Ξαναγυρίζοντας στον αγροτικό δρόμο, κατευθυνόμαστε προς τα βόρεια, μέσα σε πεύκα και ρουμάνια Ο Δημητρός Κουβδής* μού δείχνει το μεγάλο λάκκο, έναν υγρότοπο, όπου πάνω από το ροζ αλλοιωμένο ιγνιβρίτη φαίνεται το στρώμα από όπου διαλέγουν το λινόχωμα.

Ο μεγάλος λάκκος

Μου δείχνει αμέτρητους τέτοιους, οι οποίοι αποτελούν μικρά οικοσυστήματα φυτών και ζώων, όπου είναι γνωστό ότι φωλιάζει η καστανόχηνα (Tadorna ferruginea).

 ... με το λινόχωμα

Προς τη θάλασσα ανοίγονται μια σειρά από όρμοι, τους οποίους κλείνει από τα βόρεια το ακρωτήρι της Καμήλας. Ο Καλαφάτης, ένας διπλός όρμος έχει να προσφέρει στην ιστορία της αγγειοπλαστικής της περιοχής.

 ... και ο Καλαφάτης

Στο βορεινό άκρο του είχε το καμίνι του ο Σαμαράς, ενώ στη νότια πλευρά διατηρείται ακόμα το εργαστήρι και ο φούρνος του καμινιού του Χατζηαναστασίου.

... με το καμίνι του Χατζηαναστασίου

Μετά ο δρόμος απομακρύνεται κάπως από την ακτή. Το ακρωτήρι της Καμήλας προστατεύει ένα βαθύ, υπέροχο όρμο, με αμμουδιά και πεύκα στο κύμα.

 ... και μικρότεροι λάκκοι

Είναι η πάλαι ποτέ Αμπέλα, τώρα γνωστή σα Χρυσή Άμμος, ένα όνομα που πήρε σχετικά πρόσφατα, από έναν καλλιτέχνη. Σταματούν τα αυτοκίνητα στο δρόμο και ένα μονοπάτι οδηγεί αρκετούς επισκέπτες στα υπέροχα, κρυστάλλινα, βαθυγάλαζα νερά.

... με μικρές Σπεργκουλάριες

Ελπίζω, αν ξαναφέρουν στην επιφάνεια το κατάπτυστο νομοσχέδιο του ξεπουλήματος των γιαλών, να βρεθούν οι ίδιοι να προστατεύσουν τη «Χρυσή Άμμο».

... και Πουλικάριες

* Χαίρομαι ιδιαίτερα που το «Έοργον» συνεχίζει την έκθεση κεραμικής στο Μανταμάδο. Δημητρό, για φέτος ίσως θα κοιμάσαι ήσυχος.

... και ανάμεσα, μύτες με φρύγανα