Βιώνουμε στην εποχή μας, την ομίχλη της νοητικής σύγχυσης που έχουν επιβάλει στην κοινωνική συνείδηση, η ασάφεια των ρόλων, ο ανύπαρκτος σχεδόν πολιτικός έλεγχος της κοινωνικής αθωότητας και η μεγιστοποίηση του ατομικισμού. Η έννοια της μεταρρύθμισης που έχει γίνει λάβαρο στα χέρια των κυβερνήσεων, υπ’ αυτές τις συνθήκες είναι διάτρητη.

Η απενεχοποίηση μέσω του «θα», μέσω της ελπίδας για το καλύτερο μέλλον, η πονηρή, δημαγωγική, λαϊκίστικη πολιτική συμπεριφορά, οδηγούν το μέσο άνθρωπο στην αποδοχή της τραγικότητας της ζωής του. «Αφού όλα θα διορθωθούν και θα αλλάξουν, δεν έχω παρά να περιμένω». Είναι η κορωνίδα της αφέλειας η σκέψη αυτή και το ναρκωτικό της λαϊκής αντίδρασης.

Όμως μια απλή ανάλυση αλληλουχίας οδηγεί στο εύλογο ερώτημα: Πώς θα μεταρρυθμιστεί κάτι που δεν είναι ούτε καν ρυθμισμένο αλλά εν πολλοίς απορρυθμισμένο;

Η ευρωπαϊκή μας ένταξη είχε ένα βασικό, αφύσικο και εννοιολογικό αδιέξοδο. Θελήσαμε να βάλουμε πρώτα τα παπούτσια και μετά τις κάλτσες.

Οι μεταρρυθμίσεις στην Ιστορία, τουλάχιστον οι αναίμακτες, οι μεταρρυθμίσεις που επέβαλε η λαϊκή ψυχή και νους, είχαν μια βασική προϋπόθεση. Πρώτα ωρίμασε σε κάθε άνθρωπο κάτω από την αναγκαιότητα, η ανάγκη για μεταρρύθμιση, ύστερα υπήρξε οργάνωση από τις πλατιές λαϊκές μάζες, που οπωσδήποτε τις καθοδηγούσαν φωτισμένα μυαλά, και έτσι το όχημα της εξέλιξης μπήκε στη στροφή της αλλαγής.

Τώρα μια κοιμισμένη ατομική συνείδηση, μια ψυχολογικά αλλοτριωμένη προσωπικότητα και μια υστερική μικρονοϊκή αντίληψη, αχρηστεύουν την πορεία για μεταρρύθμιση.

Μεθοδευμένες ντιρεκτίβες της ΕΟΚ, τόμοι ολόκληροι νόμων με «διακλαδιζόμενους υπονόμους», ανώριμες για τον ελληνικό λαό ξενόφερτες πραγματικότητες, μεγαλώνουν το «αλαλούμ» και αχρηστεύουν την κάθε μεταρρύθμιση.

Ο σπόρος της εξέλιξης για να φυτρώσει, πρέπει το χωράφι, το έδαφος του, να προετοιμασθεί, να νοικοκυρευτεί, ειδάλλως η κάθε προσπάθεια οδηγεί σε αποτυχία.

Οι ανεφάρμοστοι, ως γνωστόν, νόμοι, χειρότεροι από τους κακούς, αχρηστεύουν την πρόοδο.

Η εντροπία, δηλαδή ο βαθμός αταξίας του κοινοτικού συστήματος, αυξάνεται και η μείωση της, δηλαδή η τάξη που είναι σκοπός κάθε μεταρρύθμισης, απαιτεί προσαρμογή της ευρωπαϊκής πραγματικότητας στα δεδομένα της ελληνικής πραγματικότητας.

Καμιά ηθικά αποδεκτή μεταρρύθμιση δεν επετεύχθη με βίαιη, ηθικά και φυσικά, επιβολή. Οι αλλαγές γίνονται από την πλατιά κοινωνική συνείδηση και εκφράζονται πυραμιδικά.

Σε μια κακέκτυπη δημοκρατία ματαιοπονούμε προσπαθώντας να επιβάλλουμε μεταρρύθμιση. Το προϊόν είναι η κοινωνική απορρύθμιση και παλινδρόμηση των λαϊκών κατακτήσεων.