Κάθε μέρα που περνάει πολλές δημόσιες υπηρεσίες, μεταξύ των οποίων και μάλιστα επικεφαλής η ελληνική Αστυνομία, δίνουν εξετάσεις και … κόβονται!

Το πρωτοφανές περιστατικό των Αγίων Αναργύρων μαζί με τα μέχρι σήμερα απόνερά του (…) καταδεικνύουν τις μεγάλες και αγιάτρευτες παθογένειες της δημόσιας Διοίκησης.

Γενικά μπορούμε να πούμε ότι από τους 100 αστυνομικούς, οι σαράντα φυλάνε δημόσια πρόσωπα, οι άλλοι σαράντα «μουτζουρώνουν (όπως έλεγε ο Καρυωτάκης) λευκά χαρτιά χωρίς αιτία» και οι υπόλοιποι μάχιμοι είκοσι φαίνεται εκ του αποτελέσματος ότι δεν γνωρίζουν και πολλά περί μάχης.

Εάν με έκαναν για έναν μήνα υπουργό Δημόσιας Τάξης (έτσι σκέτο, χωρίς τα μπισκοτάκια περί προστασίας …) θα επιμόρφωνα όλα τα όργανα της υπηρεσίας.

Πώς;

Θα τα έβαζα να δουν και να μελετήσουν αμερικανικές σειρές αστυνομικών ιστοριών, όπως επί παραδείγματι τον Μονκ ή το Κασ’λ.

Εκεί μέσα θα δουν την αρτιότητα της εκπαίδευσης των αστυνομικών οργάνων όλων των βαθμών αλλά και την αντιμετώπιση των εγκληματιών με όρους σοβαρότητας, λογικής και αξιοπρέπειας.

Ο «επαγγελματικός» χειρισμός των περιστατικών σ’ αυτές τις ιστορίες - που θα μπορούσαν να είναι αληθινές- αποπνέει μιαν αύρα ανθρωπιάς και μια αίσθηση δικαίου.

Βέβαια εμείς οι Έλληνες, ο περιούσιος (;) λαός της γης, κανονικά δεν θα είχαμε ανάγκη να θεοποιήσουμε τους Αμερικάνους, τη στιγμή που έχουμε την αρχαία μας ιστορία.

Και μπορεί ο μέγας Σωκράτης Σωφρονίσκου να δίδαξε με όλη την βιοτή του αλλά κυρίως με τις συνθήκες του θανάτου του την ύψιστη κοινωνική ρήτρα, που είναι η υποταγή στους νόμους της πολιτείας, ακόμα κι όταν αυτοί είναι άδικοι(!), όμως έρχεται (για την ακρίβεια προηγείται του θανάτου του Σωκράτη κατά 43 χρόνια) η Αντιγόνη του Σοφοκλή να υπερβεί τα τεθέντα και τα θεσπισθέντα όρια και με μια συγκλονιστική πράξη της να θυμίσει ότι υπάρχουν νόμοι … πέρα και πάνω από τους (ανθρώπινους) νόμους!

Η ταφή των νεκρών, για παράδειγμα, είναι από την αρχή της ιστορίας ιερή, ακόμα και γι αυτούς που εκστρατεύουν κατά της πατρίδας τους.

Ο ρόλος του αστυνομικού έχει ειδικές απαιτήσεις και χρειάζεται ειδική εκπαίδευση.

Οι αστυνομικοί πρέπει να εμφορούνται από υψηλές αρχές και να αποφασίζουν σε κλάσματα δευτερολέπτου πώς θα ιεραρχήσουν τα πραγματικά και τα ηθικά διλήμματα ενός περιστατικού, ιδίως όταν πρόκειται για τη ζωή ενός διωκομένου και υποψηφίου θύματος.

Υπάρχει βέβαια και μια άλλη διάσταση του θέματος, πέρα από την απαιτούμενη επάρκεια των οργάνων.

Το άρθρο 334 του Αστικού Κώδικα μας δίνει μιαν ιδέα για τις ευθύνες που έχει το Κράτος σε τέτοιες περιπτώσεις.

Είναι η περίφημη αρχή της «πρόστησης».

Η κυβέρνηση είναι εν προκειμένω ο «προστήσας» και οι υπάλληλοι των υπηρεσιών του είναι οι διορισθέντες «προεστώτες» που αναλαμβάνουν τη διαχείριση ενός θέματος για λογαριασμό τού προστήσαντος.

Στο άρθρο λοιπόν ορίζεται σαφώς ότι για τα σχετικά με την πρόστηση αδικήματα του προεστώτος ευθύνεται ο προστήσας, που σημαίνει νομικά ότι το κράτος σε τελευταία ανάλυση ευθύνεται για το ότι χάθηκε τόσο άδικα μπροστά στο αστυνομικό τμήμα μια ζωή …