Το παρακάτω κείμενο μου το έστειλε ένας φίλος που τον γνωρίζω χρόνια, ζητώντας μου αν το κρίνω αξιοποιήσιμο, να μη βάλω το όνομά του.

Μετριοπαθής «δεξιός» με τη λέξη σε εισαγωγικά πια, αφού - όπως θα δείτε και παρακάτω- τέτοιες λέξεις στις μέρες μας ίσως έχουν χάσει τη σημασία τους.

Άνθρωπος κοινωνικός, με δραστηριότητα στο συνδικαλισμό και στην αυτοδιοίκηση, πάντα ανοιχτός σε συνεργασίες και αναζήτηση ενωτικών πρακτικών, ήταν εξαιτίας και αυτού του λόγου προνομιακός συνομιλητής και συνεργάτης των ομολόγων του στο συνδικαλισμό και την αυτοδιοίκηση που προέρχονταν από το χώρο της αριστεράς, τους οποίους πάντα αντιμετώπιζε με σεβασμό.

Τα τελευταία χρόνια έχει αποστασιοποιηθεί από τα καθημερινά δρώμενα, αλλά η πείρα του και η συναινετική του αντίληψη, δίνει πιστεύω βαρύτητα στις απόψεις του, για αυτό και τις παραθέτω χωρίς σχόλια. Να προσθέσω ότι στις τελευταίες εκλογές, από τα λεγόμενά του κατάλαβα ότι ίσως και να ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ, αλλά θες από σεμνότητα, θες από ντροπή για το πώς αυτός ο «δεξιός» γύρισε εξαιτίας των μνημονίων, ποτέ δεν μου το είπε ευθέως.

«Για μια μερίδα ανθρώπων, η αριστερά είχε διαχρονικά ένα μεγάλο πλεονέκτημα, μια μεγάλη "προίκα" που ερχόταν από την ιστορική της πορεία και δημιουργήθηκε με τους αγώνες, τη στάση και τη συμπεριφορά των στελεχών της τα οποία θυσίαζαν πολλά, πάρα πολλά προκειμένου να είναι ξεκάθαρο λ.χ. ότι η συμμετοχή στους αγώνες προϋπόθετε προσφορά, θυσίες χωρίς όρια, (ατομικές, οικονομικές, οικογενειακές), χωρίς να περιμένει ή να διεκδικεί κανείς ανταλλάγματα, θέσεις, οφίτσια, ήταν στάση ζωής, στάση η οποία περιελάμβανε ακόμα, εκτός των άλλων και το σεβασμό, την αυστηρή πειθαρχία στην πλειοψηφία και στις αποφάσεις της.

Η ηθική της αριστεράς λοιπόν ήταν ένα σημείο δυνατό για την αριστερά, σε πολλές από τις εκφάνσεις της που την έκανε να ξεχωρίζει, που έκανε τη διαφορά θα έλεγε κανείς.

Σήμερα λοιπόν, στην εποχή της "πρώτης φοράς Αριστεράς" ο μύθος αυτός ηττήθηκε κατά κράτος, για να μην πούμε διαλύθηκε εντελώς. Σήμερα λοιπόν παρατηρεί κανείς φαινόμενα να ανοίγουν τράπεζες σε καιρό capital controls προκειμένου να εξυπηρετήσουν συγγενικά πρόσωπα υπουργών, υπουργών που στη συνέχεια με απόλυτη ευκολία γυρνάν την πλάτη στην πλειοψηφία, την οποία πλήγωσαν βαριά με τη στάση και τη συμπεριφορά τους, προκειμένου να συνεχίσουν τους αγώνες τους, με άλλη σημαία.

Σπουδαίο ήθος ε; Βλέπουμε ακόμα ζευγάρια στη ζωή να γίνονται το ίδιο χρονικό διάστημα υπουργοί, με τη στάση και τη λειτουργία, (με την απραξία καλύτερα), στα αξιώματά τους να εκθέτουν σοβαρά εκείνους που τους εμπιστεύθηκαν, να μένουν γατζωμένοι στην καρέκλα και στα αξιώματα για να γυρίσουν πολύ εύκολα στη συνέχεια την πλάτη τους σ’ αυτούς που τους εμπιστεύθηκαν.

Βλέπουμε ακόμα ανθρώπους που καβάλα στο κύμα και στην επικαιρότητα βρέθηκαν να είναι επικεφαλής συνδυασμών και σε διορισμένες θέσεις Βουλευτών (Επικρατείας) να γυρίζουν με χαρακτηριστική ευκολία την πλάτη στην όποια εξουσία που τους εμπιστεύθηκε.

Παρατηρούμε ακόμα μια πλειοψηφούσα αριστερά με τις άστοχες και λανθασμένες επιλογές της να καταεξευτελίζει υψηλότατους πολιτειακούς θεσμούς, χωρίς όρια και κανένα απολύτως σεβασμό (είδαμε συνεδρίαση της... ολομέλειας της Βουλής με μονοψήφιο αριθμό παρόντων!).

Είδαμε την για πρώτη φορά κ.λπ. να έχει επιδόσεις αξιώσεων στις κωλοτούμπες, να "κρατικοποιεί " τα εσωτερικά της προβλήματα και να επιχειρεί να τα αντιμετωπίσει με δημοψηφίσματα, (τα οποία στη συνέχεια δεν σεβάστηκε), ή με εκλογές, προκειμένου να αποφύγει τι άραγε; Την υπερβέβαιη διάσπαση, ή μήπως δημιούργησε τις προϋποθέσεις απόδρασης, αφήνοντας το λογαριασμό, (των λαθών της, των λάθος εκτιμήσεων της, των άστοχων επιλογών...).

Στην ουσία ενίσχυσε με απόλυτο τρόπο την αποτυχημένη και απάνθρωπη μνημονιακή πολιτική αποδεικνύοντας -δυστυχώς- στην πράξη ότι αυτή αποτελεί μονόδρομο. Και δεν φτάνει μόνο αυτό, αλλά τώρα στο τέλος προσπαθεί να ψελλίσει ότι η μόνη περίπτωση να συνεργαστεί μετεκλογικά με ένα κόμμα, αυτό είναι ένα ακροδεξιό κόμμα. Η ηθική είπαμε; Αλήθεια τι λένε τα λεξικά για την ηθική, τι περιεχόμενο της δίνουν άραγε;»

Για την αντιγραφή
Π.Μ.