«Τι θα γίνει τώρα;», με ρωτά η Μάγδα με μια σακούλα ποπ-κορν αγκαλιά μέσα στον κινηματογράφο. Η Χιονάτη έχει καταπιεί το μήλο κι έχει πέσει τέζα, ξερή...

[Αμάν με το μήλο αυτό, από αρχαιοτάτων χρόνων ποτέ το γιατρό δεν τον έκανε πέρα, αντιθέτως: πότε έχανες τον παράδεισο, πότε έπεφτες σε κώμα, πότε διάφορα...]

«Μην ανησυχείς, πουλάκι μου! Τώρα στις 17 θα γίνουν εκλογές, θα βγει πρωθυπουργός ο Τσίπρας και θα έρθει να φιλήσει τη Χιονάτη, να λυθούν τα μάγια... Όλα θα τα κάνει ο Τσίπρας: θα καταργήσει το μνημόνιο, θα μείνουμε στο Ευρώ, θα ζήσουμε σε λίγο καιρό ευτυχισμένοι, θα μας κάνει γεφύρια, θα μας κάνει ποτάμια, θα μας κάνει και παιδιά, που κάνει έτσι κι αλλιώς τώρα τελευταία...»

«Είσαι πολύ κακός άνθρωπος! Κάθεσαι σαν το γαϊδούρι και περιμένεις με το όπλο παρά πόδας να πυροβολήσεις τον Αλέξη.»

«Τα γαϊδούρια δεν πυροβολούν, σου θυμίζω, παρά μόνο σε ιστορίες ίσως επιστημονικής φαντασίας. Όσο για τις εκλογές, δεν ανησυχώ: ρυθμιστής του αποτελέσματος θα είναι ο Βαγγέλας. Το βράδυ των εκλογών θα πάει στο Μαξίμου και θα περιμένει τον κάτοχο των πενήντα εδρών, για να σχηματίσει κυβέρνηση! Εσύ, μωρό μου, θα παίρνεις τα “Λεξοτανίλ” εκείνο το βράδυ!»

«Κι είναι πολιτική συμπεριφορά ευθύνης αυτή;»

«Βεβαίως! Με το Βαγγέλα ξέρω τουλάχιστον τι με περιμένει. Ξέρω ότι θα ενεργοποιήσει έναν ξεχειλωμένο μηχανισμό εξουσίας και θα τα κάνει σκατά. Δεν έχω ελπίδες. Για τον Τσίπρα δεν ξέρω τίποτα, αλλά πολύ φοβάμαι ότι θα γεννήσει ελπίδες στην ψυχούλα μου και δε θα μπορεί ούτε κατά διάνοια να τις ικανοποιήσει αργότερα... Δεν αντέχω να διαψεύδονται οι ελπίδες μου. Το σκληρό ροκ το έχω ανά πάσα στιγμή!»

«Ε, τότε να ψηφίσεις Σαμαρά! Ψήφος στο Βενιζέλο είναι χαμένη ψήφος!»

Εγώ σε κάθε Αντωνάκη δίνω πάντα το καπελάκι του! Και τα παπούτσια! Στο χέρι! Το Βαγγέλα όμως τον γουστάρω, γιατί είναι ο μόνος που με αφορά και που πωρώνομαι να τον βρίζω. Γιατί μόνον από αυτόν έχω απαιτήσεις...

Αφού ξέρεις τι μου λείπει, ρε Μάγδα;»

«Τι θα ακούσω, πρόσεξε...»

«Ο Γιώργος! Καλά, γούσταρα Γιωργάκη τρελά! Είχα άνθρωπο να μπινελικώνω, να ξεφωνίζω και να πηγαίνω ύστερα να τον ψηφίζω και με τις πατούσες! Τώρα δεν έχω! Διαβάζω τα άρθρα μου πριν ένα - δυο χρόνια και σχεδόν συγκινούμαι. Μου λείπει από την πολιτική σκηνή ένα ποιητικό αίτιο. Αυτό, στη γλώσσα της πολιτικής, δεν ονομάζεται ηγέτης;»

«Σου έχω έναν έτοιμο.»

«Ποιον; Τον Αλιόσα; Τον Αλεξέι; Ζαμαί! Γι’ αυτόν μόνο ανέκδοτα ξέρω να γράφω. Αλήθεια, ξέρεις γιατί δε θα γίνει το ντιμπέιτ; Γιατί άκουσε τον ορισμό η Κουμουνδούρου και φοβήθηκε ότι οι ερωτήσεις θα διατυπώνονται στα αγγλικά...»

«Καλά, δεν παίζεσαι με τίποτα!»

«Άσε το άλλο: γιατί λέει δεν έγινε το ντιμπέιτ; Φοβηθήκανε ότι τα θέματα θα τα βάλει όπως Πανελλαδικές η επιτροπή της Φυσικής, και κανείς δεν ήξερε να λύσει το Γ4!»

«Ντροπή σου!»

«Να μη σου πω ποιανού επιλογή ήταν η υπηρεσιακή τού Παιδείας;»

«Να μη μου πεις... Όλο λες. Τέλειωσε το διάλειμμα. Σκάσε κι άσε με με την ησυχία μου να δω την ταινία. Αλήθεια, ποιος θα ήταν στην πολιτική μας σκηνή η κακή βασίλισσα;»

«Η δημοκρατία μετά το ‘74, όπως κατάντησε σήμερα.»

«Κι ο κυνηγός;»

«Δεν συζητείται: Ο Αλέξης. Μόνο που, όπως και στην ταινία, κυνηγός θα μείνει, θα φιλά παρεμπιπτόντως τη Χιονάτη, μωρό μου!