Τα πολιτικά πράγματα της χώρας δεν σταματάνε να μας επιφυλάσσουν και να μας προσφέρουν εκπλήξεις.

Πρωτοφανής πανσπερμία στη νέα βουλή αλλά και πρωτοφανέστατη, και για κάποιους ίσως προκλητική, η παρουσία ακραίου εθνικιστικού κόμματος με το όνομα «Σπαρτιάτες».

Το 3% δίνει πράγματι το δικαίωμα και την ευκαιρία να εκφράζονται πολλές πολιτικές τάσεις στο κοινοβούλιο.

Έχει υποστηριχθεί ότι αυτό το κόμμα, όπως και το συναφές και νεοσύστατο της Μακεδονίας, είναι ακραία κόμματα με ακραίες θέσεις.

Η αλήθεια όμως είναι ότι μεταξύ των ζητημάτων που ευαγγελίζονται υπάρχουν τινά, φαινομενικά ακραία, τα οποία όμως δεν θα’πρεπε να απουσιάζουν από την ατζέντα των μεγάλων κομμάτων της εξουσίας.

Τύπος του όρκου, προσευχές στα σχολεία, ανεξέλεγκτες αμβλώσεις, απαξίωση του οικογενειακού δικαίου, φυλετικός ετεροπροσδιορισμός και σεβασμός της φυσικής τάξης, διδασκαλία του σεβασμού προς τους ηλικιωμένους, ευπρεπής ενιαία στολή για τους μαθητές δημοτικών και γυμνασίων η οποία αναδεικνύει και επισημοποιεί τον σοσιαλιστικό χαρακτήρα της εκπαίδευσης, ανάσχεση του μεταναστευτικού και πάταξη του ψηφιακού εγκλήματος αρχής γενομένης από τον αποκλεισμό (!) της νεολαίας από το διαδίκτυο είναι λίγα μόνο από τα σπουδαία και σοβούντα ζητήματα της σημερινής κοινωνίας, που δεν θα πρέπει να αφήνουν ασυγκίνητο και απροβλημάτιστο το νομοθετικό σώμα.

Ως κοινωνίες ακροβατούμε σε οριακές καμπές τις οποίες αδυνατούμε να κατανοήσουμε.

Όλα τα θέλουμε χαλαρά και άνευ χρέους.

Το Σύνταγμά μας ενώ στα 120 άρθρα του αναφέρει (εκτός από τις λειτουργίες των οργάνων) πάμπολλα δικαιώματα τόσο φυσικών όσο και νομικών προσώπων, στο θέμα των υποχρεώσεων αναφέρεται μόνο τρεις φορές και μάλιστα αρκετά γενικόλογα:

Στο άρθρο 51 παργρ. 5 όπου ορίζει την υποχρεωτική άσκηση του εκλογικού δικαιώματος, πράγμα που στην πράξη έχει εκπέσει,

Στο άρθρο 25 παργρ. 4 που το κράτος αξιώνει από όλους να εκπληρώνουν το χρέος της κοινωνικής και εθνικής αλληλεγγύης (;), και στο ακροτελεύτιο παργρ. 2 που απαιτεί σεβασμό στους νόμους και αφοσίωση στην Πατρίδα και τη Δημοκρατία.

Ζήτημα ανέκυψε και με την εκλογή διασυνδεδεμένων με καταδικασθέντες.

Το Σύνταγμά μας, παρά τα κουσούρια του, που τα είχα περιγράψει σε παλιότερο άρθρο, ορίζει στο άρθρο 51 παργρ. 3 τρεις περιορισμούς του εκλέγεσθαι: το όριο ηλικίας, την ανικανότητα δικαιοπραξίας και την αμετάκλητη ποινική καταδίκη για ορισμένα εγκλήματα.

Πολύ σοφά δεν αναφέρει ναζισμούς (πράγμα που το νομοθέτησαν οι ψοφοδεείς και μεταμεληθέντες Γερμανοί) ή κομουνισμούς, διότι δεν στοχεύει να καταδικάσει ιδεολογίες, αλλά μόνο ποινικά εγκλήματα.

Τώρα γιατί έγινε τόση κοπτορραπτική και τόση αναμπουμπούλα με το θέμα της Χρυσής Αυγής, ας αναλογισθεί ο καθένας, ανεξάρτητα από τις καλές λεγόμενες προθέσεις του, τι έκανε τόσα χρόνια για να ισχύσει το αμετάκλητον της απόφασης και να μην υπάρχει σήμερα κανένα θέμα και καμιά μομφή.