Σήμερα είναι η πρώτη μέρα του νέου έτους που πηγαίνω για αγορές. Yes sir! Η πρώτη μέρα της ζωής μου, που σκέφτομαι από πριν πώς θα κουβαλήσω τα ψώνια μου. Είμαι πολύ ευχαριστημένη με το ζεμπίλι μου, το οποίο ξέθαψα απ’ ένα ντουλάπι , που γράφει απάνω «Η ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ LIFESTYLE ΕΙΝΑΙ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ». Είναι όμορφη φράση και μένα τα όμορφα λόγια είναι τραγούδι στ’ αυτιά μου, αρκεί φυσικά να συνοδεύονται από ανάλογες πράξεις. Στην προκείμενη περίπτωση η αναγραφή και το ζεμπίλι, είναι λόγια και πράξη σε ένα.

 Καθώς κατεβάζω τα προϊόντα απ’ τα ράφια και έχοντας στο μυαλό μου ότι το ζεμπίλι είναι ένα, δεν υπερβάλλω στις αγορές μου και παίρνω μόνο αυτά που είχα ανάγκη εξαρχής. Το τελευταίο που θέλω είναι να πατικώσω τα πράματα μου ή να γέρνω μονόπαντα απ’ το βάρος ή να καταστρέψω την ωραία μου τσαντούλα.

 Οι φόβοι μου είναι αβάσιμοι, διότι έτσι ευρύχωρο και γερό που είναι του «ζουμπίλ’», τα πράματα μια χαρά τακτοποιούνται και έχουν μια προοπτική σαν οργανωμένη και καλά ζυγιασμένη βαλίτσα. Ε, λοιπόν τέτοια επιτυχία! Φτου μου να μην αβασκαθώ…

Μεταφέροντας τη… «βαλίτσα» στο αυτοκίνητο, απορώ με τον εαυτό μου που δεν είχα σκεφτεί νωρίτερα, να καθιερώσω αυτόν τον βολικό τρόπο αμπαλαρίσματος. Δηλαδή πόσο δύσκολο πια ήταν να σκεφτώ, ότι με την μέχρι τώρα τακτική μου, μόλυνα μόνη μου το περιβάλλον με το πλαστικό 247 σακουλών ετησίως;

Κι όμως, το να κάνω μια τόσο απλή σκέψη και να την εκτελέσω κιόλας, χωρίς την «νομιμοποίηση» της, μετά ποινής, απ’ την Ευρωπαϊκή Ένωση, αποδείχτηκε εξαιρετικά δύσκολο.

Μιας Ευρωπαϊκής Ένωσης που φυσικά καθόλου αθώα δεν είναι ως προς τη διασπορά και κατάχρηση των πλαστικών και την καθιέρωση τους στη συνείδηση του λαού ως status quo. Διότι τι σου είναι ο λαός; Ένα μωρό παιδί. Όταν το 1950 ο Μάγος της Βιομηχανίας έβγαλε απ’ το καπέλο του μια πλαστική Σακούλα και την έδωσε στο λαό και του είπε: «Γέμιζε την και παίζε», δε μου φαίνεται ότι καμιά χώρα της Ένωσης είχε αντίρρηση. Αντιθέτως, μια χαρά την βόλεψαν οικονομικά όλες οι βιομηχανοποιημένες κοινωνίες, όσο τα εγχώρια κοροϊδάκια «την γεμίζαμε και παίζαμε». Το χειρότερο μάλιστα είναι ότι μας δάνειζαν λεφτά για να το κάνουμε, αφού μυαλό δεν είχαμε, τουλάχιστον να φτιάχνουμε και να αγοράζουμε τις δικές μας… παιχνιδοσακούλες. Οπότε η Σακούλα πήγε εκεί που φαινόταν εξαρχής ότι θα πάει: σε ένα άσχημα διογκωμένο χρέος.

Τώρα που πάει, φτωχύναμε και φτάσαμε να χρωστάμε μέχρι και της Μιχαλούς (απ’ τις πολλές Σακούλες το πάθαμε κι αυτό), μας λένε άσε κάτω τη Σακούλα, τι να την κάνεις τρομάρα σου που δεν μπορείς να την γεμίσεις με τα «καλούδια» μας;

Και γω λέω στον εαυτό μου:

«Άσε την Σακούλα κάτω Τζακ. Και σταμάτα να κουνάς την ουρά σου. Κανείς δε κόπτεται για το περιβάλλον. Όλοι το αρμέξαμε και πιο πολύ απ’ όλους αυτοί που τώρα το παίζουν οι Πάπες της Ευρωπαϊκής Φύσης. Ένα μονάχα φόβο έχουν πλέον. Ότι δε θα μπορούν να το κάνουν για πολύ ακόμα. Αλλά αν σταματήσει το γάλα γι’ αυτούς, θα σταματήσει και για σένα. Οπότε άσε κάτω τη Σακούλα.

Θα έχεις σίγουρα αρκετές δυσκολίες Τζακ. Δεν είναι κι εύκολο να παραδεχτείς πως είσαι άθυρμα της Ολιγαρχίας του χρήματος, πως στο δικό τους ρυθμό πιάνεις και αφήνεις Σακούλες. Πως η Σακούλα που γέμιζες, έχει ταυτιστεί στο μυαλό σου με την προσωπικότητα σου και άμα χαθεί η Σακούλα φοβάσαι ότι θα χαθείς εσύ. Αλλά στο λέω στα σίγουρα, με πολύ ομαδική ζεμπιλοθεραπεία θα ξεπεράσεις όλες σου τις φοβίες.»

Επειδή η Σακούλα αποδείχτηκε πανάκριβη (κι όχι μόνο 4 λεπτά που διαλαλούν), από δω και πέρα το ζεμπίλι μου θα έχει μόνο τα απαραίτητα και αυτά θα κοιτάζω να είναι όσο το δυνατόν εγχώρια. Έχω σκοπό να πάω την Ευρωπαϊκή οικολογική συνείδηση ένα βήμα πιο πέρα.

Κυριακή Στέργου

smerna.blogspot.com