Με μισοάδειο τον Ταρλά

Αν πριν από μερικά χρόνια κάποιος ισχυριζόταν ότι το νησί της Λέσβου θα είχε ομάδα στην Α΄ Εθνική (Super League, όπως τη λένε στα... χωριά μας) και μάλιστα για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά, θα κινδύνευε να θεωρηθεί υπεραισιόδοξος.

Αν μάλιστα στοιχημάτιζε ότι η ομάδα που θα εκπροσωπούμε με επιτυχία το νησί στα μεγάλα σαλόνια, δε θα ήταν ο ιστορικός Αιολικός, αλλά μια ομάδα από τη λεσβιακή περιφέρεια με μικρή σχετικά ιστορία, θα σάρωνε όλα τα τζακ-ποτ!
Και όμως, το θαύμα έγινε.

Και για να γίνει λίγο πιο απίθανο, η ομάδα όχι μόνο ανέβηκε, όχι μόνο κρατήθηκε στην κατηγορία τον πρώτο χρόνο παίζοντας 34 παιγνίδια πρακτικά εκτός έδρας, αλλά φέτος, με δικό της γήπεδο, και παρά το γεγονός ότι έφερε προσφάτως και δύο απροσδόκητες ισοπαλίες με ομάδες θεωρητικά «του χεριού της» (Λεβαδειακός, Πλατανιάς), φιγουράρει στην τρίτη θέση του Πρωταθλήματος.

Τι συμβαίνει λοιπόν; Πάμε για Πρωτάθλημα ή... έστω για Ευρώπη; Ας προσγειωθούμε! Και ας πούμε μερικές απλές αλήθειες, σύμφωνα τουλάχιστον με τη δική μας οπτική:
Αλήθεια πρώτη:

Η ομάδα βρίσκεται σε πολύ καλό δρόμο για να κρατηθεί στην κατηγορία, όχι μόνο για φέτος, αλλά -ελπίζουμε- για πολλά ακόμα χρόνια. Και όταν σταθεροποιηθεί στην κατηγορία με το καλό, με ώριμα και μελετημένα βήματα, ας πάει και για τα πολύ μεγάλα. Μην τρελαθούμε όμως κι από το να βλέπουμε το μέχρι πριν λίγα χρόνια απίστευτο, δική μας ομάδα στη μεγάλη κατηγορία, να φτάσουμε να γυρεύουμε και το... Champions League!

Αλήθεια δεύτερη: Αυτήν τη στιγμή διαθέτουμε μια πειθαρχημένη ομάδα, που με σοβαρότητα και οργάνωση δείχνει να παλεύει εύκολα ή δύσκολα όλες τις άλλες μικρομεσαίες ομάδες του Πρωταθλήματος και συνεχίζοντας έτσι σοβαρά, μπορεί να εξασφαλίσει σχετικά νωρίς τη σωτηρία της και να πλασαριστεί σε μια καλή θέση στη βαθμολογία.

Αλήθεια τρίτη: Η αναμφισβήτητη αυτή επιτυχία δε σημαίνει ότι μέσα σ’ ένα χρόνο η Καλλονή είναι λογικό να διεκδικεί το κάτι παραπάνω. Για κάθε καλόπιστο παρατηρητή, υπάρχουν πέντε τουλάχιστον ομάδες (Ολυμπιακός, ΠΑΟΚ, ΠΑΟ, Ατρόμητος, Αστέρας Τρίπολης) που εύκολα ή δύσκολα φαίνονται να «καπαρώνουν» κάθε χρόνο τις θέσεις που οδηγούν στην Ευρώπη, και από του χρόνου, σχεδόν βέβαια, θα υπάρχει ακόμα μία που θα διεκδικεί τη θέση της (ΑΕΚ).

Αλήθεια τέταρτη: Όλη αυτή η επιτυχία πιστώνεται κατά κύριο λόγο στον πρόεδρο της ΑΕΛΚ, Νίκο Μιχαλάκη, που όχι μόνο έβαλε τα λεφτά, αλλά πίστεψε στο εγχείρημα, το υπηρέτησε με συνέπεια και με τα όποια λάθη του, εκ του αποτελέσματος το ισοζύγιο της προσπάθειάς του είναι απολύτως θετικό.

Στο κάτω - κάτω, αυτός επέλεξε για προπονητή μια παλιά καραβάνα των γηπέδων, αυτός άντεξε στις πιέσεις και τους πειρασμούς και τον κράτησε τις δύσκολες ώρες, αυτός επέλεξε επιτελείο, αυτός αποδέχθηκε -και πλήρωσε- παίκτες που εμπλούτισαν το ρόστερ.

Άλλωστε, όπως είναι δομημένο το ποδόσφαιρό μας, δεν υπάρχει πρόεδρος ομάδας... à la carte, που τον εγκρίνουμε στα όσα συμφωνούμε αλλά και απαιτούμε να μην κάνει όσα δε συμφωνούμε. Αυτός που έχει τον πρώτο λόγο, αυτός που χρηματοδοτεί, έχει το μαχαίρι και το πεπόνι, και κρίνεται τελικά εκ του αποτελέσματος. Και εδώ το αποτέλεσμα είναι παραπάνω από θετικό.

Αλήθεια πέμπτη: Μιλήσαμε παραπάνω για τον προπονητή. Ο... μπαρμπα-Γιάννης, όπως τον αποκαλούσαν διάφοροι για να υποτιμήσουν τις αδιαμφισβήτητες ικανότητές του, έχει αποδείξει και με το παραπάνω ότι ξέρει να φτιάχνει ετοιμοπόλεμη ομάδα και να παίρνει από τους παίκτες του το καλύτερο.

Κι ότι έχει κουράγια να βάλει από κάτω πολλά προπονητικά ελπιδοφόρα... ανιψούδια του ακόμα. Βέβαια, κάποια στιγμή στο μέλλον, θα πρέπει ο πρόεδρος να δει την επόμενη μέρα, επενδύοντας σε κάποιο νέο προπονητή, κρατώντας όμως κοντά στην ομάδα το κεφάλαιο «Γιάννης Ματζουράκης» σε ρόλο μέντορα του τεχνικού team (κάτι όπως ο Μπάγεβιτς στην ΑΕΚ).
Αλήθεια έκτη: Η ομάδα, είναι φανερό, έχει αρκετή ισορροπία και αρκετά μεγάλη πληρότητα στις περισσότερες θέσεις.

Και (αξίζει η ξεχωριστή αναφορά) ένα παιδί-διαμάντι στην κρίσιμη θέση του τερματοφύλακα, πάνω στην οποία χτίζονται όλες οι μεγάλες ομάδες. Όμως, με δεδομένο το «ψώνιο» του Μιχαλάκη με τις υποδομές και τα φυτώρια, σταδιακά είναι λογικό να αναζητήσει μακροπρόθεσμες λύσεις σε δικά της παιδιά, όσο δύσκολο και αν είναι αποδεδειγμένα αυτό, ακόμα και σε ομάδες με μεγαλύτερη παράδοση.

Αλήθεια έβδομη: Η εξαιρετική και ελπιδοφόρα για το μέλλον αυτή πορεία της Καλλονής, που έχει ευεργετική επίδραση τόσο στο λεσβιακό αθλητισμό όσο και γενικότερα στην κοινωνικοοικονομική ζωή της Λέσβου, δε βρίσκεται σε καμμιά περίπτωση σε αντιδιαστολή ή αντιπαράθεση με την πορεία άλλων σωματείων του νησιού και ειδικότερα του Αιολικού.

Ουδείς εμποδίζει τον Αιολικό και τους ανθρώπους του να κάνουν τη δική τους πετυχημένη πορεία, ούτε η επιτυχία του ενός σωματείου αντιστρατεύεται αυτήν του άλλου. Είναι κρίμα λοιπόν κάποιοι -από οποιαδήποτε πλευρά- να επενδύουν πάνω σε μια τεχνητή αντιπαλότητα, που απλά δηλητηριάζει το φίλαθλο κόσμο του νησιού.

Και ένα τελευταίο σαν επιμύθιο. Μετά τα πρώτα πανηγυρικά απογέματα στον Ταρλά, προχθές ειλικρινά στενοχωρήθηκα όταν είδα αρκετές άδειες θέσεις στις κερκίδες στο παιχνίδι με τον Πλατανιά. Τι έγινε, συμπατριώτες; Είμαστε μαθημένοι να έχουμε ομάδα τρίτη στο μεγάλο Πρωτάθλημα, χορτάσαμε τόσο γρήγορα, μόλις με πέντε παιχνίδια που είδαμε Α΄ Εθνική, και περιμένουμε να έρθει Ολυμπιακός και ΠΑΟΚ για να ξαναπάμε μαζικά στο γήπεδο;

Ή μήπως κάποιοι οραματίζονται ηρωικά ντέρμπυ με... Αήττητους Σπάτων και Αστέρες Μαγούλας για να ξανάρθουν στο γήπεδο!