Ήταν μια σημαντική εκδήλωση, που όμως δεν ξέχασε να αναδείξει τα ευτελή όρια του πολιτισμού μας: έκθεση για τις γάτες, τις πολυποίκιλες ράτσες τους, τις γατοσυνήθειες τους και τα αγαπημένα αξεσουάρ τους.

Τα σχήματα των αφτιών τους, τα πρασινογάλαζα μάτια τους και τα εντυπωσιακά τριχώματά τους.

Επικίνδυνος συβαριτισμός (1), θα μου πείτε, και μαζί και αβδηριτισμός (2) αλλά και ύβρις εν μέσω τόσων κοινωνικών και οικονομικών προβλημάτων.

Αλήθεια, ποια είναι η πραγματική εικόνα σήμερα;

Άνθρωποι που μετρούν τα ψιλά τους για να πάρουν γάλα και ψωμί, άνθρωποι που έχουν αφεθεί στο έλεος τού χιονιά, της βροχής και των προβλημάτων, άνθρωποι χωρίς αύριο.

Άνθρωποι που είναι γύρω μας και που και μεις μπορεί αύριο να είμαστε γύρω τους.

Έχουμε γεμίσει «προβληματολόγους» τη στιγμή που τα προβλήματα στέκουν γύρω μας τείχη απόρθητα.

Ο κόσμος μας, στρογγυλός όπως είναι όλα τα μεγάλα πράγματα, μοιάζει σαν ένα ωραίο κόκκινο μήλο γεμάτο σκουλήκια.

Η κυβέρνηση κι αν ακόμα δεν έχει φτάσει στο οριακό σημείο τού «να έχει ένα πρόβλημα για κάθε λύση», τουλάχιστο είναι σίγουρο ότι δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τόσα σκουλήκια, που σημαίνει το τσουνάμι τόσων μαζί εξελίξεων.

Το υπαινίχθη σαφώς προχθές ο διευθυντής τής «Μέτρον Ανάλυσις» παρουσιάζοντας την τελευταία δημοσκόπηση: είναι λάθος η κυβέρνηση ν’ ανοίξει ταυτόχρονα τόσα θέματα.

Έφερε επί τάπητος με πρωτοβουλία της το κρίσιμο, όπως θα αποδειχθεί, θέμα των ομοφυλικών γάμων τη στιγμή που την κοινωνία και το έθνος τα μαστίζουν ένα σωρό αρχέγονα προβλήματα.

Ποιος δεν έχει χρήματα να ζήσει, ποιος δεν μπορεί να ζεσταθεί, ποιος καλείται να λύσει έναν άλυτο οικονομικό γρίφο, δηλαδή να χρειάζεται 2000 για να ζήσει στοιχειωδώς κι αυτός να παίρνει 700.

Ποιος δεν αξιώθηκε μια αξιοπρεπή δουλειά που κάποτε ονειρεύτηκε, ποιος δεν μπορεί να σώσει το σπίτι του από δάνεια και φθορές, ποιος περιμένει χρόνια να βγει η σύνταξή του, ποιος βλέπει γύρω του να τον φοροκλέβουν επιτήδειοι αθίγγανοι (σημ. η λέξη σημαίνει κάτι ή κάποιον που δεν αγγίζεται …) κι αυτός με τα νεκραναστημένα τεκμήρια διαβίωσης να μην μπορεί να αποδείξει ότι είναι πράγματι φτωχός.

Ποιος πουλάει ένα κτηματάκι για να κάνει μια εγχείρηση (όπως γινόταν το 1870!), ποιος δεν μπορεί να ζήσει και να ξεμυτίσει στις μισές γειτονιές της Αθήνας γιατί μπορεί στη στιγμή και χωρίς λόγο να βρεθεί γαζωμένος.

Ποιος νεαρός Νεοέλληνας σερβίρει καφέδες στο απέραντο λιοστάσι της καφεπανήγυρης, που θα ‘πρεπε φύσει και θέσει να σχεδιάζει φάρμακα και πυραύλους.

Ποιος θέλει να κάνει εφτά παιδιά και δεν μπορεί να κάνει ούτε ένα, ποιος πληρώνει πρόστιμα επειδή έκανε ένα ορθογραφικό λάθος στη δήλωση.

Η κυβέρνηση φαίνεται ότι πολεμάει απόρθητους ανεμόμυλους. Η διαφορά της από τον Δον Κιχώτη είναι ότι αυτή το κάνει επ’ αμοιβή.

Και ελλοχεύει και το σπουδαιότερο, η μέγιστη γελοιοποίηση, αυτό που λέγαμε παλιά ελληνοτουρκιστί «τσοκ μασκαραλίκι»: η σύγχυση και η απουσία της αντιπολίτευσης δεν θα πρέπει να την καθησυχάζουν, γιατί πάντα θα καραδοκεί ένας Γουλιμής …..(3)

(1)συβαριτισμός: η τρυφηλότητα και η χαλάρωση των ηθών των πλουσίων κατοίκων της αρχαίας Σύβαρης της Κάτω Ιταλίας.

(2)αβδηριτισμός: η μωρία των κατοίκων των αρχαίων Αβδήρων της Μακεδονίας.

(3)Γουλιμής: άσημος βουλευτής που στις εκλογές της 17^ης Μαρτίου 1895 επικράτησε του κατ’ επανάληψιν εκλεγέντος πρωθυπουργού Χαρίλαου Τρικούπη και τον ανάγκασε να δηλώσει με πικρία το περίφημο «Ανθ’ ημών Γουλιμής».