Φτερουγίζει η καρδιά μέσα στα νεανικά στήθη. Σπιθίζουν τα όνειρα στο μυαλό τους και φτερούγες φυτρώνουν στην πλάτη τους για να πετάξουν.

Τα συναισθήματα, τούφες από σύννεφα, περνούν στο θολό τους ουρανό σπρωγμένα από ένα βαρύθυμο, εχθρικό αέρα. Επιθυμίες σωρεύονται και αποθηκεύονται μέσα σε χώρους που η ένταση και η οργή είναι απερίγραπτες.

Ο Χρόνος κυλά. Βαρύς οδοστρωτήρας, περνά πάνω από τις νεανικές ψυχές. Αμύνονται τα παιδιά, οι έφηβοι, οι γόνιμες ηλικίες. Ομαδοποιούνται, φτιάχνουν τη δική τους κουλτούρα, τη δική τους γλώσσα, τις δικές τους συνήθειες. Αδιανόητες, πολλές φορές, για μας οι συμπεριφορές τους. Το ποτάμι της ηθικής και των κοινωνικών απαγορεύσεων που χωρίζει τις παραβατικές συμπεριφορές από την κανονικότητα, έχει γίνει ρηχό και η μετακίνηση από τη μια στην άλλη όχθη, εύκολη. Είναι απλό να παραδοθεί μια θυμωμένη και αδικημένη νεανική ψυχή στην εκδικητικότητα.

Αν μισήσεις τον κόσμο τις δομές του, τις μεθόδους της καταστολής και της κρατικής βίας, μπήκες απ’ ευθείας στους εγκληματικούς χώρους απ’ όπου τροφοδοτείται η κοινή εγκληματικότητα, η τρομοκρατία, το οικονομικό έγκλημα.

Οι νέοι αμύνονται στην «εκτροπή», παραδίνονται στα πρόωρα γεράματα. Η ενέργεια που έχουν, καταναλώνεται στην εσωτερική πάλη που δίνουν για να κρατήσουν μια εσωτερική ισορροπία και να βουλώσουν τ’ αυτιά τους στις φωνές των σειρήνων.

Τα νιάτα ποθούν, διψούν για σχέση, για δεσμό, για έρωτα, για γάμο. Ωστόσο ζουν ηθελημένα την αφόρητη μοναξιά τους γιατί φοβούνται. Χάνουν τον αυθορμητισμό, διώχνουν την απερισκεψία και συμβιβάζονται σε μια βραχυπρόθεσμη σχέση.

Σπρωγμένα από την ανάγκη, τα νιάτα μεταναστεύουν. Έτσι στα τυφλά, χωρίς εγγυήσεις, τυχοδιωκτικά, φεύγουν. Μεταναστεύουν για να μείνουν ζωντανοί.

Τα πάσης φύσεως καφέ ξεφυτρώνουν εδώ και κει, ναοί της σύγχρονης νεολαίας, μια και όπως λέει ο λαός, μοιρασμένη λύπη, μισή λύπη.

Η μουσική που ακούν, μιλάει γι’ αγάπη, για χωρισμό, γεμάτη πόνο, ή είναι εκρηκτική και επαναστατική και τους εκτονώνει από την εσωτερική αφόρητη ένταση. Αποπολιτικοποιούνται, γιατί έχουν συλλάβει τη λειτουργία αυτού του συστήματος που με χίλια ψεύτικα πρόσωπα προσπαθεί να τους αλλοτριώσει.

Πριν όλη αυτή η ψυχολογική θεώρηση της ζωής των νέων γίνει μια άσκοπη φλυαρία, πρέπει με σκληρότητα να μιλήσουμε για κείνους που ωθούν τη νεολαία μας στην καταστροφή. Πρέπει να αναφερθούμε σε όλους αυτούς τους βολεμένους ασυνείδητους πολιτικούς που αδυνατούν ν’ ακούσουν τη φωνή των παιδιών μας, αγνοούν τις συνέπειες και εξαφανίζουν τις πιο δημιουργικές δυνάμεις του έθνους. Πρέπει να πούμε για μια άλλη κατηγορία κολλεγιόπαιδων και πλουσιόπαιδων, που παίρνουν τον ήδη χαραγμένο γι’ αυτούς δρόμο της εξουσίας, για να συνεχίσουν την παράδοση της οικογενειοκρατίας. Αυτή η ομάδα των «βουτυρόπαιδων» ζει και αισθάνεται διαφορετικά. Golden boys, διευθυντές τραπεζών, υψηλόβαθμα στελέχη, μιζαδόροι και λάτρες του πλούτου.

Είναι εξίσου «εγκληματίες» όλοι αυτοί οι παραβάτες του λευκού κολλάρου. Μαθαίνουν τις τακτικές της ανέλιξης και αδιαφορούν για τους νέους που στοιβάζονται στα γραφεία τους για 400 ευρώ μισθό.

Είναι ευνόητη η μεταστροφή μεγάλου μέρους της νεολαίας με την άλογη επιθετικότητα, στο φασισμό. Η σκληρότητα και το πάθος για εκδίκηση γίνονται ιδεολογία και εκτινάσσουν τα ποσοστά της «Χρυσής Αυγής».

Όμως οι νέοι δεν οργανώνονται. Δεν αντιδρούν. Βυθίζονται ολοένα μέσα στην εσωστρέφεια. Η ζωή τους απλοποιείται. Σταματούν να σκέπτονται. Απωθούν και αδρανοποιούνται.

Όπως ποτέ δεν πεθαίνει η έμφυτη τάση των νέων, που όσο κι αν παραπλανηθούν ή πιεσθούν, η σπίθα της αλλαγής υπάρχει μέσα τους. Το σίγουρο είναι ότι η νεανική φύση θα αποφύγει τα γηρατειά, θα βρει τρόπο να χτίσει έναν άλλο κόσμο, κι αυτό δεν είναι ευχή ούτε προσδοκία.

Η ιστορία διδάσκει ότι ο σκοταδισμός διαλύεται στην ορμή της ζωής, που αυτόκλητα θα κυριαρχήσει γιατί τα νιάτα είναι αδούλωτα.