Βγαίνοντας από την Κώμη, προς τα ανατολικά, συναντάμε τους ελαιώνες με τα υπέροχα σέτια και αριστερά το χωματόδρομο που οδηγεί στο τσαμλίκι και μετά στα μέρη της Αγίας Παρασκευής. Συνεχίζοντας όμως, ο δρόμος ανηφορίζει στο μεγάλο οροπέδιο του Ταύρου και συνδέεται πάλι με την Αγία Παρασκευή και τις Νέες Κυδωνίες.

 ... με το εντυπωσιακό σιφούνι

Όμως ο δρόμος συναντά το ποτάμι που περνά από την Πηγή, αυτό που κατηφορίζει στη μοναδική ρεματιά, ανάμεσα στους ασβεστολιθικούς όγκους. Οι αρχές του Τενέγια. Το Γεφύρι και το πλατανόφυτο ρέμα, με τα ψάρια, αποτελεί μια ωραιότατη τοποθεσία.

Η Παναγιούδα

Δεξιά, επάνω στο δρόμο βρίσκεται ένας παμπάλαιος νερόμυλος, φτιαγμένος από τον ντόπιο σχιστόλιθο. Η δεξαμενή μόλις φαίνεται στο κτήμα, ενώ εντύπωση προκαλεί το μονολιθικό σιφούνι. Αυτός ανήκε σε Τούρκο ιδιοκτήτη της Κώμης (όπως μου είπαν), αλλά εδώ η ιστορία έχει και κάτι άλλο να μας δείξει.

 ... με τα μέλη

Ακολουθώντας το ποτάμι προς τα κάτω, στη σκιερή ρεματιά, βρίσκουμε το εξωκκλήσι της Παναγιούδας κάτω από τον αιωνόβιο πρίνο, που οι ρίζες του πνίγουν τα θεμέλια του παλιού ναού. Δύο μικρά αρχιτεκτονικά μέλη ανήκουν σ’ αυτόν. Γύρω του και σ’ όλη τη βορεινή πλαγιά του ελαιώνα, η κεραμική είναι άφθονη.

Το χρώμα των κυκλάμινων

Όστρακα εφυαλωμένων, άγραφων και κτενωτών μεταβυζαντινών αγγείων, τούβλα, κομμάτια πιθαριών, δείχνουν την ύπαρξη του οικισμού, στη θέση Παλιοχώρι. Πιο ψηλά υπάρχουν οι πηγές, από τις οποίες φαίνονται οι πήλινοι αγωγοί στην πλαγιά.

 ... και η μικρή παπαδίτσα

Φαίνεται πως η δεύτερη αναγραφή Πηγή, το 1548, με τους 20 χριστιανούς, με πρώτο προϊόν τα σιτηρά και τις πηγές, ανήκε σε τούτον τον οικισμό. Γύρω υπάρχουν τα φθινοπωρινά κυκλάμινα, σιωπηλά, όπως τα μυστικά της χαμένης ιστορίας.