Κάθε τόπος και κάθε λαός του κόσμου έχει και συντηρεί τους αρχαίους μύθους του, τα εθνικά του σύμβολα και τις λαογραφικές του παραδόσεις. Είναι αναφαίρετο δικαίωμά του, μιας και πηγάζουν από την ανάγκη συνέχισης της ιστορίας του και κυρίως από τον πόθο αποκατάστασης εθνικών αδικιών.

Ένας τέτοιος μύθος είναι και η «Κόκκινη μηλιά». Πρόκειται για έναν μυθικό τόπο απροσδιόριστο, ευρισκόμενο ίσως στην ενδοχώρα της Μικράς Ασίας και στην περιοχή της Άγκυρας ή ακόμα και στα βάθη της Κεντρικής Ασίας από όπου ξεκίνησαν το ταξίδι τους οι Τούρκοι. Τον μύθο μάς τον θύμισε πάλι -δυστυχώς- ο νεοσουλτάνος στα εγκαίνια ενός σύγχρονου μαχητικού αεροσκάφους της Τουρκίας με το όνομα «Κόκκινη μηλιά» ή «κόκκινο μήλο» (kizilelma).

Ο μύθος, από την πλευρά της ελληνικής παράδοσης, λέει ότι ο μαρμαρωμένος βασιλιάς της Άλωσης, δηλαδή ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος ΙΑ, θα ξυπνήσει κάποια μέρα και θα μοιράσει την Μικρασία μέχρι την Κόκκινη Μηλιά, επαναφέροντας την Βασιλεύουσα στην ελληνική κυριαρχία. Ο μύθος αυτός, ως «Μονοδένδριον», προϋπήρχε της Αλώσεως και χάνεται στον παρελθόντα χρόνο, χωρίς μάλιστα να μπορεί να βεβαιωθεί η αμφίδρομη σχέση του με τον αντίστοιχο μύθο του «Κόκκινου μήλου».

Είναι γνωστό ότι οι Τούρκοι ανέκαθεν αποκαλούσαν κάθε μεγάλη και ισχυρή πόλη (Κων/πολη, Μόσχα, Βουδαπέστη κ.α.) «κόκκινο μήλο». Να σημειωθεί -και οι λέξεις πάντα βοηθούν την ιστορική αλήθεια- ότι η πρώην πρωτεύουσα του Καζακστάν λεγόταν Αλμάτι, που σημαίνει στην τουρκική ομογλωσσία «χώρα του μήλου». Αν λοιπόν αυτή είναι η τοποθεσία της Κόκκινης Μηλιάς, τότε η ευχή των Ελλήνων είναι «να σας στείλουμε από κει που ήρθατε»!

Οι Έλληνες είναι υποχρεωμένοι να συντηρούν μέχρι σήμερα τον μύθο, γιατί η Άλωση της Πόλης ήταν ένα κοσμοϊστορικό γεγονός που άλλαξε τις παγκόσμιες ισορροπίες και ενταφίασε την ελληνική (τουλάχιστον πολιτιστική) πρωτοκαθεδρία.

Ήταν επίσης και ένα βαρύ και άδικο γεγονός, έστω και αν προκλήθηκε κυρίως από τις εσωτερικές μας αδυναμίες.

Ο μύθος της εκδίκησης των Ελλήνων είναι παλιός και συντηρήθηκε ποικιλοτρόπως.

Ήδη από το 1279 κυκλοφόρησε βιβλίο με τις προφητείες του λεγόμενου Αγαθαγγέλου που έλεγε ότι θα εκδιωχθούν οι Τούρκοι από την Μικρά Ασία. Αργότερα ξαναγράφτηκε και προστέθηκαν προφητείες για την ανάσταση του Μαρμαρωμένου Βασιλιά.

Η ιδέα και το όραμα καλλιεργήθηκαν μέχρι τα Ρωσοτουρκικά του 1770 μετά την έκβαση των οποίων γέμισε το έθνος απογοήτευση, όπως μας ενημερώνουν ο Αθανάσιος Υψηλάντης και ο ΚαισάριοςΔαπόντε.

Η μεγάλη ιδέα καλλιεργήθηκε πάλι μετά την Επανάσταση, για να ενταφιαστεί το 1922.

Όλοι βέβαια έχουν το δικαίωμα και την εθνική ονειροφαντασία να συντηρούν τους μύθους τους, αυτό όμως που κάνει ο Τούρκος είναι προκλητική οικειοποίηση και επίδειξη επί του πεδίου, μη περιοριζόμενος στον μύθο και τη λαογραφία, αλλά βάζοντας «κόκκινες μηλιές» να αλωνίζουν τους αιθέρες.

Και εάν πράγματι, όπως λέει η επίσημη λαογραφία, υπάρχει σύγχυση ως προς την πατρότητα του μύθου, τότε είναι πολύ λογικό να δεχτούμε ότι πράγματι είναι ελληνικός και συνεχίζουν να μας αντιγράφουν οι άπληστοι γείτονες.

Να θυμηθούμε ότι δεν είναι η πρώτη φορά.

Η διαφημιζόμενη «γαλάζια πατρίδα» από μια χώρα που δεν έχει ανοιχτές θάλασσες (και το ομολογεί!), δεν είναι κάτι άλλο από «το μέγα της θαλάσσης κράτος» του αρχαίου Θουκυδίδη, που σήμαινε , και εξακολουθεί να σημαίνει, ότι προσπορίζει μεγάλη δύναμη σε ένα κράτος η κυριαρχία επί της θαλάσσης.

Να μη ξεχνάμε και την ελληνική ημισέληνο, το έμβλημα του αρχαίου Βυζαντίου, πόλης ενδόξου ελληνικής στη θέση της μετέπειτα Κωνσταντινούπολης, έμβλημα που ανεμίζει αναιδώςσήμερα στα τουρκικά, και κατ’ επέκτασιν σ’ όλα τα μουσουλμανικά, μπαϊράκια του κόσμου …..