Εάν τα πειράματα της ιατρικής σε συνδυασμό με την ιλιγγιώδη ανάπτυξη της τεχνολογίας δημιούργησαν την ανάγκη θέσπισης κανόνων της Βιοηθικής, τότε είναι σίγουρο ότι η πανδημία των νέων ιών γεννά μιαν άλλη «ηθική», την «Ιοηθική».

Αλλά ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Η Βιοηθική εμφανίζεται επίσημα από το 1971, ωστόσο την ανάγκη της τη γέννησε κι αυτής ο πόλεμος, αυτός ο ηρακλείτειος πατήρ των πάντων.

Τα ανθρωποπειράματα των Ναζί υποχρέωσαν τη διεθνή κοινότητα να θεσπίσει κανόνες ελέγχου και αποτροπής. Ένας από αυτούς τους κανόνες είναι και η υποχρέωση να συγκατατίθεται το υποκείμενο σε πειράματα άτομο.

Αυτό είναι αμφιλεγόμενο έως και εξαιρετικά σπουδαίο και το συναντούμε και σε διαδικασίες ανθρωποσωστικές και ηπιότερες, όπως είναι λ.χ. οι εμβολιασμοί.

Το θέμα συνεχίζει να είναι σοβαρό, πρώτον γιατί δεν γνωρίζουμε σε ποιο βαθμό είναι σχετιζόμενη ή υπεύθυνη η ιατρική έρευνα στο θέμα της γένεσης και της διάδοσης των ιών και δεύτερον, γιατί η αντιμετώπισή τους διαρρηγνύει τα φυσικά όρια του κυβερνοχώρου και τα θεσμοθετημένα πλαίσια των ατομικών και συλλογικών ελευθεριών.

Οι κλωνοποιήσεις, οι μεταλλάξεις, τα γενετικά τροποποιημένα προϊόντα (τα λεγόμενα «διαγονιδιακά») καθώς και η ασύστολη χρήση συντηρητικών ουσιών και αντιβιοτικών φαρμάκων, όλα προεξοφλούν ένα ζοφερό μέλλον για την ανθρωπότητα.

Το κακό είναι πως αυτή η ανθρωπότητα πρέπει να συμφωνήσει ότι αυτά όλα γίνονται για το καλό της!

Και όμως, το άρθρο 10 της Σύμβασης για την Προστασία των Δικαιωμάτων και της Αξιοπρέπειας του Ανθρωπίνου Όντος (αυτή η διασταλτική διατύπωση ενέχει κινδύνους, και θα μπορούσε να λέει περιοριστικά «του ανθρώπου») που υπεγράφη το 1997-1998 ορίζει ότι «Κάθε άτομο έχει δικαίωμα να γνωρίζει οποιαδήποτε πληροφορία αφορά την υγεία του».

Και εάν η Βιοηθική συναρτά τα επιστημονικά πεδία της Βιολογίας με ανυποχώρητα θέματα της Νομικής και της Θεολογίας, η Ιοηθική εμπλέκει και άλλα σοβαρότερα, όπως είναι τα θέματα της βιαίας κοινωνικής ομογενοποίησης, των ορίων της πολιτικής εξουσίας και το θέμα του απάνθρωπου ψηφιακού μετασχηματισμού της κοινωνίας που βλέπουμε να το επιταχύνει η πρόσφατη πανδημία και δυστυχώς δεν βρισκόμαστε ακόμα στη νηφάλια θέση να αποτιμήσουμε το μέγεθος της καταστροφής.

Η πολιτική τάξη των πραγμάτων βρίσκεται σε μια επικίνδυνη σύγχυση.

Αν χρειαζόμαστε πράγματι ένα ηλεκτρονικό μάτι να μπαίνει από τα παράθυρα και να μετράει πόσοι καθόμαστε να φάμε τη γαλοπούλα, αυτό σημαίνει οτι από τον καιρό του Κλεισθένη μέχρι σήμερα δεν έχουμε κάνει ούτε βήμα μπροστά. Μάλλον προς τα πίσω.

Η τεχνολογία μάς έχει ήδη δέσει χεροπόδαρα,  και το θέμα είναι  περισσότερο ορατό στην Κίνα και την Κορέα.

Σε κάθε μας πράξη κάθε στιγμή της μέρας (και ίσως σύντομα και σε κάθε μας ....σκέψη!) αφήνουμε ηλεκτρονικό αποτύπωμα ελέγξιμο και διαχειρίσιμο.

Η διασφάλιση των προσωπικών μας δεδομένων που προκρίνει (και ακόμα αντιστέκεται) η Δύση έναντι του ψηφιακού ολοκληρωτισμού της Ανατολής άρχισε να παρουσιάζει ρωγμές.

Πολλοί θυμήθηκαν τελευταία το ρηθέν από τον Ουίνστον Τσόρτσιλ ότι «ο φόβος είναι το θεμέλιο της κοινωνικής υπακοής» (“The fear is the foundation of obedience”), ωστόσο αυτό δεν κάνει τίποτα άλλο από το να επαναλαμβάνει με άλλες λέξεις τη ρήση ήδη από το 1770 μ.Χ. του επιφανούς Νικολά ντε Κοντορσέ: «Το μυστικό της εξουσίας δεν βρίσκεται στο μυαλό του εξουσιαστή αλλά στο μυαλό του εξουσιαζομένου» .....