Σε πολλούς δεν αρέσει, αυτό διαβάζω τούτες τις μέρες, που όλοι σπεύδουν να κάνουν την αναδρομή του δωδεκάμηνου που εκπνέει. Έφερε λένε πολλά δεινά στο διάβα του: πόλεμους, σεισμούς, καταποντισμούς (λέγε με ενεργειακή κρίση). Ακούμπησε μια πολύ ευαίσθητη ομάδα, τα παιδιά και τους έφηβους και έδειξε την αγριότητα της πολιτισμένης μας κοινωνίας τόσο έντονα, που θα ντρέπεται να κοιτάξει στον καθρέφτη: Καλή και άγια η Μήδεια του Ευριπίδη. Στο θεατρικό σανίδι όμως! Στην πιθανότητα η ίδια η μάνα να σκοτώνει το ένα ύστερα από το άλλο τα τρία της παιδιά, η αυλαία πέφτει, τα βλέμματα χαμηλώνουν, η πρόοδος δεν έχει πρόσωπο να φανεί, ντρέπεται! Πριν καλά- καλά καταλαγιάσει μέσα μας η φρίκη, έρχεται στο επίκεντρο της δημοσιότητας η σεξουαλική εκμετάλλευση και η βία σε βάρος ενός δωδεκάχρονου κοριτσιού. Και στην ιστορία αυτή η μάνα μπαίνει στη φυλακή. Διερευνάται αν γνώριζε και δεν μιλούσε. Κι όσο σύρονται στον Εισαγγελέα και στη συνέχεια πίσω από τα κάγκελα καθόλα νομοταγείς πολίτες, πενηντάρηδες λίγο μεγαλύτεροι από τον πατέρα του κοριτσιού, με τα πρόσωπα καλυμμένα, εμείς μαθαίνουμε για διαδικτυακά ραντεβού, για οίκους ανοχής και διήμερες αποδράσεις με ένα παιδί που πασχίζει να διαβεί το κατώφλι της εφηβείας…. Πριν κλείσει ο χρόνος, παιδιά δολοφονούνται εν ψυχρώ και άλλα βιάζονται κατά συρροή από συμμορίες συμμαθητών τους, που πριν τελειώσουν το γυμνάσιο, έχουν στην κατοχή τους στιλέτα, ζυγαριές ακριβείας, απαγορευμένες ουσίες και κάμερες, για να επενδύσουν με σκηνές φρίκης και βίας ένα τραγούδι της τραπ μουσικής.

Τον πήρα από τα μάτια τον παλιό τον χρόνο, τώρα που φεύγει. Και δεν τα είπα και όλα. Λίγο πριν να μας μπει η άνοιξη, εισέβαλε στη ζωή μας ο πόλεμος με όσα συνεπάγεται: βομβαρδισμούς, ξεσπιτωμένους ανθρώπους, καταστραμμένες πόλεις, χαμένες ζωές. Το άλλοθι του «αιρετικού» Ρώσου έγινε σκόνη, όλοι πια γνωρίζουμε ότι έχουμε να κάνουμε με έναν επικίνδυνο άνθρωπο. Θυμήθηκα τις ταινίες του 007, τις πρώτες ειδικά: οι κακοί ήταν οι Ρώσοι. Ο εχθρός! Καθώς ο τελευταίος James Bond βρήκε την πιο ακατάλληλη εποχή να πεθάνει, μένει πια η διπλωματία να ελπίζουμε. Και η Ουκρανία που αντιστάθηκε παλικαρίσια να μας θυμίζει ότι τίποτα δεν είναι αδύνατον. Και πως τα στερεότυπα είναι τόσο πολύ επικίνδυνα όσο και αυτοί που τα διακινούν.

Αλλά ο χρόνος που πέρασε μας έδωσε πίσω σιγά - σιγά τη ζωή μας και τη χαμένη εδώ και δύο χρόνια κοινωνικότητά μας. Η πανδημία με τον ερχομό του σημείωνε τρελά νούμερα ασθενών, όλοι λίγο ως πολύ τη δοκιμάσαμε, την ξεπεράσαμε, ας είναι καλά οι εμβολιασμοί, την αφήσαμε πίσω μας και συνεχίζουμε. Επιτέλους βγήκαμε έξω. Χωρίς περιορισμούς ώρας, χωρίς ελέγχους προορισμού, χωρίς μηνύματα, πρόστιμα, τελευταία χωρίς μάσκες. Τα θέατρα γέμισαν ξανά από κόσμο, τα εστιατόρια, τα καφέ, τα μπαρ, τα σπίτια. Πήγαμε διακοπές, χωθήκαμε στο πολύβουο πλήθος, καθένας με τον τρόπο του και με τα όριά του, το κάναμε όμως. Ήπιαμε ξανά τσιπουράκι κοντά στο κύμα, ακούσαμε αγαπημένα τραγούδια στις συναυλίες, φλερτάραμε, αγαπήσαμε, γνωρίσαμε κόσμο, χωρίς φόβο. Συναντήσαμε ξανά τους δικούς μας ανθρώπους, ήρθαμε κοντά ο ένας στον άλλον, αγκαλιαστήκαμε, φάγαμε από το ίδιο πιάτο, χωρίς φόβο.

Η πανδημία δεν τελείωσε. Το ξέρω. Η γρίπη είναι εδώ, όπως και το αντιγριπικό εμβόλιο ωστόσο. Οι μάσκες δεν καταργήθηκαν και αυτό είναι μια προστασία. Πήραμε τη ζωή μας πίσω όμως επιτέλους στον χρόνο που μας αποχαιρετά και δικαιούμαστε να ελπίζουμε ότι θα συνεχίσουμε να ταξιδεύουμε, να χαιρόμαστε, να απολαμβάνουμε, να ονειρευόμαστε ίσως σύντομα και χωρίς προφυλάξεις και ανασφάλειες. Ήταν το μεγάλο δώρο της χρονιάς που τελειώνει.

Η αρχή του χρόνου είναι ένα συμβολικό ξεκίνημα. Τίποτα δεν αλλάζει εκείνη τη στιγμή, συνήθως ούτε στο άμεσο μέλλον. Με όσα γίνονται δεν είναι παράλογο να περιμένεις δυσάρεστα. Ευτυχώς όμως μπορείς να ελπίζεις στο καλύτερο. Καλή χρονιά!