο και πληθαίνουν σιγά-σιγά και ξεθαρρεύουν (και θα’λεγα ότι νομιμοποιούνται κιόλας) οι φωνές που κατηγόρησαν τα εμβόλια του μεγάλου ιού.

Από την άλλη, αποφαίνονται οι υποστηρικτές ότι ο άνθρωπος έχει ήδη μπει ανεπιστρεπτί σε ένα τεχνητό τούνελ και η ζωή του έχει ευθραυστοποιηθεί και σε πλείστα πράγματα έχει αλλάξει.

Είχαμε ξαναγράψει παλιά από αυτή τη στήλη ότι ο άνθρωπος ήδη ζει στο γυαλί (invitro) απομακρυνόμενος συνεχώς και ταχύτατα από τη φύση (invivo).

Η φύση, εκ του ελληνικού «φύομαι, και αντίστοιχα η natura εκ του λατινικού “nascor” που σημαίνει «γεννιέμαι», είναι και θα παραμένει πάντοτε και επί ποινή θανάτου η μεγάλη μας μάνα, μια μάνα που την καταντήσαμε παραμάνα, παρένθετη, και προσπαθούμε να την εξοστρακίσουμε από την πολιτεία μας.

Ο Ηράκλειτος, όπως και πολλοί άλλοι αρχαίοι φιλόσοφοι, είχε αποκρυσταλλώσει τις σκέψεις του στο έργο «Περί φύσεως». Αν ζούσε σήμερα θα ήταν αναγκασμένος να γράψει «περί νέας φύσεως».

Προσπαθώ να θυμηθώ τη μακρινή δεκαετία του ΄50 σκολειαρόπαιδα τότε, πότε αρρωστήσαμε και λείψαμε από το σκολειό, μια εποχή χωρίς καλά και ζεστά ρούχα, χωρίς ανατομικά παπούτσια, χωρίς πολυτελές δείπνο, χωρίς θεραπεία τραυμάτων και χωρίς αντιβιώσεις και ειδικά φάρμακα.

Υπήρχε μόνο ένα πικρό κινίνο και μια ασπιρίνη διά πάσαν νόσον.

Σήμερα τρώμε συντηρημένα και κεχρωσμένα σκατολοϊδια, αλλά αγοράζουμε νερό από τον Όλυμπο.

Τότε πίναμε κατευθείαν από το μπακράτσι που είχαμε ανεβάσει από το πηγάδι της αυλής, και που λίγο πριν απ’ το ίδιο μπακράτσι είχε πιει και ο ντουρνταχείλης και καλοκάγαθος γάιδαρος.

Σκύβαμε και στις νεροσυρμές του κοντινού ποταμιού και πίναμε, και μας είχαν πει οι μεγάλοι: «τρεχούμενο νερό, κατούρα και πιες»!

Η βιοτή και οι συνήθειες των ανθρώπων έχουν αλλάξει δραματικά.

Σήμερα όσοι στοιβιάζονται στα αστικά κέντρα έχουν ξεχάσει τη μαγεία και τη σοφία της φύσης, κι απ’ την άλλη, όσοι ξεμένουν στην επαρχία ονειρεύονται ημιυπόγεια «παλάτια» της πόλης.

Αυτές οι τραγικές επιλογές μαζί με τους κινδύνους και τα τόσα άλλα αντικοινωνικά τής υψηλής τεχνολογίας έχουν συμβάλει στην απάνθρωπη και αφύσικη σημερινή εικόνα των νέων, που δεν ξέρουν πού να κατευθύνουν το σφρίγος τους και πού να χαρίσουν αγάπη και ευγνωμοσύνη για το ότι ζουν.

Η επαφή με τη φύση μάς υπενθυμίζει τη θεϊκή συμπαράσταση, η δε επαφή μας με τους ανθρώπους γύρω μας μάς χτίζει το προφίλ του ευγενούς πολίτη.

Δυστυχώς το προφίλ που χτίζει η άχρηστη τεχνολογία βασίζεται στην ψευδολογία, την κατηγορία και την απανθρωπιά, με αποκορύφωμα τον «τεχνητό άνθρωπο» που ήδη χτυπάει την πόρτα μας και έρχεται να αμφισβητήσει και να αποσκορακίσει (αρχαία λέξη που σημαίνει «να στείλει στους κόρακες», δηλαδή στο διάβολο) τον μοιραίο φυσικό άνθρωπο ….