Δεν ξέρω αν αυτό είναι το κύριο στοιχείο της σημερινής πολιτικής απαξίωσης, πάντως είναι κοινή και δημόσια η πεποίθηση ότι μας κυβερνούν (τουλάχιστον) άσχετοι.
Όλα τα επαγγέλματα προαπαιτούν τη βαθιά και ενδελεχή γνώση του αντικειμένου τους. Ένας λογοτέχνης δεν μπορεί ποτέ να καταξιωθεί στο χώρο του εάν αγνοεί τη γλώσσα.

Ειδικότερα ακόμα ένας μεταφραστής λογοτεχνικού έργου είναι αδιανόητο να μην είναι ο ίδιος λογοτέχνης. Αυτό που θα παραγάγει τότε δεν θα είναι μετάφραση. Θα είναι μια απνευμάτιστη μηχανική μεταφορά δεδομένων.

Ο χειρισμός βασικών εργαλείων είναι κοινό προαπαιτούμενο όλων των τεχνικών ειδικοτήτων. Δεν νοείται λ.χ. γιατρός να μην μπορεί να κάνει ένεση τόσο καλά όσο και η νοσοκόμα.

Δεν νοείται αρχιτέκτων να μην μπορεί να χτίσει τέλεια έναν τοίχο.
Δεν νοείται συνθέτης μουσικής να μην γνωρίζει τουλάχιστον ένα όργανο, κι αυτό διότι υπάρχουν και αδιόρατες δυνατότητες των μουσικών οργάνων στον τομέα της μουσικής έκφρασης οι οποίες δεν αποτυπώνονται στην παρτιτούρα. Το ίδιο συμβαίνει και στη φωνητική βυζαντινή μουσική.

Η εν χρήσει παρασημαντική (δηλαδή η αποτύπωση των μουσικών συμβόλων) δεν μπορεί να αποδώσει όλες τις λεπτομέρειες της έκφρασης.
Ένας στρατηγός πάλι θα πρέπει να χειρίζεται τα όπλα και να έχει διέλθει από όλα τα στάδια της πολεμικής τέχνης και τακτικής.
Και ερχόμαστε στο προκείμενο.

Οι πολιτικοί ανά τομείς δραστηριότητας και ιδιαίτερα οι επικεφαλής των υπουργείων χρειάζεται να έχουν ειδική εμπειρία και σχετικές με το υπουργικό αντικείμενο γνώσεις. Απαραίτητες είναι βέβαια και οι διοικητικές αρετές όπως η ορθή κρίση, η ανιδιοτέλεια, η αποφασιστικότητα και ο πατριωτισμός, ωστόσο δεν μπορούν να απουσιάζουν οι ειδικές γνώσεις, το αλφαβητάριο της ειδικής δραστηριότητας.

Και παρόλο που οι λύσεις όλων των θεμάτων είναι, ως λέγεται, πάντοτε πολιτικές και δημο-κρατικές, με τη στενή έννοια του όρου, είναι τόση η αδαημοσύνη πολλών κατά τομείς κυβερνώντων, που θα ήταν προτιμότερο να ξεχάσουμε τους βουλευτές και να χρησιμοποιούνται στα υπουργεία γενικώς τεχνοκράτες με χρονική σύμβαση και απολογισμό έργου.

Αυτό σαν προοπτική άρχισε πάλι να συζητείται τελευταία, αφού δεν έπαψε ποτέ να αποτελεί μια θελκτική πρόταση διακυβέρνησης ενόψει αδιεξόδων και τρικυμιών.
Είναι εθνικό όνειδος άνθρωποι απλοί και ανειδίκευτοι να αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα και να έχουν και λύσεις επί του πρακτέου (!) και η κυβέρνηση να ζει σε σύννεφα δηλώσεων και μέσα σε μια άβατη γυάλα πολιτικής ουτοπίας.

Οι πρόσφατες παλινωδίες, αναβολές και τα ρεζιλίκια σχετικά με φόρους, επιδόματα, κλίμακες, τραπεζικά και ασφαλιστικά θέματα ανέδειξαν πάλι το θέμα. Κάποιοι μπορεί να πουν ότι οι εν λόγω κύριοι εκτελούν διατεταγμένη έξωθεν υπηρεσία και κάποιοι άλλοι ότι και ολόκληρο το νομοθετικό σώμα είναι έκδηλα ανεπαρκές «ως εξ ανεπαρκούς ιστού ληφθέν», αλλά όπως και να’ χει το πράγμα η Ελλάδα θα ήταν ευτυχής εάν στη θέση (τουλάχιστο) τεσσάρων υπουργών είχαν διοριστεί τέσσερις τυχαίοι λογιστές!

Να θυμηθούμε ότι η Ελλάδα διέπρεψε, κραταιώθηκε και προετοίμασε μια λαμπρή επανάσταση, χωρίς κράτος (!). Να θυμηθούμε την ανεξίτηλη δράση των μεγάλων ευεργετών, το ακμαίο εμπόριο, τη διατήρηση της γλώσσας και της μουσικής και πάνω απ’ όλα το σπαργάνεμα και τη διαφύλαξη της εθνικής συνείδησης.

Ένα έθνος με υψηλά ιδανικά, χωρίς κρατικές δομές, χωρίς εξοπλιστικά προγράμματα, χωρίς γραβάντες και πρες ρουμ, χωρίς μάστερ και πολιτική επιτήδευση, κατάφερε να παραδώσει την Ελλάδα «πλείω και αρείω» (πιο μεγάλη και πιο ισχυρή), κάνοντας πράξη τον όρκο του αρχαίου Αθηναίου εφήβου.

Σήμερα έχουμε μια ιστορία που μας «κυνηγάει» και ένα έθνος που συνθλίβεται κάτω από ένα προκατειλημμένο και ανεπρόκοπο κράτος…