Όλοι παρακολουθούμε με αγωνία και απορία συγχρόνως τη συμπεριφορά των γειτόνων μας των Τούρκων και την πολεμική ατμόσφαιρα που καλλιεργούν με τα λόγια και τις πράξεις τους. Όλοι οι ιθύνοντες θαρρεί κανείς πως βρίσκονται σε διατεταγμένη υπηρεσία και έχουν ως στόχο να εκνευρίσουν τους ηγέτες της χώρας μας με ανομολόγητους σκοπούς. Δημιουργείται η εντύπωση πως οι Τούρκοι «κοιμούνται» και «ξυπνούν» με τη χώρα μας στο μυαλό τους και ψάχνουν να βρουν τρόπους να την εκθέσουν στη «κοινή γνώμη». Παίζουν το παιχνίδι της «σκυταλοδρομίας» και για να μη κουράζονται τον Πρόεδρο διαδέχεται ο Υπουργός Άμυνας, αυτόν ο Υπουργός Εξωτερικών, αυτόν ο Πρόεδρος της Βουλής, αυτόν ο Αντιπρόεδρος της Βουλής, ο εκπρόσωπος του Προέδρου, που επαναλαμβάνουν με εκνευριστικό τρόπο τα ίδια και τα ίδια. Δεν υπάρχει τίποτε το μειωτικό και υποτιμητικό που να μην έχουν αυτοί εκστομίσει μέχρι τώρα, για να μειώσουν την χώρα μας και να την εκθέσουν στη διεθνή κοινότητα. Είπαν πως η Ελλάδα είναι πολύ μικρή χώρα σε σχέση με την Τουρκία σε οικονομικό, πολιτικό, διπλωματικό και πολεμικό επίπεδο και πως η Ελλάδα είναι το «αβγό» και η Τουρκία «ο βράχος» και πως οποιαδήποτε σύγκρουση μεταξύ τους θα έχει ως μοιραίο αποτέλεσμα να σπάσει το «αβγό»! Είπαν πως θα έρθουν νύχτα στη χώρα μας να την καταλάβουν και πως θα μας ρίξουν στη θάλασσα, γι’ αυτό καλό είναι να μάθουμε κολύμπι! Είπαν πως δεν ξέρουμε Ιστορία και πως πρέπει να τη διαβάσουμε και να διδαχτούμε από αυτή! Είπαν πως δεν γνωρίζουμε το διεθνές δίκαιο και δεν το τηρούμε και πως στη χώρα μας επικρατεί δικτατορία, ενώ στην Τουρκία ανθεί η δημοκρατία! Μίλησαν για εγκλήματα που διέπραξαν οι Έλληνες εναντίον της ανθρωπότητας και τελευταία αναφέρθηκαν στα τουρκικά «νεκροταφεία», όπου γης, που σηματοδοτούν τα όρια της «γαλάζιας πατρίδας», λησμονώντας πως όποια πέτρα και αν σηκώσουν στη χώρα τους κάτι ελληνικό θα βρεθεί κάτω από αυτή! Είπαν και τι δεν είπαν! Μόνο ότι η Τουρκία πρόσφερε διαχρονικά περισσότερα στον παγκόσμιο πολιτισμό από την Ελλάδα δεν είπαν! Βέβαια και όλα αυτά αρκούν για να την καταστήσουν καταγέλαστη στη συνείδηση των πολιτισμένων λαών της ανθρωπότητας.

Η ουσία όμως είναι αλλού. Η Τουρκία αποκλείεται να φοβάται επίθεση εκ μέρους της Ελλάδας. Προσποιείται όμως ότι φοβάται, για να καλλιεργεί τον φόβο και το μίσος των Τούρκων απέναντι στους Έλληνες. Τούτο σημαίνει πως δεν είναι ανάγκη να κρατεί τον στρατό της σε «επιφυλακή». Από την άλλη πλευρά η χώρα μας οφείλει να λαμβάνει σοβαρά τις απειλές της Τουρκίας εναντίον της και να κρατά τον στρατό της σε συνεχή εγρήγορση. Τούτο, όμως, έχει συνέπειες και οικονομικές και ψυχολογικές συνολικά για τον ελληνικό λαό και όποιος δεν το βλέπει ή κάνει πως δεν το βλέπει ή είναι ανόητος ή έχει κάποιο συμφέρον. Η Τουρκία διεξάγει έναν «ψυχολογικό πόλεμο» εναντίον της χώρας μας εξυπηρετώντας τους ανομολόγητους σκοπούς της.

Από την άλλη πλευρά η Τουρκία μεταβάλλει συνεχώς το κέντρο βάρους των ισχυρισμών της και την επιχειρηματολογία της, για να δικαιολογήσει την επαγρύπνησή της και τις διεκδικήσεις της. Τώρα τελευταία μίλησε για τις «θηριωδίες» που διέπραξαν οι Έλληνες και το 1922, αλλά και πολύ περισσότερο το 1821. Αναφέρθηκε στις σφαγές που έκαναν οι Έλληνες , όταν κατέλαβαν την Τρίπολη, την Τριπολιτσά, το 1821, ανακατεύοντας κυριολεκτικά την Ιστορία. Βέβαια, κανένα λόγο δεν κάνουν για τις «γενοκτονίες» που πρόσφατα διέπραξαν οι ίδιοι εναντίον των Αρμενίων, των Κούρδων των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης κ.λπ. και έχουν αναγνωριστεί από όλα τα πολιτισμένα κράτη!

Πράγματι, οι Έλληνες, όταν κατέλαβαν την Τρίπολη, στις 23 Σεπτεμβρίου του 1821, έξι μήνες μετά την έναρξη της Επανάστασης, επιδόθηκαν σε σφαγές, παρά την προσπάθεια του Κολοκοτρώνη και των άλλων ηγετών του στρατού να τις αποτρέψουν. Ο Ρεϊμπώ, ο μόνος αυτόπτης μάρτυρας από τους ξένους συγγραφείς που ασχολήθηκαν με το θέμα, λέει επιγραμματικά πως οι Έλληνες «σε ένα μόνο νόμο υπάκουαν, σ’ αυτόν της καταστροφής, σ’ ένα σύνθημα, της σφαγής». Και ο Κολοκοτρώνης παραδίδει πως «Το άλογό του από τα τείχη έως τα σαράγια δεν επάτησε γη. Το ασκέρι όπου ήτον μέσα, το ελληνικό, έκοβε και εσκότωνε, από Παρασκευή έως Κυριακή, γυναίκες, παιδιά και άνδρες, τριανταδύο χιλιάδες». Προσθέτει όμως και κάτι άλλο, ότι είδε στο παζάρι τον πλάτανο στον οποίο οι Τούρκοι κρεμούσαν τους Έλληνες, πως αναστέναξε και είπε: «Άιντε, πόσοι από το σόγι μου και από το έθνος μου εκρεμάστηκαν εκεί».

Τα λόγια αυτά εξηγούν κατά κάποιο τρόπο τη σκληρότητα που έδειξαν οι Έλληνες απέναντι στους Τούρκους κατακτητές, μια σκληρότητα που μπορεί να είναι δικαιολογημένη, αλλά δεν είναι σωστή. Πολλοί ιστορικοί, όπως ο Παπαρρηγόπουλος, υποστηρίζει πως αυτή η «ανωφελής και ανηλεής» σφαγή μπορεί να εξηγηθεί μέσω του προαιωνίου πάθους μεταξύ των δύο φυλών και θρησκειών. Υπάρχουν , όμως, και αυτοί που θεωρούν τη στάση των Ελλήνων απέναντι στους εχθρούς τους «δίκαιη εκδίκηση» και την αποδίδουν στις βαρβαρότητες που διέπραξαν οι Τούρκοι εναντίον των Ελλήνων την μακρά περίοδο της Τουρκοκρατίας, αλλά και σε πρόσφατες αγριότητες των κατακτητών και μιλούν, όπως ο Βάλπυ, για «φυσιολογικό αποτέλεσμα».

Η είδηση της άλωσης της Τριπολιτσάς απασχόλησε τις ευρωπαϊκές εφημερίδες που έδιναν διαφορετικές εκτιμήσεις και κρίσεις για τα γεγονότα ανάλογα με τις πολιτικές τους πεποιθήσεις. Γενικά όμως οι βρετανικές εφημερίδες είχαν την τάση να υπερβάλουν τον αριθμό των Τούρκων θυμάτων, να ασκούν πολεμική εναντίον της Επανάστασης και να κατακρίνουν τους Έλληνες για τη σκληρότητα που έδειξαν. Φαίνεται πως σ’ αυτούς απαντά ο Δ. Σολωμός, ο Εθνικός μας ποιητής, στον Ύμνο στην Ελευθερία που γράφτηκε το 1824. Ο Σολωμός στηρίζει τον Ύμνο του σε τρία ορόσημα, την άλωση της Τριπολιτσάς (στρ. 35-73), την καταστροφή του Δράμαλη και την Έξοδο του Μεσολογγιού. Στην καταστροφή του Δράμαλη λέει πως σημαντικό ρόλο έπαιξε η Θεία Δίκη, στο Μεσολόγγι εμφανίζει ν ‘ αγωνίζεται η Θρησκεία και στην άλωση της Τριπολιτσάς η Παράδοση. Λέει χαρακτηριστικά για το τελευταίο ο Εθνικός μας Ποιητής: Εφαίνοντ’ ίσκιοι/Αναρίθμητοι γυμνοί,/ Κόρες, γέροντες, νεανίσκοι,/ Βρέφη ακόμα στο βυζί.// Όλη μαύρη μυρμηγκιάζει,/ Μαύρη η εντάφια συντροφιά,/ Σαν το ρούχο οπού σκεπάζει/ Τα κρεβάτια τα στερνά.// Τόσοι, τόσοι ανταμωμένοι/ επετιούντο από τη γη,/ όσοι είν’ άδικα σφαγμένοι/ από τούρκικην οργή (στρ. 48-50).

Ήταν λοιπόν όσοι είχαν σφαγεί από τους Τούρκους άδικα τα τετρακόσια χρόνια της σκλαβιάς που πήραν την εκδίκησή τους. Δυστυχώς, όταν γίνεται πόλεμος, τα φιλάνθρωπα αισθήματα υποχωρούν κι είναι μεγάλη δυστυχία για τον άνθρωπο να θέλει να ξαναζήσει παρόμοια περιστατικά. Όποιος θέλει να μην αδικείται, πρέπει πρώτα ο ίδιος να μην αδικεί…..