Πριν από το θεό, είναι ο γιατρός. Στις συνειδήσεις των ασθενών, αυτή είναι η ιεραρχία των παρακλήσεων. Του «θεέ μου, σώσε με», προηγείται το «γιατρέ μου, σώσε με».

Ο γιατρός είναι κοντά, χειροπιαστός, επικοινωνεί μαζί μας και μας ανοίγει δρόμους στις δύσκολες στιγμές της αρρώστιας.

Παραμελημένο επάγγελμα. Από κάθε πλευρά, αγνοημένοι οι γιατροί από το κράτος, μ’ ένα μισθό 1.400 ευρώ προσπαθούν να ισορροπήσουν τα οικονομικά-βιοποριστικά τους προβλήματα με την ανθρώπινη συμπόνια, την εντιμότητα και την καλοσύνη.

Είναι περιπτώσεις που οι γιατροί πολλές φορές κάνουν θαύματα. Όμως βασική προϋπόθεση είναι η πίστη. Πρέπει να διατηρείς αισιοδοξία και ελπίδα, να έχει θετική αύρα, για να βοηθήσεις το αμυντικό σύστημα του οργανισμού. Ασθενείς απελπισμένοι και παραδομένοι στη μοίρα τους, συνήθως δεν πάνε καλά.

Η προσωπικότητα του γιατρού έχει μεγάλη σημασία. Τα μηνύματα που δίνει στον ασθενή, είναι πολλαπλά. Αποφεύγοντας την πλήρη αλήθεια, του ανοίγει δρόμους θεραπείας, του εξηγεί το πλάνο που πρόκειται να ακολουθήσει, τον προϊδεάζει για τα επώδυνα σημεία και μεταφέρει στον ίδιο τον ασθενή ένα κομμάτι από τη συμμετοχή και την αντοχή που πρέπει να επιδείξει.

Βέβαια, όλοι οι γιατροί δεν είναι άγγελοι. Υπάρχουν κάποιοι μεγαλογιατροί που μεταφράζουν το έργο τους σε χρήμα. Όμως η πλειάδα των γιατρών βρίσκεται σε μια αφόρητη καθημερινή πίεση. Ο όγκος των περιστατικών που δέχονται, ξεπερνά συχνά τις δυνατότητές τους. Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε μια χρόνια κατάσταση και σε λάθη που οφείλονται στο ξεπέρασμα των δυνάμεών τους.

Το νοσοκομείο είναι ένα ιερό που παρέχει άσυλο. Κάθε πρόσωπο που περνάει το κατώφλι του, θεωρείται ιερό. Μακάρι να συνέβαινε το ίδιο και με τους γιατρούς του νοσοκομείου.

Ένα αληθινό βασανιστήριο για τους ασθενείς και μια συνεχής άνευ όρων ταλαιπωρία. Όλα αυτά μεγεθύνονται από τα νέα μέτρα του μνημονίου.

Η συνταγογράφηση είναι ένα άλλο βάσανο για τους γιατρούς και τους χρήστες των φαρμάκων. Γενόσημα φάρμακα αμφίβολης ποιότητας, κλειστά φαρμακεία χωρίς πίστωση, έτσι που το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού πληρώνει ή μένει χωρίς την απαραίτητα αγωγή.

Στο δρόμο της ζωής μας, στην καθημερινότητα πέφτει συχνά σαν κεραυνός εν αιθρία η αρρώστια. Η καθημερινότητα, η οικογενειακή μας ζωή, διαταράσσεται και χίλιοι δυο άλλοι λόγοι, οικονομικοί, επαγγελματικοί, επιβίωσης, πάνε στραβά.

Είναι άξιο λόγου να δει κανείς τους ασθενείς του νοσοκομείου να κουβαλούν τα στητά με τους ορούς και να βαδίζουν στη γραμμή με την αγωνία και τη θλίψη στο πρόσωπο.

Γι’ αυτούς τους ανθρώπους, μια κουβέντα γλυκαίνει τον πόνο και δίνει ελπίδα. Πρέπει να κάνουμε λόγο για τις αδελφές των τμημάτων.

Αδιάλειπτα νοσηλεύουν αρρώστους και εγώ τουλάχιστον έχω συναντήσει κατανόηση, συμπόνια, υπεράνθρωπες προσπάθειες. Αυτά τα κορίτσια με την ευγενική φυσιογνωμία, το υπεύθυνο έργο που έχουν να κάνουν, είναι «παναγίτσες» που δίνουν στους αρρώστους σκοπό και νόημα ζωής.

Τα νοσοκομεία με τα νέα μέτρα είναι σα συμπιεσμένες μηχανές. Είμαστε τυχεροί που στον τόπο μας έχουμε αυτό το ίδρυμα, αν και αγκομαχά.