Είναι προφανές ότι ο ΣΥΡΙΖΑ του 2012 δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ του 2015. Μετάλλαξη-άτακτη προσαρμογή ή απλά ωρίμανση-γείωση στην πραγματικότητα, στη σκληρή πραγματικότητα των μνημονίων και των μεγάλων προβλημάτων που καλείται να επιλύσει σ’ αυτήν τη συγκυρία; Είναι όλα μαζί και πολλά άλλα, η διαπίστωση είναι ότι υπάρχει μια σαφέστατη μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ.

Με αυτή του τη μετάλλαξη, ο ΣΥΡΙΖΑ έρχεται να καλύψει το πολιτικό κενό, αλλά και να δώσει ελπίδα νίκης στα στρώματα που έχουν συνθλιβεί στους μνημονιακούς χρόνους, αλλά και βέβαια να δώσει ελπίδα και ανάσα στο σύνολο της ελληνικής κοινωνίας που αυτήν τη στιγμή την αναζητά. Αυτό εξάλλου είναι και το «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης», ένα πρόγραμμα που με τους πυλώνες του απαντά σ’ αυτές τις αγωνίες που είναι διάχυτες στον ελληνικό λαό.

Μ’ αυτές τις εξαγγελίες, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν απευθύνθηκε αποκλειστικά στο αριστερό ακροατήριο, αλλά στο σύνολο του λαού μας. Σ’ αυτό το κάλεσμα φαίνεται να ανταποκρίνονται ευρύτερες κοινωνικές δυνάμεις -σ’ αυτό το κάλεσμα αλλαγής, ανταποκρίνονται διαφορετικά ιδεολογικά ρεύματα μέχρι σήμερα. Κάλεσμα για αλλαγή - κάλεσμα για ανατροπή. Σ’ αυτό το κάλεσμα οι δυνάμεις της συντήρησης αντιστέκονται-επιτίθενται και τρομοκρατούν, απλά γιατί δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα -απλά γιατί θέλουν να διατηρήσουν την εξουσία που έχουν.

Άλλοι, πάλι, ανακάλυψαν άλλη μια «νέα μεταπολίτευση»… προφανώς χωρίς καμμιά ιστορικότητα και αφαιρώντας την κοινωνική-πολιτική συγκυρία.

Αν οι εκλογές έλυναν προβλήματα, θα τις είχαν καταργήσει προ καιρού. Προφανώς, το σύστημα εξουσίας δίνει την έσχατη μάχη βγάζοντας στην επιφάνεια τα πιο συντηρητικά χαρακτηριστικά και φόβους του λαού μας -τα πιο συντηρητικά χαρακτηριστικά όλων μας-, επαναφέρουν στη μνήμη μας τον μπαμπούλα, εξαπολύουν μύδρους κατά του ΣΥΡΙΖΑ, καταστροφές και εικονομαχίες στον ορίζοντα.

Γνωρίζουν όμως ότι μάλλον ματαιοπονούν. Γνωρίζουν ότι αυτός ο λαός παρά τα μύρια όσα, είναι ένας λαός που έχει φτάσει και έχει ξεπεράσει τα όριά του. Γνωρίζουν ότι αυτός ο λαός έχει αδράξει την ευκαιρία να μπει στα βαθιά -να αλλάξει κάτι περισσότερο απ’ ό,τι συνήθως και αυτό είναι το σημαντικό, που όλοι μας θα πρέπει να το έχουμε κατά νου.

Γνωρίζουν όλοι, αλλά και όλο το πολιτικό προσωπικό, ότι το αίτημα για αλλαγή το ‘81 έμεινε στα χαρτιά, ότι το αίτημα για «κάθαρση» το ‘89 έμεινε και αυτό στα χαρτιά, ότι το αίτημα για εκσυγχρονισμό συνθλίφτηκε στο άρμα των σοσιαλφιλελεύθερων επιλογών του Σημίτη και των ανθρώπων του.

Αυτό οφείλει πρώτα απ’ όλους να το αντιληφθεί και η ηγεσία τού ΣΥΡΙΖΑ και (νομίζω) το έχει αντιληφθεί -το έχουμε αντιληφθεί, όπως φάνηκε και μετά από το διαρκές συνέδριο που πραγματοποιήθηκε στις αρχές του μήνα.

Σε ένα λαό που έχει προδοθεί επανειλημμένα τα τελευταία 40 χρόνια και σήμερα βρίσκεται στα όριά του και έχει αποφασίσει να κάνει το άλμα, έχεις μόνο μία επιλογή, να μη διαψεύσεις τις ελπίδες του «πάση θυσία» και για να γίνει αυτό, θα πρέπει όλοι να ήμαστε έτοιμοι να συγκρουστούμε με τα μεγάλα και μικρά συμφέροντα ή συνήθειες δεκαετιών, όπου και αν βρίσκονται αυτά, έστω και αν είναι μέσα στο ίδιο μας το κόμμα. Αυτή, εξάλλου, ήταν και είναι η δύναμη του ΣΥΡΙΖΑ, να έχει στις γραμμές του, στη δύναμή του μια ευρεία γκάμα ιδεολογικών και πολιτικών απόψεων και απ’ αυτό να βγαίνει όχι ο μέσος όρος, αλλά η συνισταμένη για την ανατροπή, η συνισταμένη της ελπίδας.

Ανάμεσα στις δύο προτάσεις εξουσίας, απ’ τη μια τού ΣΥΡΙΖΑ, που επιλέγει τη διαγραφή του χρέους και την άρση της λιτότητας σε συνδυασμό με τις μεγάλες τομές για εξυγίανση και εκδημοκρατισμό που έχει ανάγκη η χώρα και ο λαός, και απ’ την άλλη την πρόταση τής Ν.Δ., που συνεχίζει την υπακοή στην τρόικα και είναι ο δρόμος της φτώχειας, της εξαθλίωσης και του μαρασμού, είναι προφανής η επιλογή.