Το πιο σημαντικό εύρημα στην αρχαία εγκατάσταση που προαναφέραμε την προηγούμενη Τετάρτη, είναι κατά τη γνώμη μου η τεχνητή διαμόρφωση την κορυφής της βραχώδους έξαρσης. Δημιουργήθηκε πλάτωμα με λάξευση των βράχων, σχεδόν τετράγωνης κάτοψης. 4,40 (Α-Δ) x 4,20 (Β-Ν) μέτρων. Αυτό παρουσιάζει ορθογώνια επέκταση προς τα δυτικά και είσοδο στη νότια πλευρά.

Η είσοδος οδηγεί σε διάδρομο ο οποίος με ράμπα στη λαξευμένη νότια πλευρά του βράχου οδηγεί στο επίπεδο του κτήματος. Στη ΝΑ γωνία, στην επίπεδη επιφάνεια του βράχου υπάρχει μικρή, λαξευμένη ορθογώνια γούρνα, ενώ στη ΒΑ γωνία έχει λαξευτεί αύλακα, η οποία μάλλον χρησίμευε στην απορροή των ομβρίων. Αυτό γίνεται εμφανές και από τη διαμόρφωση του εδάφους μετά από την αύλακα. Παρόμοια διέξοδος του νερού παρατηρείται και στην άκρη της δυτικής προέκτασης.

Ο χώρος του βράχου ως σκαρίφημα

Ανατολικά της εγκατάστασης, ο βράχος έχει λαξευτεί λοξά, ενώ επίμηκες λάξευμα εξέρχεται από το χώμα μετά τη ΒΑ γωνία.

Η άλλη επιφάνεια του βράχου παρουσιάζει λαξεύματα χωρίς δομική συνοχή. (σκαρίφημα φώτο 1)

...με τη λαξευμένη γούρνα

Στο ελαιόκτημα υπάρχει εντυπωσιακό σέτι που έρχεται λοξά από τη μέση του κτήματος προς το βράχο. Κάτω από αυτό (δυτική άκρη) στη ρίζα ελιάς έχει βγει από το έδαφος (με σκάψιμο) ορθογώνια λιθόπλινθος από ανοιχτόχρωμο γκριζωπό μάρμαρο με σημάδι συνδέσμου, δομικό μέλος κτίσματος. Δίπλα της υπάρχει η άνω επιφάνεια μακρόστενης λιθοπλίνθου με επιμήκη αύλακα, ίσως μέλος ελαιοπιεστηρίου.

... και τη διέξοδο των νερών

Στα σέτια του κτήματος (στο μεγάλο, σ’ αυτό της δυτικής πλευράς και στα σέτια της κατωφέρειας της ανατολικής πλευράς) βρίσκονται εντοιχισμένα ορθογώνια δομικά μέλη (από το υλικό του λατομείου) κτηρίου (ή κτηρίων) και μέρος αρράβδωτου κίονα. Ο τελευταίος είναι το μόνο αρχιτεκτονικό μέλος, εκτός από τους δόμους των τοίχων. Μετά από αυτή την περιγραφή θα γίνει προσπάθεια, την επόμενη φορά, χρονολόγησης της εγκατάστασης και υποθέσεις για τη χρήση της.