Είναι παγκοσμίως αποδεκτό πως η ανθρωπότητα βιώνει ένα «παγκόσμιο» πόλεμο με μόνο αντίπαλο τον κορονοϊό.  Υπάρχουν κράτη, όπως η Αμερική,  που έχουν χάσει στον πόλεμο αυτό τόσους πολίτες όσους δεν έχασαν σε πραγματικούς πολέμους. Η διαφορά του πολέμου αυτού με τους δύο γνωστούς παγκόσμιους πολέμους που έχει ζήσει η ανθρωπότητα είναι ότι τα κράτη δεν έχουν χωριστεί σε δύο αντίπαλα στρατόπεδα, αλλά ενωμένα προσπαθούν να νικήσουν τον κοινό εχθρό. Βέβαια, όπως συμβαίνει και στους πραγματικούς πολέμους που διεξάγονται με τα όπλα, κάποια κράτη τηρούν για τους δικούς τους λόγους ουδετερότητα ή παραδίνονται στον εχθρό, όπως η Βραζιλία, και υφίστανται τις οδυνηρές συνέπειες αυτής της υποταγής.

Σε κρατικό επίπεδο, όπως συμβαίνει πάντα, κάποιοι  μάχονται στην πρώτη γραμμή του μετώπου. Αυτοί είναι οι γιατροί και το νοσηλευτικό προσωπικό, οι αστυνομικοί, αλλά και οι αρμόδιοι πολιτικοί που έχουν πραγματικά χάσει τον ύπνο τους.  Αυτοί αναγκάζονται να αφήσουν την οικογένειά τους, τα παιδιά τους, τα προβλήματά τους και να ασχολούνται με τα προβλήματα των άλλων, τα προβλήματα τα δικά μας. Όλοι αυτοί ρισκάρουν πραγματικά τη ζωή τους, για να προστατέψουν εμάς που ζούμε με σχετική ασφάλεια. 

Είμαστε, λοιπόν, και εμείς που ζούμε στα «καταφύγιά» μας με ασφάλεια  και παρακολουθούμε  την αγωνιώδη προσπάθεια που καταβάλλουν οι άλλοι για μας. Βέβαια, κάποιοι από εμάς αναγνωρίζοντας τον αγώνα τους προσπαθούν να υποβοηθήσουν το έργο τους με κάθε πρόσφορο τρόπο, αλλά οι περισσότεροι αντιμετωπίζουν παθητικά την κατάσταση, κοιτάζουν μόνο τον εαυτό τους και αδιαφορούν για τους κινδύνους που αντιμετωπίζουν οι άλλοι για μας. Το ίδιο δεν συνέβαινε, για παράδειγμα, και κατά τον πόλεμο του 1940;  Πολλοί και πολλές από αυτούς που  έμεναν πίσω προσπαθούσαν να βοηθήσουν όσο μπορούσαν αυτούς που πολεμούσαν στο μέτωπο.

Υπάρχει όμως και μια τρίτη κατηγορία, η πιο χαρακτηριστική. Είναι αυτοί  που προδίδουν τον αγώνα που κάνουν οι άλλοι, συμμαχούν με τον εχθρό, εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους και αδιαφορούν για το σύνολο. Είναι αυτοί που βλέπουμε να συγκεντρώνονται κάθε Σαββατοκύριακο στις πλατείες, να στήνουν τα λεγόμενα «κορονοπάρτι» και να διευκολύνουν την εξάπλωση του ιού! Αυτοί και όσοι τους καθοδηγούν φαίνεται πως δεν επιθυμούν την ήττα του εχθρού! Και εδώ είναι που αρχίζουν τα παράλογα και ανεξήγητα πράγματα. Το επιχείρημα είναι πως ο κόσμος έχει πια κουραστεί και το περίεργο είναι ότι έχουν κουραστεί αυτοί που δεν κάνουν τίποτε, γιατί οι πιο πολλοί από αυτούς δεν κάνουν τίποτε, αλλά ζουν σε βάρος των γονιών και των παππούδων τους που με τη συμπεριφορά τους θέτουν σε μεγάλο κίνδυνο. Αυτοί δεν μπορούν να διακρίνουν το «θέλω» από το «πρέπει». Κάνουν αυτό που του ευχαριστεί ανεξάρτητα από τις ολέθριες συνέπειες που μπορεί αυτό να  έχει για τους άλλους.

            Αλλά ποιος καθορίζει αυτό το «πρέπει»; Μα η υπεύθυνη Πολιτεία και οι ειδικοί επιστήμονες που τη συμβουλεύουν. Και εδώ είναι το παράλογο. Η Πολιτεία αποφασίζει, αλλά κανείς δεν τηρεί τις αποφάσεις της και όλοι οι αντιπολιτευόμενοι αρπάζουν την ευκαιρία να ρίξουν την ευθύνη σε αυτή. Βέβαια, κανείς δεν προτείνει την επέμβαση της αστυνομίας που έχει επιφορτιστεί ανάμεσα στα άλλα και με την τήρηση και εφαρμογή ων νόμων. Όλοι ξέρουμε πως αυτός είναι ο ευσεβής πόθος όλων των αντιπολιτευόμενων: να επέμβει η αστυνομία, να γίνει , όπως λένε, «η στραβή», όπως συνέβη με τη Νέα Σμύρνη, και να αρχίσουν τα «παρατράγουδα» που θα φαίνονται και νομιμοποιημένα!  Γι’ αυτό η αστυνομία δεν παρεμβαίνει και σιγά σιγά επιτυγχάνεται η απομυθοποίησή της και η αχρήστευσή της, που είναι ο ευσεβής πόθος πολλών!

Ας μη γελιόμαστε, πίσω από τις συγκεντρώσεις αυτές βρίσκονται κάποιοι, ένας πυρήνας που έχει κάποιο σκοπό, και σε αυτό τον πυρήνα προσκολλώνται και κάποιοι άλλοι εύπιστοι νεαροί που δεν ξέρουν τι θέλουν από τη ζωή και θεωρούν «ξεκούραση» τα ολονύχτια πάρτι και τα ξέφρενα  πανηγύρια.  Επιχείρημα τους είναι το «περνάμε καλά!». Αν όλοι αυτοί δεν βοηθούν στην εξάπλωση του ιού, ποιος την βοηθά, ο πιστός που πηγαίνει στην εκκλησία με τη μάσκα και κρατά το στόμα του κλειστό από την αρχή μέχρι το τέλος της  λειτουργίας; Γιατί, όπως λένε οι ειδικοί, ο ιός εξαπλώνεται με τα αιωρούμενα σταγονίδια. Ας σοβαρευτούμε, λοιπόν, και ας αφήσουμε την υποκριτική στάση.  Αυτοί που δεν τα καταλαβαίνουν αυτά, και ευτυχώς είναι λίγοι, «ή  ανόητοί εισι  ή ιδία αυτοίς διαφέρει», δηλαδή ή είναι ανόητοι ή έχουν κάποιο προσωπικό συμφέρον, όπως θα έλεγε και ο Θουκυδίδης.

Η αντιμετώπιση της πανδημίας απαιτεί συστράτευση όλων μας. Η αντιπολίτευση, μείζων και ελάσσων, οφείλει να δείξει μεγαλύτερη  υπευθυνότητα. Να πάρει μια θέση και να δηλώσει ξεκάθαρα και χωρίς περιστροφές και «αλλά» αν συμφωνεί με αυτά τα κορονοπάρτι ή όχι και να προτρέψει τους πολίτες στην εφαρμογή των νόμων. Γιατί πού έγκειται η δύναμη των  νόμων; Αν  κάποιος από εμάς , όπως έλεγε ο Δημοσθένης στον Κατά Μειδίου λόγο του (πργφ. 221-225), φωνάξει, όταν αδικείται, και όλοι αδικούμαστε και κινδυνεύουμε από αυτές τις συγκεντρώσεις, αυτοί θα τρέξουν και θα μας συμπαρασταθούν προσφέροντας βοήθεια; Όχι βέβαια. Γιατί οι νόμοι είναι γράμματα που έχουν γραφεί και δεν μπορούν να το κάνουν. Η δύναμη, λοιπόν, των νόμων έγκειται στην εφαρμογή τους και η εφαρμογή τους εξαρτάται κυρίως από τη στάση που θα πάρουν τα κόμματα απέναντί τους. Όταν, όμως, τα ίδια τα κόμματα τορπιλίζουν αυτή την εφαρμογή με το επιχείρημα πως δεν συμφωνούν με τους νόμους και τα μέτρα της εκάστοτε κυβέρνησης, τότε καταλύεται  η δημοκρατία, γιατί δημοκρατία χωρίς νόμους δεν μπορεί να  υπάρξει. 

Κατά τα άλλα  μόνη έγνοια μας είναι αν θα περάσουμε το Πάσχα στο χωριό! Ποιο Πάσχα δηλαδή; Το ψημένο αρνί, το ποτό, η διασκέδαση και το ξενύχτι. Και ξεχνούμε πως το Πάσχα γιορτάζουμε το γεγονός πως ο Χριστός θυσιάστηκε, για να μας σώσει από την αμαρτία, αλλά εμείς δεν είμαστε πρόθυμοι να θυσιάσουμε κάτι από τη διασκέδασή μας για τον εαυτό μας, τους δικούς μας και τη σωτηρία μας!