Διαδρομή 40

Γνωριμία με την κορυφή του Ολύμπου 1

Σε τούτη τη διαδρομή θα επιχειρήσουμε μια «ανάγνωση» του μεγάλου βιβλίου της Φύσης, του περιγύρου, μέρος του οποίου ήμαστε και εμείς και μάλιστα με ένα γιατάκι που αριθμεί μόλις τρία εκατομμύρια περίπου χρόνια, σε σύνολο 3,5 δισεκατομμυρίων ετών. Θα γνωρίσουμε τυχαία συναπαντήματα της χλωρίδας και της πανίδας, που είναι οι κάτοικοι αυτής της επιβλητικής κορυφής, της δομημένης από ασβεστόλιθο και σχιστόλιθο. Μικροσκοπικά ανθάκια επιβιώνουν μόνο εκεί επάνω, δείγματα μοναδικής βοτανικής αξίας αλλά και ομορφιάς, δένδρα φθάνουν στα 10 μέτρα, όρνια και γεράκια ατενίζουν το Λεπέτυμνο, την άλλη υπέροχη κορύφωση της Λέσβου.
Ο δρόμος ξεκινά από τη Μεγάλη Λίμνη, προς Αμπελικό. Όλα ένα γύρω έχουν σαν υπόστρωμα του μεταλλοφόρους οφιόλιθους, περιδοτίτες πράσινους με κόκκινη «σκουριά» στην επιφάνεια, βυθός της προαιώνιας θάλασσας, της Τηθύος.


Η Μεγάλη Λίμνη (πάνω) ανάμεσα σε υπέροχα πεύκα (αριστερά). Το μεταλλοφόρο άλυσο (δεξιά)

Γι’ αυτό και στα κρέμνα του δρόμου φυτρώνει αυτή την εποχή το κατακίτρινο Alyssum lesbiacum, το πασίγνωστο ενδημικό φυτό, που μαζεύει στους ιστούς του τα μέταλλα (νικέλιο κ.ά.).
Επίσης ένα κοινός φλώμος είναι παντού με τις κίτρινές του κορυφές. Είναι το Verbascum rigidum, που επάνω του φιλοξενεί μια πανέμορφη κάμπια, που τρέφεται αποκλειστικά από αυτό. Παντού γύρω η Τραχεία Πεύκη (Pinus brutia), που προτιμά τα ίδια πετρώματα (όπως και στην Αμαλή).


... και ο φλώμος (αριστερά) με τις πολύχρωμες κάμπιες του (δεξιά)

Σε μια στροφή του δρόμου, από κάτω βρίσκονταν οι πέντε Βρύσες και λίγο πιο πέρα ανηφορίζει αριστερά ο δρόμος προς την κορυφή. Έχει τελευταία ασφαλτοστρωθεί και η ανάβαση είναι παιχνίδι.
Η μικρή σαύρα (Οphisops elegans) είναι πανταχού παρούσα, το αρσενικό με λίγο μπλε στο λαιμό και πράσινες γραμμές στην πλάτη, τρέχει γρήγορα αν και ποζάρει συχνά στο φακό.


... κρύβουν τη μικρή σαύρα

Αριστερά φαίνεται πρώτη η «Μεγάλη Λίμνη», μια στάμπα που γυαλίζει μέσα στο απέραντο πράσινο του πευκοδάσους. Μας συνοδεύει και ο θαμνοειδής κέδρος (Juniperus oxycedrus)) έως την κορυφή, με τη χαρακτηριστική μυρουδιά του ξύλου του.