Οι τεράστιες και ασύλληπτες εδώ και λίγα χρόνια δυνατότητες των ηλεκτρονικών μέσων επικοινωνίας αποκαθηλώνουν κάθε μέρα τους πάλαι ποτέ επίσημους και καθαγιασμένους της κάθε Τέχνης και επιστήμης, και δίνουν τη «λαϊκή» ευκαιρία να αναδεικνύονται και να προβάλλονται απλοί, ανεπιτήδευτοι και ανεπιστοποίητοι πολίτες σε πάμπολλα πεδία της τέχνης και της επικοινωνίας, και ενίοτε με εξαιρετική επιτυχία.

Οι αναρτήσεις λ.χ. με τις πληροφορίες και τα βίντεο από απλούς πολίτες έχουν σχεδόν καταργήσει την επίσημη δημοσιογραφία.

Ταυτόχρονα οι αναρτήσεις σχολίων και ευφυολογημάτων έχουν παροπλίσει τους χρονογράφους και τους σκιτσογράφους του χθες.

Ο,τιδήποτε συμβεί σήμερα έχει κατά μαγικό τρόπο βιντεοσκοπηθεί τη στιγμή της γενέσεώς του, και ανεβαίνει στο διαδίκτυο.

Υπάρχει μια τεράστια και συνεχώς διογκούμενη εικαστική παρέμβαση από τους επιτοίχιους γραφίστες των πόλεων, με αποτέλεσμα ολόκληρες πόλεις να φαντάζουν λαϊκές πινακοθήκες με έργα συμβολικά και συνήθως δυσανάγνωστα για την καθεστηκυία τάξη.

Είχε προηγηθεί ελέω κινητού εδώ και χρόνια το κλείσιμο των φωτογραφικών επιχειρήσεων και η απομυθοποίηση της καλλιτεχνικής φωτογραφίας και της κορνίζας της.

Όλοι έχουν γίνει ειδικοί σε τεχνικά θέματα, όπως και σε θέματα νομικά, παιδαγωγικά και θέματα πολιτειακής οργάνωσης και λειτουργίας.

Είναι βέβαια γνωστό ότι υπήρχε κάποτε σε όλα σχεδόν τα πράγματα η αναγνωρισμένη αυθεντία.

Οι εγκυκλοπαίδειες (Ελευθερουδάκης, Ήλιος, Πάπυρος-Λαρούς κλπ) ήταν ο, τι επισημότερο και αδιαμφισβήτητο υπήρχε στον τομέα της γνώσης συντεταγμένο από επιλεγμένους αρθρογράφους εγνωσμένης αξίας.

Σήμερα έχει κατασκευασθεί μια τεράστια πράγματι «βιβλιοθήκη» στο διαδίκτυο από ελεύθερη συμμετοχή ακόμα και απλών ανθρώπων.

Κάποτε περνούσαν δεκαετίες για να δοκιμαστεί και να στεριώσει ένας θεράπων της μουσικής τέχνης είτε ελαφράς είτε λαϊκής.

Σήμερα οι μισοί Έλληνες είναι τραγουδιστές και έχουν να παρουσιάσουν και έργο.

Τα ίδια και χειρότερα με την ποίηση, την πρώτη των καλών τεχνών.

Ποιητής σήμαινε κατά το παρελθόν δουλειά σοβαρή, περγαμηνές και δυσχερέστατη αναγνώριση.

Εκτός των άλλων δε, σήμαινε και φιλολογικές σπουδές και άρτια γνώση της γλώσσας.

Στον αντίποδα σήμερα η ποίηση και η στιχουργία βρίσκονται στα κατακάθια της Τέχνης.

Πρόσφατα παρακολούθησα κάτι στην τηλεόραση που μου έκανε μεγάλη εντύπωση και που ήρθε να συνηγορήσει σ’ αυτές τις σκέψεις μου για την εκθρόνιση των αυθεντιών.

Υπάρχει ήδη μια διαδεδομένη και ενδεχομένως πιστοποιημένη οργάνωση που λέγεται «Προφορική ιστορία». Αποτελείται από κάποιους ειδικούς αλλά κυρίως από απλούς πολίτες που καταγράφουν βιωματικά ιστορικά γεγονότα και πληροφορίες με σκοπό να δημιουργηθεί ένα corpus ιστορίας ή ακόμα και αντι-ιστορίας.

Δεν ξέρω τι έχουν να πουν οι επίσημοι και πιστοποιημένοι ιστορικοί επί του θέματος, διότι δεν είναι σωστό «να δικάση κανείς μηδενί δίκην, πριν αμφί μύθον ακούση».

Και για το ετυμολογικό μέρος του θέματος (όπως συχνά συνηθίζει η στήλη, και που πάντα φωτίζει την εξέλιξη των εννοιών) «αυθεντία» και «αυθέντης» έχουν περίεργη γλωσσική ιστορία.

Ο «αυθέντης» ξεκίνησε ως «αυτοέντης» από τη ρίζα του «θείνω» που σημαίνει κτυπώ, εξοντώνω, και σήμαινε αρχικά τον φονεύοντα εαυτόν, δηλαδή τον αυτόχειρα.

Μήπως λοιπόν η εκθρόνισή του σήμερα ήταν προ πολλού προδιαγεγραμμένη;…