Όλα τα μέσα αυτό τον καιρό αναλώνονται σε εκτενέστατες αναφορές και συζητήσεις για τις θρασύτατες προκλήσεις της Τουρκίας και τις ιμπεριαλιστικές της επιδιώξεις, αλλά δεν ακούσαμε μέχρι τώρα σοβαρές αναλύσεις των δεδομένων και των διεθνών συνθηκών που θα φωτίσουν το θέμα.
Η έξαψη και η αλλοπρόσαλλη διάθεση του Τούρκου προέδρου μπορεί, ως ελέχθη, να δείχνει κάποια ψυχική διαταραχή, ωστόσο συνολικά η Τουρκία επί σχεδόν εκατό χρόνια έχει έναν αταλάντευτο στρατηγικό στόχο: όσον αφορά τα ελληνοτουρκικά, θεωρεί ελλιπή και ασαφή τη συνθήκη της Λοζάνης της 24ης Ιουλίου 1923, άρα και την Ελλάδα χωρίς τίτλους κυριότητας σε κάποια σημεία στο Αιγαίο, και παραβιάζει συνεχώς και με κάθε τρόπο τα ανατολικά σύνορα, γιατί πιστεύει ότι η Ελλάδα απέκτησε το Αιγαίο με έκτακτη χρησικτησία.
Τι είναι αυτή η χρησικτησία; Διαβάζουμε σχετικά στον Αστικό Κώδικα (άρθρ. 1045): «ο επί εικοσαετίαν έχων είς την διανοία κυρίου (animus domini) νομήν αυτού πράγμα κινητόν ή ακίνητον γίνεται κύριος». Αυτό βέβαια σημαίνει ότι επί εικοσαετίαν δεν προσβάλλεται.
Και στο άρθρο 981 λέει ότι «η νομή χάνεται μόλις παύσει η φυσική εξουσία επί του πράγματος».
Εμείς οι Έλληνες βέβαια είμαστε κύριοι των νήσων με τίτλους, καθότι στη Λοζάνη ορίσθηκε ότι «επικυρούται η ελληνική κυριαρχία επί των νήσων του Αιγαίου (εννοείται όλων) πλην Ίμβρου και Τενέδου που παραμένουν εις την Τουρκίαν με εγγυήσεις αυτόνομης διοίκησης», πράγμα που επίσης καταστρατηγήθηκε από τους γείτονες.
Όλες πάντως οι διατάξεις του Αστικού Κώδικα (και φαντάζομαι ότι ισχύουν αναλογικά και στο Διεθνές Δίκαιο), είτε πρόκειται για πλήρη κυριότητα είτε για έκτακτη χρησικτησία, εννοούν και οδηγούν στο συμπέρασμα ότι ο κύριος είναι επιφορτισμένος και με υποχρεώσεις, όπως η συνεχής επιμέλεια, η οριοθέτηση, η καταμέτρηση, η φύλαξη, η (αν)οικοδόμηση και γενικά η εποπτεία και επίβλεψη της ιδιοκτησίας προκειμένου να υπάρξει προστασία από κακόπιστους εισβολείς.
Ο Τούρκος είναι σήμερα ένας τέτοιος κακόπιστος εισβολέας και με ψευτονομικά και διπλωματικά τερτίπια ενοχλεί για να υπενθυμίζει διαρκώς με την παρουσία του, τις καταχθόνιες και ιδίως τις υποχθόνιες διεκδικήσεις του.
Δημιουργεί με έντεχνο τρόπο τετελεσμένα (de facto) προς ένα μακροχρόνιο στρατηγικό στόχο. Παίζει με τις συμμαχίες, και σχεδιάζει μεγάλες στρατηγικές επενδύσεις.
Είναι προφανές βέβαια, ότι το θέμα δεν είναι μόνο τι κάνει η Τουρκία αλλά και τι κάνουμε εμείς.
Όλη η ζωή μας -και η περασμένη αλλά προπαντός η μελλούμενη- είναι αυτή η θάλασσα. Η θάλασσα της απέραντης ιστορίας και του πολιτισμού. Η θάλασσα, που μαζί με τα μικρασιατικά παράλια (!) αφύπνισε και παιδαγώγησε την ανθρωπότητα.
Όλες οι κυβερνήσεις μέχρι σήμερα δυστυχώς κεντρομόλησαν θανάσιμα, και αφήσανε τις «αίγες» του Αιγαίου να τις λιγουρεύεται ο εξ ανατολών λύκος.
Το αρχιπέλαγος είναι η «κυρίως Ελλάδα», κι αυτό δεν το έχει κατανοήσει καμιά κυβέρνηση μέχρι σήμερα.
Άκουσα στο ραδιόφωνο κάποια απ’ αυτές τις μέρες μια συνέντευξη κάποιου κ. Φενέκου, αν θυμάμαι καλά, ναυάρχου σε αποστρατεία. Είπε με πολύ απλό και σοφό τρόπο αυτά που λέει ο Αστικός Κώδικας και που είναι τα αυτονόητα. Όταν έχεις περιουσίες, όπως οι χιλιάδες τα νησιά και οι βραχονησίδες μας, τα επιμελείσαι και τα φροντίζεις. Τα καταγράφεις, τα ονοματίζεις, τους βάζεις μια σημαία, τους χτίζεις και ένα πυργάκι και προσπαθείς να τα κάνεις, όσα από αυτά γίνονται λόγω συνθηκών, κατοικήσιμα.
Αλλιώς βρίσκονται έρμαια στις ορέξεις κάθε κακόπιστου και κακόβουλου εισβολέα.
Το αντίθετο της φροντίδας είναι η ακηδία, και να θυμίσουμε ότι η ακηδία είναι ένα από τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα ...