Οι πρόσφατες αγροτικές κινητοποιήσεις (που τη στιγμή που γράφεται το άρθρο δεν έχουν ακόμα καταλαγιάσει) ήταν χρήσιμες όχι τόσο στο να μας δείξουν πώς μεθοδεύεται ή πώς εκβιάζεται ένα αποτέλεσμα, όσο στο να μας αποκαλύψουν τον πολιτικό χαρακτήρα των εμπλεκομένων μερών, της κυβέρνησης και του λαού.

Είδαμε αγέρωχους αγρότες σώφρονες και αμετακίνητους στις διεκδικήσεις τους και τους ακούσαμε με λακωνικές δηλώσεις γεμάτες πολιτικό νόημα να αποκαθηλώνουν την κυβερνητική παλινωδία και το συμβιβασμό.
Μελετώ σαράντα χρόνια τη γλώσσα και έμεινα άναυδος μπροστά στην ακριβολογία και στη χάρη των αγροτικών λόγων.

Επιχειρήματα με ρητορική άνεση, διανθισμένα με κόσμιες απειλές όπου χρειάζονταν και με το ανάλογο χιούμορ, ήταν ονειρική έκπληξη να τα ακούς από εργάτες της γης, και δεν είχαν καμιά απολύτως σχέση με τους ενδοτισμούς, τις στρογγυλοποιήσεις και τις σοφιστείες του κοινοβουλίου.

Αντήχησε πάνω στην κρύα χειμωνιάτικη άσφαλτο η γλώσσα του λαού, τραχιά, αρχέγονη και σπουδαία και φκιασιδωμένη όσο ακριβώς χρειάζεται ένας αντιπαραθετικός πολιτικός λόγος.
Εξάλλου, όλα τα καλά, μουσική, χορός, μαγειρική, τραγούδι, κι αυτή η ίδια η γλώσσα, αυτού του λαού με τα ροζιασμένα χέρια είναι γεννήματα.

Τους βάλανε οι γραμματιζούμενοι, ούτε λίγο ούτε πολύ, να ετυμολογήσουν τις διαφορές της μαγκούρας και της κρητικής κατσούνας, λες και εκεί πάνω στηρίζεται το μέλλον όλου του αγροτικού οικοδομήματος.
Έρχονται στιγμές, και θα έρθουν ακόμα κι άλλες, που θα πρέπει να πούμε «τα σύκα και τη σκάφη» με το όνομά τους, κι αυτό δεν μπορούν να το κάνουν οι αντιπρόσωποι του έθνους που είναι πιασμένοι στο δόκανο, αλλά μόνο οι ελεύθεροι πολιορκημένοι.

Προσωπικά είμαι αισιόδοξος για ό,τι είδα και άκουσα, έστω και αν η πορεία των ελληνικών πραγμάτων βαδίζει προς τρομακτικά αδιέξοδα.

Πιστεύω ότι ένας τέτοιος λαός μπορεί να δώσει λύσεις. Η λαϊκή σοφία, όταν καλείται να υπηρετήσει τα λαϊκά συμφέροντα, διδάσκει πολιτική αγωγή, κι ας υπήρξαν και κάποιες στιγμές αμοιβαίας βίας πάνω στην ένταση.
Το πώς μιλάει κανείς έχει σχέση με το πόσο ελεύθερος είναι να υπερασπιστεί τις απόψεις του και τα δίκαια αιτήματά του. Το σύστημα παίζει τα ρέστα του. Ο λαός καλείται για άλλη μια φορά να πληρώσει ξένα σπασμένα. Οι κυβερνητικοί καθημερινά προπηλακίζονται και κάθε άκαρπη μέρα παρουσιάζουν έναν καινούριο γρίφο. «Αλλά ο λαός πια δεν τους πιστεύει.

Είναι πολύ ξυπνότερός τους. Γιατί; Γιατί για τους λαούς ο αγώνας της απελευθέρωσης δεν είναι μύθος. Είναι πραγματικότητα αιματηρή-μέχρι θανάτου». Αυτά δεν τα λέω εγώ. Τα λέει ο Κώστας Βάρναλης στο βιβλίο του «Αισθητικά- Kριτικά», ήδη από το 1936 (!)

Την ίδια έκπληξη με την «αγροτική ρητορεία» νιώθει κανείς όταν παρακολουθεί τα σχόλια κοινών ανθρώπων που γίνονται μέσω διαδικτύου. Άνθρωποι «ανώνυμοι», χωρίς γραμματική και ορθογραφία, άνθρωποι χωρίς μάστερ και λόγι-α κατάρτιση, αλλά με λόγο έξυπνο με έμπνευση και οξυδέρκεια, λόγο πολλές φορές ανώτερο, ευστοχότερο και πιο μεστό από το λόγο των δημοσιογράφων και των πολιτικών της καριέρας.

Είναι άνθρωποι που έχουν άποψη και κρίση, και εάν τυχαίνει να είναι στην πολιτική αφάνεια ή να λοιδορούνται από τους γραβαντωμένους, είναι γιατί βρίσκονται κατά κακή τους μοίρα στην ανεργία, αλλά προπαντός σε άλλο «τόπο», όπως το αρνί του Αίσωπου, που ήταν στο δώμα και λοιδορούσε το λύκο που πέρναγε από κάτω.
Είναι άλλος τόπος.

Είναι το αντιπρονόμιο μιας δυστοπίας που καλλιεργούν για τον πολύ λαό οι κατά καιρούς νομενκλατούρες της εξουσίας, μέχρι, βέβαια, τη στιγμή που θα εμφανισθεί στην πολιτική σκηνή ένας «αλλαντοπώλης» (για να θυμηθούμε και τους «Ιππής» του Αριστοφάνη) και να αρχίσουμε πάλι από την αρχή...